Bij de crisisdienst.
Ik weet niet zo goed of dit mijn eigen irritatie is, omdat mij ergens raakt Maar vandaag was een aparte dag. De meeste dagen zijn de laatste tijd apart, verdrietig, zwaar maar soms ook wel oke.
Vandaag, zat ik bij muziektherapie er was een jongen genaamd R. Het ging niet goed met hem. Hij zat zich al de hele dag te verbijten. Hij vertelde dat er twijfels was of ze hem weer zouden opnemen, "voor zijn eigen veiligheid". Ik weet dat hij al twee keer eerder is opgenomen nadat hij 300 pillen had geslikt. Hij houd van pianospelen en pianomuziek. Er werd een liedje op de piano gespeeld, ik zag hem in elkaar krimpen, vechtend tegen de tranen. De muziekdocent vroeg een beetje zenuwachtig of het wel oke met hem ging en zei meerdere malen: we gaan wel iets vrolijks doen .. ik kon het bijna niet laten om te gaan gillen (want ik irriteerde me nogal aan deze naar mijn mening nogal onproffesionele reactie van de therapeut, al begrijp ik ook wel dat dit een zeer ongemakkelijke situatie was). Om te zeggen, jongen asjeblieft laat het er eens uitgaan. Huil, gooi het eruit .. wees niet bang. We zitten hier gvd in therapie, als er geen betere plek is dan deze plek ..
Maar ik hield zoals alle andere mijn mond. Want ja, wie ben ik om te bepalen wat goed voor hem is om zijn grenzen te bepalen? Maar als ik het kon, als ik het lef zou ik zeggen: Lieve R, ik weet dat het moeilijk is zeker als man om je gevoel te uiten. Want ja jongens moeten stoer zijn toch? Maar laat jezelf nou toch eens gaan.
Waarom zijn we allemaal zo bang voor emoties? Confronteerd het ons met verdriet, de leegte en pijn? Mag het er niet zijn? En waarom zei ik niets? Ik wou de muziektherapeut niet passeren met mijn opmerking .. een foute noot te slaan. (In dit geval letterlijk en figuurlijk). Want wie ben ik?
Later die dag zat ik huilend op de fiets. Ik huilde alles bijelkaar. Ik ging op een bankje zitten alleen in het bos. Er fietste mensen voorbij .. ik voelde me vooral heel alleen. Want me doet herinneren aan al die jaren dat ik al alleen strijd. Dat ik soms het idee heb dat ik de wereld maar moeilijk kan begrijpen en de steun die ik in mijn omgeving probeer te vragen er gewoon weg niet is, dit is iets waar ik soms heel boos om word, maar vaker verdrietig omdat het met zoveel factoren te maken heeft vooral met veel pijn en onmacht.
Maar dat is weer een ander verhaal. Uiteindelijk kocht ik een pak koekjes bij de aldi, en hield ik een eetbui feestje thuis, mijn gezicht zat nog vol met zwarte vegen mascara toen ik thuis kwam. Opeens snapte ik waarom iedereen zo naar me keek in de winkel .. haha.
Maar wanneer zijn we verleerd mensen te troosten? Wanneer zijn we verleerd mensen zo alleen te laten met hun verdriet? Waarom moeten volwassene dan toch zo sterk zijn. Wanneer ben ik verleerd om mezelf zo af te sluiten en weinig steun te vragen?
Veel vragen weinig antwoorden. Maar voor nu, ga ik een soepje klaarmaken.
Vandaag, zat ik bij muziektherapie er was een jongen genaamd R. Het ging niet goed met hem. Hij zat zich al de hele dag te verbijten. Hij vertelde dat er twijfels was of ze hem weer zouden opnemen, "voor zijn eigen veiligheid". Ik weet dat hij al twee keer eerder is opgenomen nadat hij 300 pillen had geslikt. Hij houd van pianospelen en pianomuziek. Er werd een liedje op de piano gespeeld, ik zag hem in elkaar krimpen, vechtend tegen de tranen. De muziekdocent vroeg een beetje zenuwachtig of het wel oke met hem ging en zei meerdere malen: we gaan wel iets vrolijks doen .. ik kon het bijna niet laten om te gaan gillen (want ik irriteerde me nogal aan deze naar mijn mening nogal onproffesionele reactie van de therapeut, al begrijp ik ook wel dat dit een zeer ongemakkelijke situatie was). Om te zeggen, jongen asjeblieft laat het er eens uitgaan. Huil, gooi het eruit .. wees niet bang. We zitten hier gvd in therapie, als er geen betere plek is dan deze plek ..
Maar ik hield zoals alle andere mijn mond. Want ja, wie ben ik om te bepalen wat goed voor hem is om zijn grenzen te bepalen? Maar als ik het kon, als ik het lef zou ik zeggen: Lieve R, ik weet dat het moeilijk is zeker als man om je gevoel te uiten. Want ja jongens moeten stoer zijn toch? Maar laat jezelf nou toch eens gaan.
Waarom zijn we allemaal zo bang voor emoties? Confronteerd het ons met verdriet, de leegte en pijn? Mag het er niet zijn? En waarom zei ik niets? Ik wou de muziektherapeut niet passeren met mijn opmerking .. een foute noot te slaan. (In dit geval letterlijk en figuurlijk). Want wie ben ik?
Later die dag zat ik huilend op de fiets. Ik huilde alles bijelkaar. Ik ging op een bankje zitten alleen in het bos. Er fietste mensen voorbij .. ik voelde me vooral heel alleen. Want me doet herinneren aan al die jaren dat ik al alleen strijd. Dat ik soms het idee heb dat ik de wereld maar moeilijk kan begrijpen en de steun die ik in mijn omgeving probeer te vragen er gewoon weg niet is, dit is iets waar ik soms heel boos om word, maar vaker verdrietig omdat het met zoveel factoren te maken heeft vooral met veel pijn en onmacht.
Maar dat is weer een ander verhaal. Uiteindelijk kocht ik een pak koekjes bij de aldi, en hield ik een eetbui feestje thuis, mijn gezicht zat nog vol met zwarte vegen mascara toen ik thuis kwam. Opeens snapte ik waarom iedereen zo naar me keek in de winkel .. haha.
Maar wanneer zijn we verleerd mensen te troosten? Wanneer zijn we verleerd mensen zo alleen te laten met hun verdriet? Waarom moeten volwassene dan toch zo sterk zijn. Wanneer ben ik verleerd om mezelf zo af te sluiten en weinig steun te vragen?
Veel vragen weinig antwoorden. Maar voor nu, ga ik een soepje klaarmaken.
09 apr 2018
- meld ongepast verhaal
-
BED (opgeheven op 05-01-2023)
maandag 09 april 2018 18:16
Lieve st-ar, wat fijn om weer eens iets van je te lezen al zijn het verdrietige woorden. Ik heb geen antwoorden voor je maar wel dit: wees niet te streng voor jezelf, jij hoeft de wereld (en dus ook R.) niet te redden. We doen allemaal weleens dingen niet die we eigenlijk wel hadden willen doen, uit schaamte, uit onmacht, uit onzekerheid, uit angst en vast uit nog honderd andere dingen. Dat is oke, het was niet jouw verantwoordelijkheid dat de therapeut er adequaat mee om kon gaan. Maar het is mooi aan jou dat jij gevoelig bent voor wat anderen nodig hebben en wat zij voelen. Misschien lukt het je de volgende keer wel om R. troost te bieden.
Jammer he dat het soms zo lastig is om te vragen om steun en troost, ik hoop dat het je uiteindelijk lukt, of dat je het jezelf een beetje kunt geven. Je bent dat namelijk echt meer dan waard
-
MissMoon
maandag 09 april 2018 21:50
Vervelend om te lezen dat je dagen de laatste tijd niet zo goed zijn geweest en dat vandaag je in contact heeft gebracht met het gevoel alleen te moeten strijden. De vragen waar je mee zit, ik zou willen dat ik er een antwoord op had. Het zou fijn zijn als we elkaar inderdaad wat meer troost zouden kunnen bieden. Wat dat betreft vind ik het heel lief van je dat je je zo bekommert om R.
Wat @BED inderdaad ook zegt, wellicht lukt het je de volgende keer wel om deze woorden met hem te delen.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 sep 2021 Strijd tegen de kilo's deel 1. ( 3 )
- O 27 feb 2021 Boos ( 2 )
- O 29 dec 2020 Goede voornemens ( 1 )
- O 22 dec 2020 Vader ( 5 )
- O 15 dec 2020 Destructief ( 3 )
- O 30 nov 2020 Brief aan mijn vader ( 3 )
- O 15 nov 2020 Worsteling ( 2 )
- O 08 okt 2020 Daten
- O 23 aug 2020 Uitdaging ( 5 )
- O 08 aug 2020 Wat als het gewoon goed gaat ( 3 )
- O 22 jul 2020 Wegwijzers ( 3 )
- O 23 jun 2020 Het is een gekke wereld.
- O 05 jun 2020 Scheiden en liefde ( 2 )
- O 02 jun 2020 Detox ( 3 )
- O 31 mei 2020 Contrast ( 2 )