Ik ben een raar mens.
Zes weken geleden vroeg ik me wanhopig af hoe ik in 's hemelsnaam zes vrije weken door moest komen en nu zie ik weer als een berg tegen mijn eerste werkdag op .
Als ik aan morgen denk,komt er maar één woord in me op ; Blèèh !
Ik kan me soms ook druk maken om niks....
Ik zweer je,ik heb er de afgelopen week twee rimpels en minstens zes grijze haren bijgekregen van pure stress.
Zucht het is toch treurig......
.
Ik voel me weer net zoals vroeger wanneer ik na de grote vakantie weer naar school moest .
Met lood in m'n kleine schoentjes sleepte ik me dan naar school .
En nu zit er ook weer lood in mijn,niet meer zo kleine,schoentjes .
Pfff word ik dan nooit volwassen ?
Ik ben bang van niet,ergens diep van binnen zit blijkbaar nog steeds dat kleine meissie,
dat ieder jaar weer opzag tegen een nieuw schooljaar met een nieuwe juf of meester en die ettertjes van
een klasgenoten .
Het komt wel goed hoor heus wel,ik moet er alleen effe doorheen morgen .
Morgen? Blèèh......
Let maar even niet op mij....