We hadden het eerst virtueel. Verkering. Bestaat dat woord eigenlijk nog?
Hm, voor de zekerheid maar even dit dan :
Verkering
Verkering is een staat in de menselijke relaties wanneer twee personen, via een meestal mondelinge overeenkomst, hebben verklaard dat zij voor een onbepaalde tijd door het leven gaan als partners. Etymologisch is het afkomstig van het woord "verkeren", dat iets betekent als "omgaan met".Duidelijk nu?
Goed, dan gaan we verder.
Eerst was er dus vooral contact via internet. Twitter, MD..je weet wel.
Daarna kwamen er telefoongesprekken bij. Laaaaaaaaaaange. Denk in uren, niet in minuten.
Tot 3 uur 's nachts was zo'n beetje het record. En dan de volgende dag aan elkaar sms-en dat we zo brak waren..
O wat een wonder..
Hij ging onderweg nog even op z'n kop staan.. :'
Stuurde kilo's chocola, totdat zelfs IK het niet meer lustte (bedankt Bernie, je genas me van m'n chocoladeverslaving)
en belde me elke ochtend wakker, wat een stuk aangenamer is dan die [censuur]wekker.
Eerst dacht ik overigens nog dat hij mij een plezier wilde doen, maar nee. Hij doet het vooral om mijn ochtendstem te horen.
Schijnt erg sensueel te zijn..Wie daar zelf over wil oordelen kan mij bellen. Nummer op te vragen per pb. ;-)
Even kwam er een kink in de kabel..Ik noem het maar een communicatieve storing.
Is nu geheel onbelangrijk. Want een paar liedjes streek die kreukels weer glad, wat is muziek toch iets
geweldigs.
Maarja..die virtuele verkering was wel officieel uitgemaakt.
Ach en wee..
Dinsdag hadden we een date. Ook alweer zo'n woord waarvan ik denk ; is hier uitleg nodig..?
Nee, ik denk van niet.
Hij belt dat hij bijna bij mijn huis is. Ik zeg dat ik eraan kom. En ik roetsj de trap af, trek de deur open..
zit er iemand naast m'n deur met een rode roos in z'n hand. Op z'n knie..(insert vioolmuziek)
Of ik nu
echt verkering met hem wil..
Nou..ja natuurlijk! Hoe kun je daar nou nee op zeggen?
Vervolgens hebben we een uitermate leuke dag. Jagen nog wat mensen op stang door te klef te zijn.
In hun ogen dan hè? Ik bedoel..het viel heus wel mee..
Bijzondere vermelding is er in dat opzicht wel voor een meneer in de snackbar op de hoek, (Bernie wilde Raspatat eten, kende 'ie niet, lol) deze meneer zat in z'n ééntje bij een 4-persoonstafeltje. de rest van de bankjes waren bezet.
Dus wij ploffen daar neer. Dat mannetje bekeek ons meteen al achterdochtig. 1 oog dichtgeknepen.
Blijkbaar werd die achterdocht bevestigd toen we elkaar een kus gaven. Zonder tong hoor. Heus!
Hij keek nog es, alsof 'ie stront zag, stond op, pakte z'n plastic bakje met voer op en verwijderde zich.
Ik zweer dat hij, diep van binnen, graag ook nog hartgrondig 'BAH' had willen zeggen.
Erg m'n best gedaan om mijn lach in te houden. Lukte niet. Goh, wat zou ik graag een foto kunnen plaatsen van dat hoofd trouwens..
We bedachten later dat, wanneer we daar de volgende keer binnenstappen en die man zit er weer, hij waarschijnlijk meteen
doorloopt naar de afvalbak om zijn eten daar in te deponeren onder het roepen van de kreet :''Nee, niet weer hè?!
Weer mijn eetlust verpest!''
Wat is nu eigenlijk de boodschap van dit verhaal..?
Ehm..zie de titel.
Dus.