Blauwoog zonder sleutels. 1

Ik tuur naar de spiegel terwijl ik tien minuten gedachteloos voor me uit zit te staren
vraag ik me ineens af hoe lang ik dit nog vol hou, dit leven.
Het is zo stil dat ik mijn hartslag hoor kloppen met mijn ontbloten bovenlijf sta ik op
en kijk mezelf aan maar zie niets dan leegte, leegte en pijn.
Nog voor ik in een golf van zelf medelijden verdrink schakel ik al mijn gevoel uit
en beschilder de rest van mijn gezicht.

Het harde getril van mijn derde in 1 maand tijd, ouderwetse nokia,
zorgt ervoor dat ik met mijn wenkbrauw potlood van schik uitschiet.
Ik zucht diep en kijk naar mijn telefoon, terwijl ik opneem plof ik neer op het tweepersoons matras dat op
de grond ligt en eigenlijk alle ruimte in de kamer opeist.

Ik zeg niks een lage volwassen mannen stem zegt smekend '' Alsjeblieft Nirvana hang niet op, het spijt me echt ''
, ik reageer met enkel het ophalen van mijn neus dit is de 28ste keer dat hij belt dit uur
en ik wist dat als ik niet op zou nemen hij binnen no time voor de deur zou staan.
Twee maanden terug had ik nog een huis nu zit ik hier in een kamer die net iets groter is als een tweepersoons matras, hij had me na een week alweer gevonden.

'' Ik wil alleen even met je praten, dan laat ik je met rust, ik sta voor de deur alsjeblieft Nirvana''
Ik open zachtjes de deur en buig de helft van mijn hoofd om de post, ik zie niemand.
Op mijn blote voeten loop ik naar de kamer schuin tegenover de mijne
, die al een week leeg staat ik kijk door het raam en zie zijn paarse polo voor de deur staan
, '' Nirvana ALSTJEBLIEFT '' zegt hij nu wat opdringerig.