Bloedend hart

Ik begrijp hem echt niet.

Afgelopen vrijdag hebben we een beetje lopen kloten, en ik kreeg echt het gevoel dat hij me leuk vond. Zoenen als we alleen waren, elkaar lopen opgeilen... Ik kreeg echt zijn onverdeelde aandacht. Hij lag ook zo met zijn hoofd in mijn schoot en ik woelde zachtjes door zijn haar. Hij genoot er écht van. Ik voelde me zo goed die avond...


De dag daarna waren we toevallig op hetzelfde feest beland. Een vriendin van hem bleef bij hem slapen, maar aan het eind van de avond vroeg hij toch of ik niet mee wilde. Zo gezegd, zo gedaan. Ik lag dus op een matrasje op de grond, terwijl die vriendin van hem vroeg of ze niet bij hem in bed kon kruipen. Onder het mom dat er geen ruimte meer was voor haar matje.

De geluiden die ik vervolgens hoorde... Het zachte gesmak van lippen, dezelfde beweging van de dekens na elkaar, het werd me gewoon even te veel. Heel even heb ik gehuild, tot de vermoeidheid zo erg werd dat ik niet eens meer kón huilen.
Vanochtend ben ik vroeg wakker geworden, omdat ik moest werken van elf tot half vier. Hij lag nog zwaar te snurken - en dan noemde hij míj een kleine bouwvakker - maar zij was wel al wakker. Ze glimlachte alleen maar tevreden, ik heb zo snel mogelijk mijn zooi opgeruimd en ben weggegaan. Op weg naar mijn werk kwam ik toen ook nog eens een bekende tegen, die wilde vrolijk gaan vertellen hoe háár avond was geweest... Ik heb daar bijna met tranen in mijn ogen gezeten.

Inmiddels heb ik er wel een wat realistischer kijk op.
Wat nou als zij op hem afdook, en hij uit beleefdheid een paar keer terug zoende, maar eigenlijk niet wilde, of te dronken was om er serieus op in te gaan? Of misschien hoorde ik alleen maar wat ik (niet) wilde horen. Anderen is het wel opgevallen dat hij en ik af en toe heel erg close zijn. En zijn vrienden zijn nu al twee keer uit zichzelf een gesprek tegen mij begonnen.

Misschien verbeeld ik het me allemaal, maar - wat zou het toch fijn zijn, als ik wat duidelijkheid zou hebben...