Brief

Dit is het.

Ik ga proberen te doen wat ik nooit heb kunnen doen zonder ongelofelijk stom te klinken, ik ga proberen eerlijk op te schrijven wat jij voor mij betekent. Ik kan beginnen met zeggen dat ik van je hou, want dat doe ik meer dan van wie ook ter wereld, inclusief mijzelf, maar ik zou direct al klinken als een derderangs boeketreeksschrijver, en dan geef ik mijzelf nog veel eer.

En toch hou ik van je. Hoe verschrikkelijk is het dat ik geen mooiere woorden ken dan deze voor iets dat zoveel meer betekent? Hoe dan? Ik heb je nodig. Ook dit is ontegenzeggelijk waar, maar dat geld ook voor water, brood en zuurstof. En hoeveel meer ben jij wel niet waard dan deze banale stoffen?

Jij ankert mij. Jij verankert mij aan dit leven. En soms haat ik je daarvoor, want ik weet dat ik zonder jou zoveel vrijer en creatiever zou kunnen zijn, zoveel meer zou kunnen doen. En tegelijk kan ik je er niet genoeg voor bedanken, want zonder jou zou ik een losgeslagen schip zijn, en alle succes en vrijheid van de wereld zouden mij geen jota geluk brengen.

Verdomme nu doe ik het alsnog. Ik wil niet met metaforen gooien, dat is te makkelijk. Ik wil in eerlijke, directe woorden zeggen wat jij voor mij betekent. Maar hoe? De taak behoeft een groter schrijver dan ik. Ik kan Shakespeare citeren, of Keats, maar andermans woorden zijn nog valser dan de mijne. En bovendien, zij hebben jou nooit gekend, noch de inhoud van mijn hart.

Jij redt mij, jij behoudt mij, jij beschut mij, kalmeert mij en beschermt mij. Hou ik dan van je om wat te voor mij doet? Ben ik zo egoïstisch; is liefde zo egoïstisch?

Ja en nee. Ik hou van je om wat je voor mij doet, zelfs als je denkt niets te doen. Maar ik hou ook van je om wie je bent. En misschien is de enige manier om te beschrijven wat je voor mij betekent wel beschrijven wie je voor mij bent, dus hier gaan we.

Jij bent de reden dat ik ’s ochtends niet wil opstaan, omdat er geen plek in het zonlicht zo fijn is als de plek naast jou in bed. Jij bent degene die mij met enkele woorden alle frustraties van een dag kan laten vergeten, hoe verschrikkelijk, walgelijk cliché dat ook mag klinken. En ja, jij bent ook degene naar wiens lichaam ik nog elke dag, elk uur verlang, zelfs na zovele jaren.

Jij bent degene voor wie ik wil zijn wie ik ben, en jij bent degene voor wie ik meer wil zijn dan dat, ook al verlang jij niets van dit alles van mij. Jij bent degene naar wie ik vlucht als ik een bui van intense droefenis voel aankomen, en jij bent degene van wie ik vlucht in mijn buien van pure destructiviteit, want alles is beter dan jou pijn te doen.

Zonder jou is mijn bed te koud en mijn rust verloren, ook al klaag ik nog zo dat je te warm bent als je naast mij slaapt. En hoezeer ik je ook mag pesten met het feit dat je de helft van wat ik voor je kook niet kunt waarderen; zonder jou zou ik niet eens pogen iets te koken.

Ik hou van je om hoe je over alles wat ik doe oordeelt, maar nooit verbiedt. Want ik heb beiden nodig: erkenning en terechtwijzing ineen. En ik hou simpelweg van je om hoe je glimlacht telkens als ik de kamer inloop en je mijn uitdrukking spiegelt.

Fuck, wat schieten mijn woorden vreselijk tekort, en wat heb ik toch weer een waardeloos sentimenteel gezwets opgeschreven. Maar het feit is dat alle liefdes van de wereld cliché zijn op hun eigen manier. Dat maakt ze geen van allen minder waar of minder waard. En ook al laten de woorden mij haast kotsen in mijn eigen mond: jij maakt mij onvoorwaardelijk, onvergelijkbaar, onveranderlijk intens gelukkig.