Brief voor mama.

Dag lieverd!
Toen ik ziek was vroeg je mij om mijn gedachte en dergelijke eens op papier te zetten. Ik kon het telkens niet doorzetten en stiekem durfde ik het ook niet. Bang om raar aangekeken te worden of zo. Ik weet wel dat het niet zo is bij jou, maar goed praat dat er maar eens uit. Ik heb er nog altijd wel moeite mee, al laat ik dat niet altijd merken. Gewoon om dat ik, zoals altijd, stoer, zeker en sterk over wil komen. Terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet ben. Ik ben een klein onzeker meisje die in principe nog steeds bang is voor de grote boze wereld. En dat is erg vervelend. Het zijn altijd de kleine dingen die me zo onzeker maken, die niet meewerken en waar ik me dan zo gruwelijk kut om voel. Niemand die dat merkt of ziet, want ik laat het gewoon niet merken! Ik wil niet hoeven praten, ik wil niet hoeven uitleggen wat ik voel en wat dat met me doet. Omdat dat veel te dichtbij komt. En dat zie ik niet zitten.

Daarom doe ik het ook op deze manier. Omdat ik dan niet hoef te praten, niet meteen hoef te reageren en mijn emoties niet te zien zijn. Dat is nog steeds een van de vele issues waar ik mee zit. Ik vind het moeilijk om te praten over mijn gevoel, te huilen en dergelijke. Ik wil niet gezien worden als het meisje dat kwetsbaar is en een emotioneel wrak, want soms voelt dat wel zo..

Ik heb een meisje in mijn klas, maakt zich ook druk om dingetjes, weet soms niet meer wat ze moet, net als mij. En daar kan ik enorm goed mee praten. Zij begrijpt mij tenminste, weet hoe het voelt en weet hoe ze erop moet reageren. Jij weet dat ook wel, daar twijfel ik absoluut niet aan maar het is moeilijk om uit mezelf te beginnen te praten. Rob heb ik het ook weleens verteld, maar hij begrijpt mij niet, en dat is erg frustrerend. Ik wil dat hij me snapt, dat hij weet waar ik het over heb en dat hij daarop kan reageren. Maar dat gaat gewoonweg niet, en dat is op sommige momenten best pijnlijk. Dat niemand je begrijpt of wilt begrijpen! Zolang je maar met een lach op je gezicht loopt is er niks met je aan de hand, tenminste.. dat denkt iedereen. En dat weet jij net zo goed als ik dat weet. En daarnaast weet jij dat, dat af en toe best vervelend is. Dat je het liefst het uit wil schreeuwen en iemand zou hebben om daarmee te praten, je emoties te uiten en misschien even lekker bij uit te huilen. Nou dat heb ik dus ook, dat mis ik.

9 van de 10 keer gaan mijn problemen en dingen helemaal nergens over, dat garandeer ik je. Maar het zijn die kleine dingetjes die het hem doen. Ik voel me vaak niet goed genoeg, dat ik er niet toe doe en daarnaast ben ik ook nog eens gruwelijk negatief over mijn uiterlijk en mijn doen en laten. Het is nooit goed! Diep van binnen weet ik wel, dat het onzin is. Maar hoe kan ik dat naar buiten brengen ?! Hoe kan ik laten zien dat ik dat ook echt daadwerkelijk denk?! Af en toe weet ik dat echt niet meer hoor.

Soms denk ik er weleens over om weg te gaan. Niet in de zin van weglopen. Maar weg naar een land waar ik alleen ben, waar ik alles op een rijtje kan zetten en terug kan komen als een zelfverzekerd meisje. Ik heb soms het gevoel dat, dat hier niet kan. Omdat ik hier altijd in de sleur blijf hangen. Vaak heb ik , dan voel ik me dagen lekker en dan zo opeens is het weer omgeslagen in een negatief kut gevoel dan heb ik zoiets van; waarom ik dan ? waarom kan het dan nooit eens goed gaan.. daar baal ik echt van. Ik wil niet zeggen dat het altijd zo gaat, maar soms dus wel.

Daarnaast heb ik dan een top gesprek gehad op school, ik voelde me heerlijk en was trots op mezelf. Ik had het gevoel om weer heerlijk te knallen, en er tegenaan te gaan. Dan kom ik op me werk en wordt dat weer verneukt door die achterlijke reacties van Roelie. Dat zou toch niet moeten mogen ? ik zou er toch schijt aan moeten hebben ? nou dat heb ik dus verdomme niet, en dat wil ik wel….

Als ik deze brief zo terug lees, heb ik echt het idee dat er flink wat moet worden veranderd. ik zie vele negatieve gedachten en gevoelens staan die moeten veranderen. Maar ik weet niet hoe ? zou je me alsjeblieft willen helpen, ik trek dit zo echt niet langer hoor. Het is veel te vermoeiend om altijd maar met die negatieve gedachtes te zitten. Het werk niet!

Bedankt dat ik altijd bij je mag komen mama!
Ik hou van je!