buiten je eigen ego vindt je de mooiste wijsheden

ave.
een van de dingen die ik lastig en tegelijk mooi vindt van mijn vrijwilligerswerk is dat vriendschappen en een hulpvraag door elkaar lopen...

sommige andere collegas die onder andere 'maatjes'werk doen,houden hun priveleven ,hun vriendschappen en de contact met de hulpvragende gescheiden...

ik kan dat niet,probeer het soms,
maar vaak wordt ik snel als een ware trouwe vriend gezien door de persoon met een hulpvraag en verdwijnt het afstand,en beschouw ik hem of haar ook als een vriend/vriendin...
wel zo eerlijk vindt ik...

en waarom niet eigenlijk... het haalt een barrière weg ...
daarnaast waarom zou ik omdat ik iemand help beter zijn dan diegene...

ik ben geen arts en mijn diensten gaan net wat verder.
ben geen huishulp echter
gaan gesprekken met mij net iets verder dan die van een ggz behandelaar...
we praten over alles en niks. zonder gevolgen...
moeilijk uit te leggen...

ik doe wat mijn vrijwilligers functie wat de naam zegt,een maatje zijn...
alleen met een ggz dienstdoende achtergrond en getraind om met de moeilijkste gedrag van personen om te gaan...

ik ken de simpelste zielen, en mensen die nooit hun school hebben afgemaakt en die velen maler wijzer zijn dan ik met mijn studie...
ze hebben levenservaring ,taaiheid opgebouwd ,en toch kiezen velen om empatisch en gevoelig te blijven...

als ik met iemand samen ben.ben ik voor diegene en zal ik nooit gevoel geven aan diegene dat ik zogenaamd boven hem of haar sta...
ik trek de mensen naar mijn hoogte, slimme,sluwe mensen naar beneden, en de onzekere en of simpele naar boven...

iedereen heeft zijn kwaliteiten en die benadruk ik...

***

sommige hulpvragers zijn mijn vrienden geworden dus,
echter zijn ook vrienden hulpbehoevend...

zo help ik met gesprekken en inzichten te geven meerdere vrienden,en soms met simpele praktische hulp... het klinkt zo simpel en voorzich zelf sprekend ,maar is echt niet zo...

***

een van de vrienden die ik recentelijk heb geholpen was een man die een junk in de huis van zijn vriendin liet ´slapen´ terwijl zijn vriendin maanden lang zat te revideren...
dom,iedereen weet het,behalve hij...

op de eerste instantie lijkt de beste heer iemand die zijn leven op orde heeft,
hij komt charismatisch over en heeft altijd wel leuk gespreksstof...

echter als je hem leert kennen kom je achter dat zijn belevingswereld het één is van een kind...
naïviteit spreekt mij altijd aan,dat heeft mijn beste vriendin ook die een docente klassieke talen is...
het heeft vaak iets onschuldigs, iets puurs...
echter kan deze heer heel goed liegen...
en de heer is echt niet dom hij kan heel goed dingen uitdenken,hij is tenslotte een consept uitdenker, een uitvinder...
maar doordat hij als een kind denkt, en vaak liegt heeft hij het moeilijk om te functioneren in de maatschappij...

regelmatig spreek ik zijn relatie die haar ongenoegen uit over hem,zijn gelieg en hoe hij weer eens wat doms heeft uitgehaald...
´'ik geef haar het advies om er juist om te lachen, want hij verandert niet...´

ik denk dan altijd terug aan het Russische sprookje (echter zeg ik dat die uit india komt,omdat ik hem van een hindoe heb gehoord ) over de kikker en schorpioen,
die ons leert dat de ware aard van iemand verander je niet, je kunt het alleen accepteren...

ik weet vaak als de beste man liegt, en meestal ontmasker ik zijn leugens door kritische vragen,
ook zie ik aan hem als hij iets verzwijgt of verdraait in zijn verhaal...

ik ben tenslotte opgegroeid in een familie waar veel gelogen,verzwegen en verbloemt werd,
en van al die familieleden was mijn moeder de ergste, een ware pathologische leugenaar...
het is bijna niet te zien wanneer ze liegt,omdat ze zo vaak liegt dat ze zelfs haar eigen leugens geloofd... vroeger deed het mij heel erg twijfelen aan mezelf... nu vertrouw ik op mijn intuitie die ik het ´weten´ noem en zelden naast zit... het zijn de subtiele details die instinctief me het vertellen...

ik heb haar aan de kant gezet ,haar geconfronteerd en op verschillende manieren proberen mee om te gaan door de jaren heen...
en nu ik weet dat ze haar eigen wereld ,realiteit heeft gecreeerd waarschijnelijk om ook maar met haar eigen leven om te gaan...
laat ik haar in haar waarde vaak, ik kies ervoor om er over te lachen...
...net als bij die vriend , ik lach om zijn verhalen...
ik ga echter niet mee in hun spelletjes,leugens,ik laat ze wel in de waarde...

wellicht nemen we onszelf veels te vaak serieus, en zo als een zekere film me heeft geleerd,
soms is een leuk,sterk verhaal velen malen leuker om te horen dan de saaie waarheid...
we ik heb geleerd is dat is een ´verhaal´ vol met symboliek en metaforen zit,
het laat de wensen,angsten en verlangens van zijn verteller zien...

het is de luisteraar wiens taak ligt om goed te luisteren en de onderliggende boodschap uit te filteren. het gebrek aan luisteren en empathie ,begrip,
is de kwaat die de zo genaamde waarheidszoeker en zijn eigen ego in de weg zit...

ik kan juist mijn moeder,en die vriend ,zo als velen anderen goed helpen omdat ik erna luisteren,
en voorbij mijn eigen ego kijk, ik laat ze in hun waarde nogmaals...
zodra ik dat niet kan of wil, is dat een gebrek van mij,en niet zo zeer die van hun...

lach om jezelf en mij en leer mij zo dat ik jou kan leren...
help mij, door mij jou te helpen is mijn moto in het leven...

filosofie is denken,en buiten je eigen ego vindt je de mooiste parels van wijsheid...