Cefalalgie

Het scherpe, krassende geluid van een remmende trein.
De een kan er helemaal niet tegen, ik vind het heerlijk om te horen.
Metaal versus metaal, het geluid is bijna onmogelijk.

Maar deze krachten werken op mij, tegen mij.
Ik wil niet toegeven maar heb geen rechten meer.
Je zou denken dat je na een tijdje stopt met proberen om de pijn tegen te gaan.
Voorgoed opgeven. Maar we blijven positief. Ooit komt er een einde aan alles.
En dan eindelijk verdien je om te leven zoals je zelf wilt.
Ookal heb je een post-traumatische stress stoornis waar je U tegen zegt.
Ookal slaap je nauwelijks. Ookal is agorafobie jouw leven.
Want mentaal heb je geen controle meer. Wat blijft er over, zou je zeggen.
Ik vraag het me ook wel eens af.

Het post-gedeelte. Na dit alles. Wanneer ik mezelf mag zijn.
Ben ik compleet zonder dit?
Het zou walgelijk zijn als ik er een oncomfortabel gevoel over zou hebben.
Maar we weten nog niet eens wanneer het einde komt.
Ik weet ook niet wat er zou moeten gebeuren voordat het stopt.

En de pijn in mijn lichaam, vooral mijn hoofd. Van teveel denken krijg je hoofdpijn.
Beestjes onder mijn huid, ik wil ze weg hebben.
Het jeukt, brandt en verteert mijn ziel.
Ik krab, schrob, douche soms wel vier keer per dag.
En je gaat maar niet weg. Je gaat maar niet. Weg.

Als ik er aan denk hoor ik je bijna schreeuwen in mijn hoofd.
Chronische Cefalalgie, en jij bent de voornaamste oorzaak.

Ze zeggen wel meer.