Confused.

Ik heb tegen je gezegd dat ik niet verder wil. We zijn als goede vrienden uit elkaar gegaan en nog spreken we elkaar iedere dag. Zonder verwachtingen en toch weet ik dat het je pijn doet dat we niet meer samen zijn. Ik wou dat het anders kon maar voor ons is dit niet het juiste moment. Ik ben niet op de juiste plek met mijn gevoelens. Ik kan niet van jou houden zonder dat ik van mezelf hou. Ook al zeg je dat je me zult helpen en dat we er samen wel komen.
Maar dit is iets wat ik zelf moet doen, je kan me gewoon niet helpen..
Ik wou dat ik dingen voelde als een normaal persoon. Ik wou dat mijn therapie eindelijk klaar is en dat ik weer positief kon zijn.. zelfverzekerder en doen wat ik altijd al heb willen doen maar nooit durfde.
Ik wil niet meer bang zijn voor de wereld of andere mensen. Ergens diep van binnen moet ik wel weten dat ik het kan ook al voelt het alsof het niet zo is.

Ik weet niet eens wat voor nut het heeft om dit allemaal uit te typen. Maar mijn gevoel zei dat ik het moest doen dus nu zit ik hier te typen wat er allemaal door mijn hoofd gaat. Ik weet niet of ik de juiste keuze heb gemaakt door te zeggen dat het klaar is tussen ons. Ik weet niet of het zo slim en handig is om nog steeds contact te hebben. Ik weet niet hoe het morgen zal lopen bij mijn psycholoog. Ik weet wel dat ik bang ben.. Bang dat ik de verkeerde keuzes maak en dat het niet meer goed komt. Bang dat ik nooit gelukkig zal zijn zoals ik ervan droom. Bang dat ik me nooit verbonden zal voelen met andere mensen.. en vooral bang dat ik nooit mezelf zal vinden..

ik heb nog wat huiswerk wat ik moet maken voor mijn therapie, maar ik heb er helemaal geen zin in om het te maken. Ik verlang naar de 'finish line' ook al heb ik geen idee wat dat zou moeten zijn in het leven. Ik ben moe van het proberen en ik weet niet hoe veel energie ik nog heb om het te proberen.

ik ben benieuwd hoe het met mij verder gaat.