Corona?

De vechtpartij is nu alweer 2 maanden geleden. Nu vecht ik met de kungfu leraar in de meest onmogelijke standen.
Het voelt als gratis vliegles krijgen want vliegen ga je als je in een klem gezet word en de leraar pasjes maakt.
Grappig hoe alles is gelopen.


Ik weet niet wat ik heb. Misschien toch wel corona maar ik weiger te testen.
Maar sinds gisteren heb ik last van de kriebelhoest.
Nee ik hoest de longen niet uit mijn lijf. Dus het valt reuzemee. Toch heb ik last van verhoging en de laatste tijd dat ik me zo ziek voelde was ik een jaar of 8.

Ik ben gewoon achter één ziek. Wanneer ik op ben geknapt en lekker in mijn energie zit dan heb ik weer wat onder de leden. Het gaat maar door.
Er lijkt maar geen einde aan te komen.
Waar ik het meest dankbaar voor ben is dat ik een eigen woonruimte heb. Dat ik gewoon ziek kan en mag zijn en lekker thuis op de bank in slaap kan vallen. RTV794 op wat ik anders nooit doe. Maar muziek kan helend werken en met name als het muziek naar smaak is.

Ik heb teveel meegemaakt met dakloos zijn. Nergens terecht kunnen. Afhankelijk zijn van hulp van anderen en dankbaar zijn om een plek te hebben om te kunnen slapen. De stress van het niet weten waar je terecht kan.
De opluchting als het dan toch gelukt is om een kamer te kunnen huren.


De mensen om mij heen idem dito.
Hij is in het slaaphuis beland maar kent geen rust met al die gekken om hem heen.
Daarom blijft hij bij mij aankloppen in de hoop zijn rust te kunnen vinden.
Maar de rust is er niet.
Via hem ben ik te weten gekomen dat er illegalen in de stad zijn die ergens achter een muurtje bij het gemeentehuis op een matras slapen.
En dan die andere illegale die hij mee had genomen naar mijn schuur omdat die jongen dakloos is. Deze jongen steelt als de raven om te kunnen overnachten bij andere mensen.
Dus in ruil voor overnachten steelt hij dure boodschappen uit de AH.


Ik vel hier geen oordeel over. Dit heet overleven en daarom ben ik dankbaar dat ik wel een eigen woonruimte heb.
Je zou maar corona hebben of zware griep en verkoudheid en op straat moeten zwerven.


Ik voel me zeer, zeer dankbaar!




Er zijn herbalists die met behulp van de juiste kruidencombinatie een medicijn hebben uitgevonden tegen Corona.
Men kreeg hun reuk weer terug en binnen een aantal dagen waren hun klachten verdwenen.


Ik loop vast met het maken van huiswerk. Het berekenen van loonheffingen. Ik snap helemaal niet hoe dat moet en ben bang als ik om hulp vraag dat de leraar mij dom vind.




Het OCK/ PZ bezorgd mij nog steeds een onbestemd gevoel.
Dit heb ik geaccepteerd dat dat gevoel nooit helemaal zal verdwijnen.
De vraag wat mij steeds bezig houd is waarom voel ik mij zo.


Wat ik ervan kan zeggen is dat alles, de hele vibe aanvoelt als één grote blokkade, stilstand en niet vooruit komen.
Ik was 14 en kwam uit Rotterdam. Allemaal leipe antilianen daar.
Maar hoe gek ze ook waren. De antilianen waren cool en hadden swag.
Waar ik deze donkere meid met grote mannen handen had leren kennen weet ik niet. Ik liep gewoon mee met wat ik dacht dat op dat moment cool was. Maar zij was een zeer vermoeiende pz figuur die met de 1e de beste versleten kerel ging praten over hoe leuk ze het vind om met een man zijn lul te spelen en stijf te maken.
Dit zijn mannen van 30 plus die met jonge meisjes van 18/19 gaan.


Wie dat wijf was weet ik nog geen eens.
Maar je vraagt je dan toch af waar dit soort mensen vandaan komen en zo zijn geworden.
Ik heb het PZ nooit wat aan gevonden. Voor andere leeftijdsgenoten was het pz een hangout.

Gastouders die overduidelijk de zorg en begeleiding niet aan konden op de groep.
Gastheer / gastvader bleek vaak dronken te zijn en coke te snuiven bij de schoonmaakster thuis waar hij het mee deed.
Wat een zooitje zeg. Zijn schoonzoon maakte misbruik van jonge meisjes die thuis sexueel misbruikt waren.


De hele vibe en herinnering voelt zwaar aan.
Ierdereen is vastgelopen, geen hulp of begeleiding.
Eén gore kutzooitje en ierdereen ligt maar met elkaar te rotzooien.

De kinderen onderling waar toch niet naar omgekeken werd.
Ik ben nu volwassen en nu krijg je een beetje door wat het allemaal voorstelde.
Dat de begeleiders, kinderen en de hele omgeving uitgeput was tot op een punt dat er niks zinnigs uitkwam alleen maar rotzooi.
Bah!

En nu ga ik langzaam maar zeker mijn slaapkamer opzoeken.

Gr Art = Tiek