Crackerkruimels

Gisteren. Na een megadrukke werkdag, in de trein naar Deventer. Instappen op Den haag centraal en karren maar.

Ik sleep mezelf en mijn koffer de trein in.
Geen zin om alle wagons door te sjouwen op zoek naar een plekje, dus ik plof neer op een onooglijk plekje vlakbij de wc. Twee fatsoenlijke stoelen en twee klapstoeltjes. In zo'n strafhoekje wil niemand zitten. Dacht ik. Tevreden wil ik onderuit zakken. Zo'n beetje de eerste keer vandaag dat ik rustig zit. Wat een genot!
Maar niet voor lang..

Voordat ik gelukzalig heb kunnen zuchten, schuifelen twee vrouwen en een jongeman binnen.
"Dacht u even rustig te zitten hier, gaat het niet door."
(Inderdaad!!)
-"Geeft niet hoor."
Ik hoop dat het geloofwaardig klinkt.
Ze kijkt me aan en schat dan in dat ik wel geschikt ben voor een vertrouwelijk gesprek. Eh..liever niet.
Ik diep mijn smartphone uit mijn tas op en probeer contact te maken met 'NS in de trein'. Wat natuurlijk niet lukt..
Maar ik blijf geïntresseerd naar het schermpje turen alsof ik 50 shades of grey zit te lezen.

Dan begint de, wijdbeens naast mij gezeten dame te eten. Crackers of wafels. Niet met haar mond geheel dicht, zo te horen. (Skronsjjj, skronsjjj, skronsjjj). Een gesprek is nu sowieso onmogelijk. We zouden elkaar niet eens verstaan.
Af en toe kijk ik naar buiten. Wifi doet 't nog steeds niet. Daarbij zie ik de jongen tegenover mij. Oortjes in. Hij is ook niet op z'n gemak. Zijn vingers heeft-ie geen moment stil. 'Zenuwachtig persoon' is mijn conclusie. Totdat ik merk dat ik zelf ook onafgebroken met mijn treinkaartje speel.
Dan maar weer de smartphone.
Nog steeds geen verbinding.
En ik krijg honger.

Ik denk aan de zak Engelse drop in m'n tas.
Gekregen van mevr.H. 'Voor onderweg in de trein'. Dat is dan wel weer lief.
Helaas durf ik de zak niet open te scheuren. Maakt zo'n herrie. Had ik het nou net maar gedaan toen die vrouw luidruchtig haar cracker zat te vermalen. Dan was 't niet opgevallen.
Ik krijg ook kramp in mijn kuit. Sjonge, wat heeft die gozer tegenover me lange stelten.
Nog even en mijn benen liggen in mijn nek
Hopelijk gaan ze er in Utrecht uit..

Mijn stille wens komt uit. Poe, wat ben ik gaar. Maar ook dit keer duurt de rust maar kort. Kordaat zet ik m'n zonnebril op en leun achterover. Ik ben er effe niet.
Karma is a bitch, want dit zijn vriendinnen die elkaar tegen zijn gekomen. En 1 ervan is in een reformwinkel geweest en heeft van alles gekocht.
Natuurlijk moet de ander proeven.
O man nee! Ik heb al zo'n honger.
Ik hoor ze beschaafd kauwen. Het geknor van mijn maag komt er bijna bovenuit.
Tijdens dit alles babbelen ze er lustig op los.
Met, zoals tegenwoordig gebruikelijk, een shitload aan afkortingen. Geen idee waar het over gaat. ('Heb jij SYTYCD gezien?' Vragen als dit toveren een vraagteken boven mijn hoofd)
Maar ik kan moeilijk om ondertiteling vragen. Ik laat het langs me heen kabbelen.
Die Reformzooi lijkt overigens niet te werken. Ze hoest als een bootwerker..

Twee jonge meiden komen binnen. Giechelend. Ééntje moet heel nodig.
De jongste stapt naar binnen. We horen haar jammeren.
Ik meen een hartgrondig 'Bah' te horen.
"Ga er dan boven hangen."
Het is effe stil.
-" Het lukt niet".
"Kom er dan maar af."
Het jonge blondje verschijnt weer.
"Kun je het dan niet ophouden?", vraagt de vrouw tegenover mij.
-"Nee..we moeten nog naar Almeloooo. En ze moet al vanaf Den Haag".
"Ojee. Bril afzetten en nog es proberen?"

Dat doet ze. Vlakbij Apeldoorn.
Ze zegt nog wat tegen haar grote zus die beschermend voor het deurtje staat.
"Wat zeg je?"
Iets harder volgt het antwoord:"Wha, ik voel de wind langs m'n kont."
Ik moet er toch even om glimlachen.

Station Deventer. Het laatste stukje was ik alleen. Wat een heerlijkheid!
De trein stopt. Ik stap over wat crackerkruimels heen en slaak nog maar es een zucht. Ik ben er!