Dag 112

112 dagen, 16 weken, bijna 4 maanden zit ik thuis met een burn-out. Het gevoel alsof ik de zwaarste marathon zonder conditie heb uitgelopen en eindelijk mag rusten is wel redelijk weg. Ik merk dat mijn energie level wat omhoog gaat omdat ik weer een stuk beter slaap en dat ik meer kan doen op de dagen. Ik merk dat ik wat steviger in mijn schoenen begin te staan en ik ben een stuk opgewekter als er visite langs komt of als ik zelf de deur uit ga.

Toch schrik ik, net als vandaag, elke keer opnieuw als ik de telefoon opneem en ik de stem hoor van de contactpersoon van Arbonet. Ik heb weer rustig mijn zegje gedaan over de vooruitgangen die ik gemaakt heb maar elke keer opnieuw heb ik een plagend schuldgevoel. Het gevoel dat ik achterloop, dat ik niet genoeg doe om zo snel mogelijk weer aan de slag te kunnen en aan de andere kant te veel doe waardoor ik mezelf weer aan het uitputten ben of dat ik ergens diep van binnen nog steeds angstig ben om aan de slag te gaan. Niet omdat ik niet meer wil werken. In tegendeel, ik hield van die simpele supermarkt baan. Ik vond het geweldig om mensen aan te sturen, veel van het werk af te weten en ervoor te zorgen dat ik echt wat betekende in het bedrijf, hoewel ik ook weet dat die gedachte er een is die me juist hier heeft gebracht. Nee, het is niet dat ik niet meer aan het werk wil daar. En het is zeker niet dat ik het thuis o zo lekker heb.

Het is de angst dat ik het gemaakte herstel, hoe klein of groot dan ook, kapot maak. Dat ik zo weer de mist in ga omdat ik mezelf nog niet zodanig ontdekt en ontwikkeld heb. Ik betrap me er vandaag al de hele dag erop dat ik alle klachten die ik (nog) heb uit mijn hoofd moet leren om Arbonet te bewijzen dat ik écht nog ziek ben. Maar als ik open kaart ga spelen met mezelf weet ik dat zeker de lichamelijke klachten het grootste probleem niet zijn. Nee, als ik open kaart ga spelen weet ik ook dat de mentale klachten of de bovenstaande angst me niet weerhouden om weer aan het werk te gaan. Het is het wantrouwen in mijzelf. Slechts één kleine tegenslag is nodig om onrealistische of suïcidale gedachten in mijn hoofd te laten komen. Sowieso voelt elke tegenslag alsof je weer keihard op je bek gaat en dat voedt het gevoel van opgeven enorm.

Nu ik een moment van helder denken heb, denk ik ook dat het feit dat dit idee van werken zoveel onrust, paniek en chaos in mijn hoofd teweeg brengt al genoeg is om mij nog niet te laten werken. Eerst nog maar rustig om de 2/3 weken een kopje koffie komen drinken tijdens de lunch en ervoor zorgen dat ik in contact blijft met het bedrijf.