Overleven met een Burnout, de eerste dag

Jahoor, Clau heeft het bereikt! Een aantal weken geleden heb ik drie dikke zwarte stempels op mijn hoofd gedrukt gekregen die er voorlopig niet af te wassen zijn. Burn-out, depressie en pleinvrees. En dat met een supermarkt baantje en op 21 jarige leeftijd. Hoe heeft het zó ver kunnen komen?

Had ik niet alles wat ik wilde? Een relatie van vijf en een half jaar, een vaste baan, een huis gekocht, vrienden, familie.. Alles was goed. Toch zit ik in de shit en sinds ik deze leuke stempels heb gekregen en ik aan de slag wil gaan met mijn vele klachten heb ik het gevoel dat ik continu kei-hard op m'n bek ga. Ik had toch alles?! Misschien was dat het probleem wel.

Alles is in het afgelopen jaar gebeurd. mijn diploma voor mijn opleiding tot ruimtelijk vormgever gehaald, een vast contract bij de supermarkt waar ik werk, een functie omhoog bij de supermarkt waar ik werk, een nieuwe opleiding beginnen die me zou helpen bij deze functie, een nieuwbouw huis gekocht, verbouwd in het huis, samenwonen en (omdat mijn vriend op een binnenvaartschip werkt en twee weken van de maand aan boord is) alleen wonen. De grote stenen van het leven zo'n beetje en dan hebben we de kleine kiezelsteentjes er nog niet bij meegeteld.
Ik ben een sociaal en jong mens en ga graag uit of doe andere leuke dingen met vrienden. Super perfectionistisch met een oog voor detail (dank je oude opleiding!). Mijn verantwoordelijkheidsgevoel en loyaliteit is enorm. Heerlijke eigenschappen die goed bijdragen aan de situatie. Maar dat drong allemaal niet tot me door tot ik een bezoek aan de huisarts bracht.

Die ene zaterdagavond weet ik nog goed, niet dat het jaren geleden is. Ik wilde met mijn vriend een serieus gesprek voeren over de rolverdeling in het huishouden. Omdat hij twee weken full-time thuis zit, vond en vind ik dat hij een wat groter steentje mag bijdragen aan het huishouden dan dat hij op dat moment deed. Ik werkte tenslotte fulltime en heb vanaf het begin van het jaar tot de tijd dat ik de ziektewet in ging ook nog eens een aardige lijst aan overuren opgebouwd.
Ik begon het gesprek met dat ik de laatste tijd niet lekker in mijn vel zat. Ja, niet lekker in mijn vel zitten. Te druk met de grote én de kleine dingen. Was ik niet op werk, dan zat ik me thuis bezig te houden met huishoudelijke klusjes, de "laatste paar" klussen van de verbouwing, mijn opleiding en alsnog mijn werk. taken die eigenlijk 30 van de 24 uur in een dag in beslag namen. Maar ook mijn sociale leven vind ik erg belangrijk en dat is het ook. dus de "resterende" tijd, meestal de zaterdag avond na 11 uur op de werkvloer te hebben gestaan, zat ik mezelf dronken te voeren door middel van drankspellen bij mensen thuis of het gratis bier van de schuur-en tentfeesten in de buurt. Genoot ik er nog van? Nee, al lang niet meer. Maar ook dat was iets wat ik niet door had tot ik bij de huisarts de deur binnen liep.
Voor ik over kon gaan op het huishoudelijke onderwerp in het gesprek met mijn vriend zei hij iets waar ik van schrok. "Ik weet dat je niet lekker in je vel zit de laatste tijd, dat is aan je te zien. Misschien wordt het toch eens tijd om professionele hulp te gaan zoeken. Clau, hier kom je niet meer op eigen kracht uit." Het kwartje viel maar raakte ook op dat moment de grond nog niet. Ik besloot naar de huisarts te bellen. Maandag zou dat het eerste zijn wat ik ging doen uit mijn werk. Maar zondag sloeg de twijfel alweer toe en besloot ik het toch niet te doen. Eventjes ongelukkig zijn en niet lekker in mijn vel zitten betekend toch niet gelijk dat je overspannen bent of een depressie hebt? Ik nam mijn eigen klachten niet serieus. Ik zag niet dat mijn lichamelijke klachten ernstiger werden en dat mijn mentale klachten eigenlijk al absurd waren.
Na er maandag met een collega erover gepraat te hebben, heb ik de huisarts gebeld en een afspraak gemaakt voor de dinsdag, mijn vrije dag. tot dat ik samen met mijn vriend de HAP binnen liep zei een stem in mijn hoofd nog steeds dat ik me niet moest aanstellen, er was niks aan de hand, naar de huisarts gaan was een belachelijk idee. De emoties sloegen toe toen ik in de wachtkamer plaats had genomen. Na kort stilletjes gehuild te hebben werden we naar binnen geroepen.

Alweer sloegen de emoties toe en ik kon geen woord uitbrengen. Na even op adem gekomen te zijn begon ik snikkend uit te leggen dat het een chaos is. De complete puinhoop van (hoe zwaar het ook klinkt) mijn leven legde ik bij mijn huisarts op tafel. Een hakkelend verhaal want vanaf het moment dat ik begon te praten drong tot me door hoe hoog de situatie me zat. Ik sloot het "verhaal", voor zover ik het kon uitleggen en vertellen, af met een paniek aanval. De huisarts hoorde mijn verhaal meelevend aan en nam de situatie uiterst serieus. "Ik schrik van hoe je er nu zo bij zit en van je klachten" zei hij. Hij vroeg me of ik mezelf zag werken voor hoe het nu ging. "Nee" zei ik, "maar ik moet wel voor mijn gevoel. Er zijn nog zoveel dingen die geregeld en gedaan moeten worden!" Hij vroeg hoe ik nu verder wilde maar ik zei dat ik het even niet meer wist. Ik wist ook echt niet meer wat ik moest doen, wat me overkwam en waar dit alles vandaan kwam. Ik stortte volledig in en het masker dat ik bijna een jaar lang heb gedragen met een lach op mijn gezicht viel af en brak in duizenden stukjes toen het de grond raakte. Hij stelde voor dat ik me ziek zou melden op werk en dat hij ervoor ging zorgen dat ik zo snel mogelijk terecht kon bij de hulp behoevende psycholoog van de HAP.

Vanaf dat moment was ik verslagen. Het schaamte gevoel was vernietigend. Ik liep met mijn vriend naar buiten, rode dikke ogen. Ik belde mijn moeder op, ze wist dat ik een afspraak zou maken bij de huisarts en we gingen langs om de situatie te bespreken. Ze was trots, hoewel ik dat geheel onterecht vond. Ze zei dat ik de eerste stap had gemaakt en dat het zwaarste punt geweest is maar ondanks dat op dat moment naar de huisarts gaan het moeilijkste is geweest wat ik ooit gedaan heb voelt dat nu, in het heden, helemaal niet zo. "Alleen de sterkste mensen overkomt dit" vertelde ze me. De sterkste mensen... Vandaag de dag voelt het nog steeds niet zo. Ik ben niet sterk, ik ben zwak. Al die dingen die ik gedaan heb en waaronder ik bezweken ben hebben andere mensen ook gedaan zonder de weg en zichzelf kwijt te raken. We bespraken wat de volgende en eerste stappen waren wat ik nu zou doen en daarom ging ik nadat ik bij mijn moeder ben geweest met mijn vriend op weg naar mijn werk.

Hij reed, ik mocht geen auto meer rijden voor de komende tijd. Niet alleen door de oxazepam die mij voorgeschreven is maar ook omdat mijn hoofd te vol zit en te chaotisch is. Ik begreep het wel. Terugdenkend aan de laatste paar weken voor ik de ziektewet in ging zat ik er inderdaad helemaal niet bij met mijn hoofd. De keren dat ik me bedacht dat ik iemand aangereden zou hebben als er iemand had gelopen of gefietst leken ontelbaar. Het deed me niks terwijl ik autorijden zo ontzettend leuk vond.
Thuis had ik mijn filiaalmanager al gebeld, mijn baas was in die week op vakantie. Toen we aankwamen stond hij al op ons te wachten. We rookten een sigaret in het rokershok en gingen toen het kantoor binnen. Ik begon met praten, vertelde dat ik overspannen was en dat ik voorlopig niet zou komen werken. Dat ik bij de psycholoog binnen de HAP zou gaan lopen en dat ik in overleg met de psycholoog zou kijken wanneer ik weer aan het werk zou gaan. Hij luisterde naar me en begreep het. Hij heeft een aantal jaren met mij samen gewerkt als afdelingschef op de broodafdeling terwijl ik als bijbaantje bij de vleeswaren afdeling werkte. We konden altijd goed met elkaar overweg. Twee jaar lang heeft hij in een ander filiaal gewerkt als chef van alle versafdelingen en nu is hij sinds een paar weken terug bij ons om als filiaalmanager te werken.
Hij was ook persoon die mij vertelde over de interne opleiding waar ik alle ins en outs van een afdelingschef zou leren, toen we elkaar een keer tegen kwamen op een tentfeest van het dorp. Hij werkte nog niet bij ons maar sprak er vol lof over. Elke keer dat hij bij ons in de winkel kwam kijken wat hij zou aanpakken als zijn contract in ging hadden we het over de opleiding maar vooral over het boek dat we voor de opleiding moesten lezen: de zeven eigenschappen van effectief leiderschap van Stephen Covey. Een interessant boek dat je ontzettend over jezelf na liet denken en op jezelf liet reflecteren. Niet heel toevallig hadden we dit thema net op die opleiding besproken en toen we het gesprek hadden afgerond vroeg hij na enige twijfeling of dit boek en de bij behorende opdracht mij hadden geholpen deze situatie in te zien. Dit was zo.

Op naar huis. Ik plofte neer en was niet meer voor reden vatbaar. Wat een dag. Wat moet ik nu?