De maan. Ik ben altijd een beetje onder de indruk wanneer ik naar buiten kijk bij volle maan.
Zilverachtig en helder hangt hij daar.
Indrukwekkend groot. Vaag zie je wat kraters. Of misschien is dat wel mijn wilde fantasie.
Op zo'n avond besef ik me altijd opeens sterk, wat een wonder het leven is.
Hoe bijzonder het is dat wij hier zijn. In dit heelal, op deze aarde.
Want ook wij zweven zo rond. In het schijnbaar luchtledige.
Langzaam rondjes draaiend. Van het donker naar de zon en weer terug.
Zomer en winter, al eeuwen.
En niemand weet nog voor hoelang..
Het zien van die volle maan en het besef HOE kwetsbaar wij eigenlijk zijn, geeft mij inspiratie.
Tot nederigheid. Wat zijn we eigenlijk klein en nietig. In tijd en in omvang.