Update voor mainpage.

Een update. Tja. Er is natuurlijk een reden waarom ik eigenlijk bijna nooit meer iets schrijf op MD. Ik heb namelijk een saai leven.
Zo. Dat is gezegd.

Nu is het zo dat saai niet meteen erg hoeft te zijn. Opwinding in mijn aardse bestaan is meestal van de negatieve soort. Dus dan neem je liever genoegen met saai.
(Of ik word gewoon een ouwe trut. Daar wil ik liever niet te diep over nadenken).

Wat mij zoal bezig houd? Ik ben actief in de lokale politiek.
..(Laat even een stilte vallen)
Ja. Ik schrok er zelf ook van.
Hoe is dat zo gekomen?
Arbeidsconflictje met de baas. Met advocaat en de hele rambam.
Eerst was ik even K.O. Maar daarna de beslissing genomen dat de werkomstandigheden in de thuiszorg beter moesten worden. Aangesloten bij een politieke partij en voila. Carla goes politics.

Tot mijn grote schrik stond ik opeens te babbelen in de raadzaal. Doooodeng.
Ik had de tekst op een papiertje geschreven en hield dat vodje vast alsof mijn leven er vanaf hing. Dit zag ik later. Van het moment zelf weet ik niet veel meer. Alleen dat mijn knietjes knikten. En dat ik vreesde flauw te vallen.
Na afloop stommelde ik terug naar de stoeltjes en plofte neer.
Pas na 10 minuten drong het tot me door dat mijn lief op de trap zat.
"Waarom zit jij nou daar?"
-"Omdat jij op mijn stoel zit!"
nahnah

Ik stond ook nog voor een zaal FNV leden.
Waarbij ik had gedacht dat het zorgmedewerkers waren, maar het bleken allemaal grijsaards te zijn. Ehm. Mijn voorbereide verhaal was totaal niet van toepassing op deze mensen. Paniek!
Er was nog een spreker voor mij. Die hield een heel wetenschappelijk verhaal over armoede en gezondheid. De moed zakte steeds verder in m'n schoenen. Ik heb een paar keer naar de deur zitten kijken, en een vluchtplan uitgedacht. Maar deze waren natuurlijk kansloos.
Ik heb uiteindelijk geïmproviseerd. Ik! Dat meisje dat zich vroeger ziek meldde wanneer er een spreekbeurt op het programma stond. Dat grietje dat liever onder de stoel kroop dan erop te staan als ze jarig was en ze voor haar zongen.
Ik ben bijna bang voor mezelf.

Inmiddels stond ik met ons verhaal in de krant, sprak ik een paar keer met de wethouder, hebben we rechtszaken lopen tegen de gemeente Den haag (twee gewonnen!), weet mijn ex baas dat ik niet zo snel klein te krijgen ben, en schijt ik zeven kleuren shit als ik in het openbaar spreken moet.
Maar ach. Je moet wat met je leven!





31 jul 2018 - bewerkt op 31 jul 2018 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van kruidje
kruidje, vrouw, 56 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende