Dag Henk!

Ik zit alleen aan een tafel in het winkelcentrum. Een flesje cola light voor mijn neus. Om mij heen slenteren mensen het winkelcentrum door. Sommige haastig rennend. Andere druk aan het overleggen over de volgende aankoop.

Aan de overkant naast mij zit een man. Hij staart mij aan. Geen idee wat z'n gedachten zijn. Het is blijkbaar een vaste klant. De ober roep "Henk!" en plaatst een bord eten voor zijn neus. "Eet smakelijk" roept iemand die langsloopt op het zelfde moment dat ik het in stilte tegen de man zeg. Ondertussen wachtend op de ober die mijn Turkse Pizza komt brengen.

Dat duurt nog wel even. Ik voel een leeg samentrekkend gevoel in mijn buik omdat ik te lang niet gegeten heb. Met een stralende glimlach brengt de ober mijn eten. "Eet smakelijk" zegt hij. Van binnen lach ik. Ja, hij gaat jou toch niet zomaar bij de voornaam noemen als hij die niet eens weet?

Ik eet in stilte het smaakt goed. Mijn eerste Turkse Pizza in pak em beet 4 jaar. Ik proef veel te veel knoflooksaus maar wat maakt het uit het is zo ontzettend lekker.

Op eens klinkt er uit het niets "Eet smakelijk!". Ik kijk op en zie een man breed lachend lopen. Dank u zeg ik. Tegelijkertijd verschijnt er een glimlach van oor tot oor.

Ik zit nog steeds alleen aan mijn tafel. Mijn flesje cola light heb ik opgedronken en ik sta op om af te rekenen. De ober komt naar mij toe. "Een lekkere cola light en ook nog een lekkere pizza" zegt hij. Ik moet weer glimlachen. Het was inderdaad lekker. "5,40" zegt hij. Doe maar 6 euro. Ik geef hem het geld en hij wisselt. "Bedankt zeg ik. Dag!" Hij zegt geen gedag terug. Ondertussen roepend naar de volgende "Henk". Ik loop weg met een glimlach. Voortaan heet ik "Henk"!