Dag met een lach
Vandaag kon ik dingen weg gooien. Dingen waar ik mij eerst zo stevig aan vast klampte, dingen die ik op de een of andere manier als bewijs zag dat ik het vroeger echt leuk had, dingen die mij herinnerde uit de tijd voor hashikloto, dingen die in mijn ogen eerst belangrijk waren om te herinneren, ookal deed t pijn.
Nu, vandaag, kon ik ze weg gooien met een lach. De gekke, leuke teksten van vriendjes en vriendinnetjes die mij toen zo dierbaar waren maar waarmee in de vierde opeens het contact stopte. Ik kon er werkelijk om lachen en het weg gooien, zonder pijn. Dat besef, dat voelde zo heerlijk.
Het huilen laatst heeft me goed gedaan. Het besef van mijn eigen fout gaf me weer het gevoel/inzicht dat ik mijzelf bepaal, niets of niemand anders. Ik ben gestopt mezelf te verbitteren op "de ziekte" en heb ingezien dat dat geen zin heeft en dat ik t zelf heb gedaan. Ik heb ze van me afgestoten. Dat geeft niets, het is nu weer goed. Natuurlijk zal er altijd een klein stukje verlangen naar sommige dingen/mensen voor die tijd, maar dat is oke. That's life. Ik ben blij dat ik dit heb beseft en dat ik t er laatst lekker uitgehuild heb, want het is belangrijk iets goed af te sluiten voor je begint aan iets nieuws. Anders loopt het allemaal in elkaar over en wordt t een kolerezooi.
What doesn't kill you, makes you stronger. Jeez, how I like that phrase.
Damn, vrouw, 31 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende