Dan ineens blijk je een jaar verkering te hebben?!

Niets vermoedend kwam ik thuis van mijn tweede stagedag. Het was behoorlijk wat heftiger als de dag ervoor, maar toch kon ik het allemaal nog best goed aan. Ik liep met dezelfde collega mee en leerde weer een hoop nieuwe dingen van het ziekenhuis kennen. Het was een geslaagde stagedag en ik voelde me moe maar voldoen toen ik eindelijk thuis kwam.

Eenmaal thuis plofte ik op de bank neer en staarde verbaasd voor me uit naar een mooie bos rozen op de tafel. Ik vroeg me af of die voor mijn broertje waren en dat zijn vriendin hem wilde verrassen. Ik was te suffig om te kijken en besloot eerste even bij te komen met mijn voetjes lekker op de bank. Ik soesde langzaam een beetje weg, tot mijn moeder met een hoop kabaal de kamer kwam binnen stampen: "Gefeliciteerd, schat, maar wil je dat soort dingen voortaan wel even vertellen?"
Ik keek haar niet begrijpend aan en dacht dat ze op haar achterhoofd gevallen was, of misschien weer wat te veel had gedronken. Het drong allemaal niet tot me door, totdat mijn ogen weer op de bos rozen vielen. Zouden die dan stiekem voor mij zijn?
Ik keek nog steeds heel sullig uit mijn ogen en begreep het niet tot mijn moeder de rozen in mijn handen drukte. "Ze zijn voor jou, van ene Michael?" Ik had haar nog nooit zo gezien en mezelf eigenlijk ook niet.
Verbaasd keek ik naar het kaartje dat in de rozen zat en begon het te lezen:

Hoi lieverd. Eindelijk is er een jaar voorbij en kan ik zeggen dat ik al een jaar de jouwe ben. Ik stuur je deze roze om mijn liefde naar jou over te brengen. Ik hoop je komend jaar vaker te mogen zien en veel te mogen knuffelen. Ik hou van je en wil je niet kwijt. Kusjes van je allerliefste Michael.

Mijn ogen werden groot van afschuw toen ik het bericht las. Ik kende maar één Michael en besefte toen dat ik blijkbaar niet duidelijk genoeg tegen hem kon zijn. Ik vond hem afschuwelijk en heel irritant en bovenal veel te jong en onvolwassen. Ik had hem duidelijk gezegd dat ik niets met hem wilde en heb al zijn kaartjes daarna niet beantwoord. Ik had hem een paar keer duidelijk gewezen op het feit dat ik hem niet zag zitten en dat hij moest proberen te accepteren dat het nooit wat kon worden tussen ons. Ik baalde, want ik wilde hem niet te hard kwetsen en te hard laten vallen.. maar het moest gewoon duidelijk zijn waar hij aan toe was. Lange tijd heb ik gedacht dat het goed ging, tot vandaag. Het lijkt wel alsof ik dus weer helemaal opnieuw kan beginnen met afwijzen

Mijn moeder vond het ook allemaal wel grappig en binnen de kortste keren belde mijn tante om te me te feliciteren met mijn 1 jarige verkering. Mijn dag vandaag is echt verprutst, terwijl hij heel mooi (maar veeeeel te vroeg) begonnen was!! Wat een ***dag!!