Een lastige Mexicaan??

Vandaag weer zo'n dag waarin de routine van het saaie dagelijkse bezig zijn overheerst. De bomen verliezen zijn bladeren, de regen maakt het troosteloos en mijn dag bestaat voornamelijk nog uit iets wat lijkt op vakantie vieren?
Hoewel er nu eindelijk aan mijn ietwat te lange vakantie een einde lijkt te komen, voelt dat in z'n geheel niet zo. De sleur blijft hetzelfde, behalve dat ik nu heel erg tegen mijn berg stage-voorbereiding zit op te kijken. Deze stage is voor mij heel belangrijk, omdat ik hierna mijn diploma in ontvangst zal nemen. Toch heb ik nog niet echt het gevoel dat ik hier klaar voor ben, dus ik zal nog hard aan mijn werkzaamheden moeten trekken. Gelukkig ben ik iemand die van uitdagingen houdt, dus dat belooft wel goed te komen.

Om me niet al te druk over de aankomende stage te gaan maken, leek het me verstandig om weer eens bij mijn gezellige collega's langs te gaan. Ik werk namelijk een stad verderop in een verpleeghuis. Ik heb daar een nulurencontract lopen en kan dus werken of opgeroepen worden op de tijden die mij het beste uitkomen. Best handig, want je krijgt dus ook de gelegenheid om nee te zeggen.
Vandaag was het niet mijn bedoeling om echt voor het werk langs te gaan, maar meer om mijn gekke collega's weer eens te zien en ze mede te delen dat ik voorlopig niet in staat ben om te komen werken. Ik besloot er meteen een leuke middag van te maken en de afdeling weer eens goed op z'n kop te zetten. Toch jammer dat het redelijk druk was en dat ik de afdeling als snel weer moest gaan verlaten.

Terug thuis stuit ik op mijn moeder die ziekjes op de bank ligt. Vandaag is ze wederom niet gaan werken, wat een erg verstandig beslissing bleek. Als ik vraag hoe het met haar gaat, komt er niet veel meer dan gemurmel uit haar mond en roept ze iets over een Mexicaan. Zo blond als ik ben, snap ik er natuurlijk niks van en laat haar lekker liggen.
Ik besluit naar boven te gaan en te beginnen aan de berg werk die nu ineens op mij te wachten ligt, tot ik bijna bovenaan de trap ineens een behoorlijk klap krijg. Ik deins terug voor wat er ineens door mijn gedachten spookt en val direct twee treden naar beneden. Moeizaam krabbel ik overeind, wrijf ik over mijn knieën en negeer ik de pijnlijke schreeuwen van mijn nieuwe blauwe plekken. Ik ben nu eenmaal voor het ongeluk geboren, dus die blauwe plekken kunnen er ook nog wel bij!
Ik ren zo goed en kwaad als het gaat terug naar mijn moeder en probeer te achterhalen wat ze bedoelde met dat stukje over de Mexicaan. Ik slik de brok in mijn keel weg als ik haar hoor fluisteren dat ze denkt dat de Mexicaanse griep nu ook in onze familie rondcirkeld.
Ik vraag me peinzend af of dat kan en voor ik het weet hang ik met onze huisarts aan de telefoon. Hij kan mij helaas ook niet veel wijzer maken, maar vindt dat we voor de zekerheid maatregelen moeten nemen.

Mijn hersens maken overuren en stiekem vraag ik me af of dit mij redenen geeft om mezelf en de rest van de familie in huis op te sluiten, zodat we de buitenwereld niet zullen besmetten. Natuurlijk is het nog steeds de vraag of we echt die door Mexicaan worden lastiggevallen, maar het zekere voor het onzekere nemen is natuurlijk nooit weg!