Dat gevoel

Ken je dat gevoel? Dat gevoel alsof je helemaal alleen bent. Alsof er niemand voor je is. Alsof je een weg hebt afgelegd, geheel in je eentje. Alsof je iedereen hebt genegeerd, achtergelaten, verstoten. Alsof je het eigenlijk, heel erg stiekem, een beetje fijn vind, maar toch doet het ook pijn. Pijn omdat dit niet de manier is. De manier om echt gelukkig te worden. Alleen. Alleen zijn is prima. Alleen blijven niet.

Ken je dat gevoel? Zo niet, prijs jezelf gelukkig. Het liefst zou ik een koffer pakken en de wereld intrekken. Dan is het niet erg om alleen te zijn, dat hoort erbij. Je ontmoet mensen onderweg maar je hoeft ze niet binnen te laten. Helaas heb ik geen geschikt lichaam om te backpacken. Toch wil ik stiekem wel even alleen op vakantie. Voelen hoe het is om echt alleen te zijn en dan nooit meer te klagen. Koptelefoon mee, muziek en dan gewoon bestaan, voelen, zien, proeven, leven. Alleen mogen zijn. Niet merken dat ik al die vrienden kwijt geraakt ben. Dat ik bijna geen mensen meer heb om op terug te vallen. Zij zijn afgehaakt. Of afgestoten. Dit blijft me achtervolgen. Slecht. Dat weet ik. Ik kan het nu niet meer veranderen. Het liefst zou ik het vergeten, een compleet nieuwe start maken. Het lijkt me soms te lukken, dan voel ik een moment van geluk. Al gauw is dat vervlogen zodra ik wakker word en zie: ja, dat was maar even. Natuurlijk moet je genieten van elk momentje geluk dat je hebt, maar "het verleden" blijft me achtervolgen en telkens als ik mij omdraai, steekt hij in mijn rug.

Misschien houdt ik er wel van. Waarom bel ik anders niet iemand op om iets leuks te doen? Omdat ik bang ben. Bang dat ik niet gezellig kan zijn. Dat gebeurt veel. Ik durf niet meer met iemand af te spreken, met zn tweeen. Slechts omdat ik niets te vertellen heb. Omdat ik me saai voel, omdat ik me niet goed kan concentreren op een gesprek. Omdat een gesprek met iemand die ik niet zo goed ken mij veel energie kost.

Bullshit. Die medicijnen hebben volgens mij al zoveel geholpen, ik kan zoveel meer aan. Denk ik. Alsnog zitten die gedachtes in mn hoofd. Sociaal gezien ben ik er op achteruit gegaan. Flink op achteruit gegaan. Oppervlakkig sociaal ben ik wel, maar ik liet niemand binnen. Waarom niet? Omdat het enige verhaal wat ik constant met me mee draag een kutverhaal is. Het is een verhaal over een chronische kutziekte die me zodanig veranderd heeft dat ik daar nog steeds om kan gillen. Maar dan gaat het weer in mijn hoofd: "Die ziekte heeft jou niet perse veranderd, je hebt jezelf laten veranderen". Ja, het is waar. Ik heb iedereen buiten gesloten, ik zei dat ze er niet genoeg voor me waren, dat ze mij niet snapten. Ik liet ze niet binnen. Ze hebben opgegeven. Nu laat ik niemand meer binnen. Behalve familie. Maar alleen familie werkt ook niet. Ouders gaan een keer dood, opa's en oma's ook. Vrienden natuurlijk ook, maar die helpen je voornamelijk bij dat soort tragische gebeurtenissen. Die zouden er voor je moeten zijn om leuke dingen mee te doen. Je kunt niet alleen maar met je familie bevriend zijn, dat slaat nergens op en bovendien komt dat ook je neus uit.

Vrienden, ik heb altijd gezegd dat ze niet echt waren. Dat kon niet, ik zou toch meer dan de helft verliezen blablabla. Die praat heb ik overgenomen van mijn ouders, die hebben dit altijd tegen mij gezegd. Ik heb ze altijd op een afstand gehouden. Er zijn zat dingen die ik heb meegemaakt die mijn vertrouwen nog meer geschaadt hebben, maarja, wie heeft dat niet. Nu zit ik dan alleen thuis, op een zaterdagavond. Ik wilde naar een soort mini-festival hier dichtbij maar niemand om mee te gaan. Dus dan maar film kijken, alleen. Daarna maar piano gespeeld. Meegeschreeuwd met Adele, " someone like you" en die begonnen op de piano te oefenen. Ik heb de behoefte naar buiten te gaan, ik weet het alleen even niet. Ik voel me echt een loser.

Hetgeen wat me nog steeds het meeste pijn doet is het verlies van een goede vriend. Nee, hij is niet dood. Het is gewoon geen vriend meer. Maar zijn gezicht, wanneer ik die zie doet het pijn. Grappig, want die zie ik vaak aangezien hij bij mij in de klas zit. Oke, niet meer zo heel vaak nu we geslaagd zijn en geen les meer hebben etc. maar laatst in de supermarkt. Hij heeft zoveel "impact' gemaakt op mij, blijkbaar, want toen ik erachter kwam dat hij geen vriend meer was heb ik zo hard gehuild en zoveel pijn gehad. Nu doet het niet echt pijn meer, behalve dan eventjes een kliein beetje vanavond, maar knaagt het nog. Dat mag ook wel, na twee jaar.. Triest persoon ben ik ook . Hij was echt de enige die voor mij zo vertrouwd voelde. Met hem kon ik lachen, praten, flirten, alles. Het was geweldig. Ik hield van hem. Dat kan ik denk ik wel zeggen, want waar slaat die stomme "pijn" anders op. Dat ik dat verpest heb, daar kan ik nog zo kwaad om worden op mezelf. En nog steeds kan ik daarom huilen. Ik mis een goede vriend. Ik heb altijd meer met jongens gehad, ging altijd makkelijker. Nu mis ik een beste vriend. Ik heb er niet een meer, waar ik er eerst altijd wel een had. Vrienden.

Met hem kon ik zo lekker lachen en flirten. Praten ook. Smsen, heel laat nog. Diepgaande gesprekken, plagerige gesprekken, uitdagende gesprekken, belovende gesprekken. Ik wilde zoveel meer en hij leek ervoor open te staan maar zover durfde ik dan weer niet te gaan ofzo. Het was gek. En opeens, ik werd ziek, kabam, ik werd een soort van pathetic emo en dag sociaal leven! Dag allerbeste vriend..

Het heerlijkste is dan ook als een vriendin van je erin wrijft: "Ja, ik had jullie echt samen gezien! Jullie pasten zo goed bij elkaar en blablablablablablablablablablalblablalallablalblablalblaaaaaa!!!" Ze snapt niet hoeveel pijn 't doet/deed/doet. Misschien redelijk logisch. Had zelf ook niet zoveel verwacht. In mijn achterhoofd zit het idee dat we elkaar nog wel eens tegenkomen, als in een film of boek. Dat we voor elkaar bestemd zijn. Hahaha. Retard. Niet perse bestemd ofzo, maar dat we elkaar tegenkomen en weer vrienden worden op zn minst. Als ik nu op dit moment iemand wil zien, spreken, voelen dan is hij het wel. Heb er veel voor over om hem hier nu voor mijn deur te hebben staan. " Vroeger" heb ik er zo vaak aan gedacht om gewoon naar zijn huis te gaan, om te praten. Durfde het niet. Het enige wat ik te melden zou hebben is een zielig verhaaltje.

Soms vraag ik me af of ik wel spoor. Of ik wel net zo denk als anderen. Of ik wel klop of dat ik teveel in de drama opga, zoals mn pa zo goed de slachtofferrol speelt.. Ik weet dat er ergere dingen in het leven zijn, maar ik kan er gewoon niet tegen dat die ziekte net op zo'n cruciale leeftijd moest komen! Zo cruciaal dat ik nu nog last heb van de gevolgen. Hopend dat komend nieuw schooljaar, naar de universiteit, een nieuwe start zal zijn. Dat ik geen reis nodig heb.. Ik denk zoveel maar doe zo weinig. Verschrikkelijk.

Vroeger was ik een doener, nu een denker. Niet blij mee.