De beweging van een mes
Daar zit je dan, alleen.
Een ruimte voor me, ik zit op bed.
Oordopjes in, metalmuziek galmt door mijn oren. Het doet pijn, maar het interesseert me niet. Beter dan de mentale pijn.
Ik pak het mes, en begin strepen te trekken op mijn armen.
Eerst langzaam, daarna steeds sneller.
Steeds dieper...
Het bloed vloeit, je bent in trans.
Ik zie het bloed stromen, tranen heb ik niet, de mentale pijn verzacht. Ik denk alleen aan de pijn op mijn lichaam.
Ik loop naar beneden en pak een fles Jack Daniels. Ik zet hem tegen mijn mond en drink ervan.
De pijn wordt steeds minder, en ik voel me licht verdoofd.
Dit is niet bedoeld om af te schrikken, maar het is een moment wat ik ooit ervaarde.
Als iemand dit leest en aan zelfbeschadiging doet, stop ermee, zoek hulp en praat erover.
Ik weet hoe het voelt!
Hulp kan nog, maar laat het niet te laat worden.
unicorn321, vrouw, 28 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende