De impact van mijn verleden

Steeds vaker kan ik er boos om zijn, wil ik alles en iedereen duidelijk maken hoe kloterig zwaar dingen kunnen zijn en wil ik dat er niets meer van me gevraagd wordt. Elke verwachting die mij opgelegd wordt, maakt het me lastiger. Zodra men niet vraagt en ik kan doen, komt er veel meer uit mijn handen dan wat er nu gebeurt; ik sla dicht en kan helemaal niets meer.

Letterlijk ziek word ik ervan. Fysiek ben ik weer aan het wegzakken. Keelpijn, koppijn, een zwaar lichaam... dit gaat weer richting de koorts. Het is me bekend rond te lopen met koorts. Te vaak loop ik door en ga ik door. Erg jammer maar een andere oplossing is er gewoon niet altijd. Ik kan me moeilijk na elke lastige therapiesessie ziek melden en in mijn bed wegrotten. Daar word ik niet gelukkiger van. Maar de manier waarop het nu gaat is ook niet de juiste. Moe, heel moe en vooral niets meer willend. Het donkere deel in mij waar ik zo ontzettend klaar mee ben maar me niet van los kan weken. Ik vind het alles behalve leuk. Er gaan enge gedachten door mn kop heen en dat raakt me verschrikkelijk. Ik wil mijn huid niet meer stuk maken, ik wil mijn maag niet bewust omdraaien, ik wil mn lijf geen sportacties laten maken die ik nu niet op kan vangen met dit broze lichaam en ik wil diep van binnen niet stoppen met mijn opleiding maar soms.. en die soms wordt steeds meer naar voren geschoven.. soms vraag ik me wel eens af hoe ik dit moet gaan klaarspelen. Ik werk zo hard en er komt niets uit. Niets, helemaal niets. Ik wil het gewoon niet meer zo. En ik durf het niets of niemand te zeggen. En toen begonnen de traantjes te branden. Dit is mijn opleiding, zo zie ik mijn toekomst voor me, maar zoals ik er nu mee aan het worstelen ben blijft er niets fijns aan over. Zelfs de plek waar ik me zo goed voelde en waar ik dacht dat het niet meer stuk kon, laat nu weten dat ik meer moet gaan laten zien. Mijn perfecte omgevingsplek, mijn juist gekozen studie en een echt aanwezige motivatie zijn niet genoeg om te winnen van het zwart. Het zwart dat voorkomt uit een gigantische klootviool die mijn leven op te jongen leeftijd al wist te tekenen. Het is aan mij te veranderen, er van weg te gaan. Dat hoeft niemand me te vertellen. Ik kan het alleen niet. Omdat ik gemaakt ben tot wie ik nu ben en daar is een deel van nog veel te bang.