Balans vinden
Er wordt me de laatste tijd regelmatig gevraagd hoe het gaat en vooral hoe ik nu verder ga. Of ik fysiek weer hersteld ben, of ik weer op volle krachten ben en alles weer op ga pakken. Er zijn er maar weinig die ik vertel dat ik er lichamelijk weer redelijk goed ben maar het mentaal klaar is en ik me maar slecht weet te herpakken. Het zijn er weinig maar wel voldoende om continu vervolg vragen te krijgen. Wat ga ik met mijn school doen? Hoe (en of) ik tentamens ga maken? Of ik opdrachten inlever? Of ik mijn stage vol ga maken. Of ik thuis blijf wonen. Het zijn vragen waar ik geen antwoord op heb. De tijd tikt door en vanzelf zullen de vragen beantwoord worden. Geleefd door de tijd of door de situatie.
Vandaag weer een moment van een schoolse taak niet kunnen volbrengen omdat ik het niet meer op kon brengen. Mijn dag was vol, ik heb hem goed doorstaan met fijne mensen om me heen en thuis is het gewoon gelijk weer klaar. Alsof ik letterlijk op de grond geknald wordt.
Mijn rug zit weer volledig vast, mijn lichaam doet letterlijk pijn en een aanwijsbare reden is er niet. Of nouja. Mentaal. Stress, op mijn tenen lopen en veel van mezelf vragen. Maar ik wil niet meer weg blijven van alles en iedereen want hier in huis komen niet alleen de muren op me af maar ook de frustratie, boosheid, verdriet en de klote situaties stapelen zich op. Ik ben er klaar mee en wil verder met dat wat fijn is. Dat betekent dat ik lichamelijk weer fit genoeg ben voor de therapie die me te wachten staat en daar weer mee door zal rennen. Stap voor stap moet ik bij mezelf komen.
'je bent zo'n prachtig mens. Als jij jezelf zal openen, zal je binnen no-time een grote groep mensen om je heen hebben. Je bent echt een leuk persoon'
Het zijn bemoedigende woorden die me soms net weer even een duwtje kunnen geven om een uur door te komen, om het nare weg te duwen en de kracht te vinden om weer even stoer te bedenken dat ik al zolang recht op heb doorgelopen.
Ja ik moet naar mezelf luisteren en mijn lichaam ruimte geven, maar ik wil er niet in verzuipen. En die balans is zo verdomd lastig. Het is helaas mijn opdracht voor de komende tijd. Hoe hou ik mezelf in de gaten, doe ik wat ik wil (om het moeten uit te sluiten, maar wel aan te spiegelen) en gooi ik niet mijn eigen ruiten in..
Vandaag weer een moment van een schoolse taak niet kunnen volbrengen omdat ik het niet meer op kon brengen. Mijn dag was vol, ik heb hem goed doorstaan met fijne mensen om me heen en thuis is het gewoon gelijk weer klaar. Alsof ik letterlijk op de grond geknald wordt.
Mijn rug zit weer volledig vast, mijn lichaam doet letterlijk pijn en een aanwijsbare reden is er niet. Of nouja. Mentaal. Stress, op mijn tenen lopen en veel van mezelf vragen. Maar ik wil niet meer weg blijven van alles en iedereen want hier in huis komen niet alleen de muren op me af maar ook de frustratie, boosheid, verdriet en de klote situaties stapelen zich op. Ik ben er klaar mee en wil verder met dat wat fijn is. Dat betekent dat ik lichamelijk weer fit genoeg ben voor de therapie die me te wachten staat en daar weer mee door zal rennen. Stap voor stap moet ik bij mezelf komen.
'je bent zo'n prachtig mens. Als jij jezelf zal openen, zal je binnen no-time een grote groep mensen om je heen hebben. Je bent echt een leuk persoon'
Het zijn bemoedigende woorden die me soms net weer even een duwtje kunnen geven om een uur door te komen, om het nare weg te duwen en de kracht te vinden om weer even stoer te bedenken dat ik al zolang recht op heb doorgelopen.
Ja ik moet naar mezelf luisteren en mijn lichaam ruimte geven, maar ik wil er niet in verzuipen. En die balans is zo verdomd lastig. Het is helaas mijn opdracht voor de komende tijd. Hoe hou ik mezelf in de gaten, doe ik wat ik wil (om het moeten uit te sluiten, maar wel aan te spiegelen) en gooi ik niet mijn eigen ruiten in..
08 jan 2013
- meld ongepast verhaal
-
OKcomputer (opgeheven op 12-3-2013)
dinsdag 08 januari 2013 21:04
Heel herkenbaar.
Jij gaat je kracht zeker vinden, want een krachtig mens ben je zeker. Ooit zal alle ellende opgeruimd zijn (hoe moeilijk dat nu ook voor te stellen is) en zal jouw bloem in volle pracht uit kunnen bloeien. Je verdient het en het gaat je lukken. Op jouw tempo. Heel veel sterkte en kracht toegewenst.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
- O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
- O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
- O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
- O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
- O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
- O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
- O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
- O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
- O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
- O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
- O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
- O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )