De middag die ik probeerde uit te stellen

We zijn al meerdere jaren samen en mijn vriend kent mijn gezin meer dan goed. Hij komt graag bij mijn gezin over de vloer en het is ook altijd gezelligheid met elkaar. Wat was ik bang dat dit enorm zou veranderen. Dat ik moest kiezen, dat ik moest breken, ook met het goede. Er zijn meerdere mensen om mij heen geweest die mij dat adviseerde en die vonden (en vinden) dat ik nooit goed zal kunnen opbloeien en in mijn kracht kan komen staan als ik contact blijf houden met mijn gezin. Ik heb anders geleerd en weet dat ik niet wil breken. Wel wil ik mijn grenzen bewaken en bewaren. Ook dat is de reden dat ik nu thuis bent, met mijn vent en niet mee ben naar het gezelschap waar mijn gezin bij elkaar is. Nee, gewoon even thuis omdat ik niet wil omdat ik niet meer kan. Ik en hij. Samen en beide op ons eilandje.

We vierden kerst eerder dit jaar en man wat was ik in de war. Ik wilde graag bij elkaar zijn, lol hebben, lekker eten want daar was echt hun best op gedaan en ik wilde tegelijkertijd dat het achter de rug was. Dat ik me weer kon verstoppen in de dekens en niets of niemand meer wat hoefde te zeggen. Gewoon niet. Vermijding. Vluchten.
Ik heb iedereen een kus gegeven en hem over de tafel een aai over zn bol en gedaan alsof ik vast zat en niet meer terug kon. Ik wilde niet. Geen kus of knuffel. Mijn schoolzus en neefje des te beter. Ik wilde alles en niets. Moeilijk. Zij gaven elkaar een hand, zoals altijd en kwamen niet naast elkaar te zitten. Ze hebben door de middag en avond heen de woorden gewisseld die gewisseld moesten maar meer dan dat ook niet. Mijn vent is fantastisch met mijn neefje en man wat ben ik gek op hem. Het was zó een fijne afleiding en ontspanning.

Na het eten was het een onoverzichtelijk moment en ja hoor daar stond hij. Ik in de hoek keuken en hij kwam dichterbij 'hoe is het met mijn zusje?' waarop ik antwoordde met 'prima hoor, met jou?' Ik leunde met mn kont tegen het aanrecht aan omdat ik geen contact wilde. Ik kwam in de hoek te staan en hij zette zijn handen beide aan een kant van het aanrecht. 'Ik vraag hoe het is met mijn zusje?' waarop ik alles voelde reageerde en zei 'ik zei goed en ik vraag me af waarom je me klem zet' hij 'omdat je anders weer wegrent' waarop ik hem in woorden terug kon geven dat ik dat meer dan logisch vind als hij dit doet. Hij ging door over mijn dieet wat ik gevolgd heb en hoe het er nu voor staat. Ik gaf aan dat het prima gaat, dat ik weet wat ik kan hebben en kan laten en ondertussen ruimde ik op waarvoor ik in de keuken stond. Door mijn bewegingen draaide ik mij uit de positie en kon ik enkel denken 'hoe de fuck krijgt hij dit weer voor elkaar dat niemand dit ziet?'. Op het moment dat ik richting de kamer liep kwam vriendlief net van de wc en was hij degene in wiens armen ik kroop. Nee hij weet het niet. Ik heb het niet verteld. Maar ik keek hem aan en hij greep mij steviger vast dan gewoon en ik kreeg een kus op mijn voorhoofd. Ik ben trots op het feit dat ik er woorden aan wist te geven en hem niet liet bepalen hoe of wat maar ik ben boos en gefrustreerd dat hij het toch weer deed en dat snap ik oprecht niet. Hij heeft mij vaker laten blijken (of via mijn moeder) dat hij het jammer vindt dat hij geen contact met mij kan krijgen op het moment dat hij dat wilt maar als je het zo vies speelt dan verdien je dat ook niet. Het appen gaat goed, het praten met zn allen gaat goed, we kunnen zelfs bellen als dat nodig is maar dit, dit moet hij laten en dit was naar mijn idee echt lang geleden.