De EMDR sessies in zijn algemeenheid.

Ervaring tot nu toe, geen inhoudelijke stukken.

Het is gewoon al drie weken geleden dat ik hier een verhaaltje schreef. Dat ik neerzette waar ik mee bezig was en wat me te wachten stond. De tussentijd is donker en zwaar geweest met af en toe wat lichtpuntjes door de mensen om me heen. Ik ben mijn echte pareltjes stuk voor stuk dankbaar dat ze blijven staan en me steunen. Het is waar dat je in donkere tijden achter ware vriendschappen komt. Eigenlijk was het vooral een bevestiging van één van allemaal (Gelukkig weet zij het en zal ze het weten.) en zijn het de om de hoek kijkers die met me mee willen lopen. Of niet en dat is ook oke.

Donker en licht, dat is wat het is (geweest). Vooral veel donker want het is gewoon echt wel zwaar en pittig. De hulp om me heen noemt me eigenwijs dat ik alles vol wil houden en me op school en op stage kranig houdt. Ze noemen het een fulltime baan erbij, het hele project waar ik in zit en ja ik denk dat ik het niet kan ontkennen. Ik 'moet' ook continu wat. Dat is niets nieuws want zo zit ik nou eenmaal in elkaar, maar in mijn hoofd is er ook op elk moment van de dag wat gaande. Het enige wanneer ik het niet merk is wanneer ik in een herbeleving schiet of starend erg ver weg van deze wereld ben (maar niets herbeleef, geen idee waar ik dan zweef, maar fijn is het wel. even niets. laat me dan vooral even staren).

Ik heb mezelf laten schrikken door teveel pijnstillers te slikken om maar die nare te doordringende hoofdpijn weg te krijgen, een wijze les die ik niet lang meer door (mag) zet(ten). Eerst maar eens overleggen wat mijn lichaam dragen kan en wat ik mág nemen. Zelf maar besluiten de beste cocktails te nemen is niet zo handig (hoewel het me wel lichter door de dagen liet lopen).

De sessies zijn wisselend. Ik heb er nu drie gehad na de afspraak waarin ik een tijdlijn moest maken en de vier naarste momenten opgeschreven werden. De eerste sessie werd gedaan met heen en weer gaande vingers + tikjes heen en weer. De tweede alleen met de vingers maar daarbij bleef ik heel erg hoog hangen. De derde weer met beide waarbij de spanning afzakte (dus de aanpak van EMDR) aanslaat, maar vervolgens opliep door woorden die ik uit moest spreken. Het is (voor zover je dat na drie keer kunt zeggen) wel duidelijk dat met beide beter werkt bij me.

Ik ben erg veel aan het blokken. In mijn hoofd laat ik niet toe wat er opkomt en dus spreek ik het ook niet uit. 'geen idee', ophalende schouders of een 'ik weet niet' heb ik vaak uitgesproken. Enkel en alleen omdat ik continu in mijn hoofd mezelf vertel dat ik niet mag breken, dat ik niet wil huilen, dat ik het niet toe sta.
De afgelopen sessie had ze door wat mijn struikelblok is en ja ergens is het gewoon best wel apart. 'Piemels' is dat wat me laat struikelen, waar mijn blokkade optreedt. Ik ga er nog wel dieper op in maar niet in dit verhaal.

De totale uitwerking is moe met af en toe een vlaag wil. Dat is nieuw. Het weer willen van dingen. Ik hoop zó dat het doorzet, dat ik het vast kan houden dat ik er naar kan handelen want jeetje dit is wel wat ik mis. Het is vooral het moeten-rijtje wat me op de been houdt, maar ik móet al zoveel door het hele project waar ik in zit.
Lastige gesprekken met jan en alleman lijkt er een beetje boel bij te horen, maar ik word er steeds beter in. Het jammere is alleen dat ik daar mijn emoties totaal uitschakel (althans, daar lijkt het behoorlijk op) en ik die later wanneer ik alleen ben dubbel zo hard terug krijg..

'Jij komt er wel' zijn de woorden die één van mijn fijne hulp-mensen me zegt. Zolang zij er in gelooft, probeer ik het ook. Eens zal ik het geloof in mij van een ander niet meer nodig hebben, dan kan ik het alleen.