EMDR Sessie 2 + 3

Mogelijk trigger, eigen risico..

Sessie twee en drie stonden in het teken van de gebeurtenis die niet één keer plaats vond maar vaker dan eens en ook zeker op verschillende plaatsen. Een plaatje vormen die het naarste was, moest dus een keuze bevatte; waar. Zijn kamer werd de plek, waarom kon ik toen goed onderbouwen. Vooral omdat het daar zo vaak gebeurde denk ik en omdat ik zodra het klaar was echt als speelgoed behandeld werd en weg gegooid werd (zijn kamer kon verlaten) zodat hij nog even kon genieten.
Tweede punt waarom dit nu twee sessies in beslag neemt (en de volgende waarschijnlijk ook op door gegaan wordt) is het feit dat ik ook nu nog zo vast loop op dit punt en dit niet voor elkaar krijg zonder te blokkeren. De drempel is enorm, of ik nou wil of niet..
'De orale bevrediging' zoals zij hem netjes omschrijft. Als ik mijn stoere bui heb noem ik het gewoon weg pijpen en ja werkelijk.. ik geloof dat ik het echt wel aardig kan. Dat ik de jongen echt goed kan prikkelen en dit prima voor elkaar kan boksen als ik de vrijheid erin vind. 'het is me met de paplepel aangeleerd' heb ik wel eens uitgesproken en die uitspraak deed ik lachend maar met zóveel verdriet in mijn stem. Het is nooit mijn keuze geweest om dit uit te voeren. Ik walg er van. Van hem, van de handeling en de blokkade staat dan ook dichtbij.
De combinatie in deze sessies was ook door de gedachten die er bij kwamen; dat ik het niet kon bij de meest fijne manlijke persoon die maanden met mij op ontdekking ging en bij wie ik het zó graag wilde.

Deze twee sessies keerde ik in mezelf. Hoe graag ik ook echt mijn best deed om elke keer een 'wat komt er in je op-vraag' te beantwoorden, ik kon het niet altijd. 'Weet ik niet', ophalende schouders of een 'ik heb geen idee' was het gevolg. Er waren wel woorden en die deden pijn. Het beeld deed zeer, de filmpjes, de herleefde pijn, de gevolgen die het heeft op het nu. Het doet verdomme zeer en in mijn hoofd zat ik met vlagen enkel 'niet huilen, niet laten gaan, hou je sterk' en nee dat werkt niet. Samenvattend was het beeld 'een klein meisje, grote handen op mijn hoofd, dwingend, kokhalzend en zwijgend.' het gevolg na een actie bij hem was dat ik geen tanden wilde poetsen, niets wilde eten en weinig wilde zeggen. Ik moest het stil houden en ik was bang dat ik bij die dingen de waarheid ontdekt zou worden. De invloed van een oudere is onwerkelijk.

Ze vroeg me of mijn eetstoornis/probleem (geen idee wat ik het vind/vond) daar aan gerelateerd kon zijn. Ik heb geen idee, zou kunnen maar bedenk het zelf niet direct. Het was jaren later dat ik daar mee aan de haal ging, maar het was wel het moment toen de waarheid naar boven kwam.

Sessie twee startte ik met een 10 en eindigde op een 8. Ik blokkeerde alles wat omhoog kwam en tja.. lukte dus niet best. Sessie drie begonnen weer en zakte naar een 1 of 2 nadat ik lachend met mijn schoenen vastzat. De focus was weg en ik had hem niet. Toen ik na veel zwijgen en twijfel of ik en wat ik zou zeggen toch 'de grote piemel' liet vallen steeg hij weer naar een 3 of 4. Ik vermoed dat ik sessie vier weer met deze zal starten. En dat is niet erg, ik geloof dat ik er aan toe ben, dat het moet want verdomme dit zit me zo dwars.

Deze sessies waren intens en ik was volledig moe daarna. Knallende koppijn wat ook wel redelijk te verklaren is want je zit gewoon een half uur lang vingers te volgen en men dát alleen al is vermoeiend. Emoties en gevoelens er bij en hup het rondje is compleet.

Op naar sessie 4 van de EMDR...