de ogen van gister kijken vandaag naar morgen

vandaag op tv zag ik iemand die vertelde over een boek dat over de liefde ging,
naja dat heb je met valentijn dus ach, maar dit ging over de schaamte van liefde.

de eerste liefde en de schaamte,
bij de schrijfster van het boek zal het wel gegaan zijn om de schaamte en geloof en haar lesbische liefdes gevoelens.
maar is dat veel anders dan de liefde zelf ?
zij deed alsof dat anders was, maar kon dat niet echt beantwoorden,

schaamte en liefde.

is het niet het moment dat je je opent voor de ander
het moment dat je in jezelf laat kijken, dat je je zelf geeft dat zo schaamte vol is.
bang dat je niet kan voldoen aan het beeld dat jij gecreerd heb, de schaamte dat jij eigelijk niet goed genoeg bent, of de schaamte dat nu iedereen in je ziel kan kijken omdat je geopend bent ?

was het niet de schaamte van adam en eva met hun blaadjes om te verhullen dat zij nu eindelijk wisten wat er achter schuil ging ?
bang dat hun liefde voor elkaar groter was dan dat voor god ?

schaamte, bang dat je eeuwig geconfronteerd word met de gedachte dat een ander in jou kan kijken.
bang dat ze zien wie je werkelijk bent ?

de eerste liefde ?
ik weet nog heel goed hoe dat was, en was dat ook zo ?
mijn eerste verliefdheden waren onbeantwoord, en mijn grootste verliefdheid is onbeantwoord gebleven.
grootste in de zin van tijds duur en nasleep.
want echt kwalificeren kan je niet, althans ik niet, of wil ik het niet, omdat ik dan weer op het punt kom van, een ander kwetsen ?

is dat de schaamte ?
bang gekwetst te worden ?

leven is een vreemd iets, liefde is leven, maar we noemen het maar leven omdat liefde zo zwaar klinkt.
bang alleen te zijn en eenzaam, toch liever eenzaam dan kwetsbaar ?
maar kwetsbaar ben je wanneer je alleen bent, doch het is de veiligheid dat je zeker weet dat je geen pijn gedaan word ?

laatst nog zat ik in de kroeg, en keek in de ogen van een verliefdheid die verleden tijd is, toch toch voel je het, naja ik voel het als ik in haar ogen kijk.
ik voel het diep verscholen, de angst en onrust, lang niet hevig, maar als een flashback of iets in die trant, ziek op vakantie, heimwee naar haar, vervroegd terug komen, alleen maar om bij haar te kunnen zijn.
en dat alles in een klein ogen blik dat onze ogen elkaar raakte,
en nee dit is niet een roep naar jou, want zoals ik ergens eerder schreef heb ik je niks te bieden.
en zo voelt het bij een ieder de laatste tijd, ik schuil weg, want ik heb niets te bieden.

bij mijn ex is het anders, haar heb ik niets te bieden, maar ik kan haar in de ogen kijken
maar normaal met elkaar omgaan is er niet bij, ik heb haar alles gegeven dat ik in me had,
maar dat was niet wat zij wilde.

ik wil alles kunnen geven, maar er is niks meer
al was er maar een sprakje hoop, een klein beetje in me, dan was er ook liefde,
maar ik heb geen morgen althans niet een echt positief iets dat ik zou kunnen bieden.

maybe i should not even be writing this,
this is all just too much too personal to shitty to know
knowing what i know and the future i see for myself
unable to see something better.
dreams comming true that resemble more the stuff nightmares are made of.

i'm tired, tired of living, for i have no peace within.
although i have never been in a war it feels like i never had peace.
never wanting to hurt, but gave more than i remember.

i can walk the dog and cry anonimously outside
god as my witness and the dog to comfort me.
these tears never shared with those to whom they belong.
this you will never see, never know.
just like the things i dream of, cause in the end, you will think it is life
and i am just coincidence.

i know some of you have taken my words to heart, and it fills me with some joy and comfort
that you do prepare, take care of who you are and what you are.
*here was a line i erased*
i can erase the not so distant past, aslong as only i have read it.

would i do it again ?
maybe and only the exact same way.
or not at all.

i am the biggest mistake ever born.
and no that is not what mother told me
not what father has told me
but what i tell you, with the things no one knows.

people always placed high hopes for me
and i just can not live up to that,
i refuse to live up to that
and in that it is best not to be at all
because you deserve my best, but i know that is not what you want.

there is only one way for me to find peace,
and that is through war
and you don't want that,
you don't want me to excell in that which i am good at.
it is in my blood, calling, crying out
and the day i can not fight it any longer,
you'll be dissapointed
and i hate to see you dissapointed and sad.

they are building a city in the sea
stars are dancing in the sky
clouds are made artificially
and no one askes why.

the grey sky of the last days was not real
the fog not just water
and i wish i could have prevented this
but i am
a
dissapointment.

keep save my friends
hell is comming
and how i tried
i could not prevent it

i suck at these games
but well good memories last longer.
it is the play that counts
an i did not want you to loose

make sure you won the right way

i gave up long ago
played the beat dog for so long
just to sit it out
and maybe get back up
for the last round.

to you guys and gals
be save