De onbegrensde liefde van Daniël Leeuw

Ze zei het spottend, maar spot was niet iets dat Daniël Leeuw begreep.
- Je bent zo schattig, ik zou wel helemaal in je willen kruipen. -
Eerst keek hij haar nog vol onbegrip aan, maar de vertedering in haar stem en ogen was zo groot, en Daniël Leeuw wist zo weinig van de liefde, dat hij er al snel van overtuigd was dat dit blijkbaar de ultieme manier was om iemand je liefde te tonen. En als hij een ding wist van de liefde, was het dat hij haar op elke mogelijke manier wilde tonen dat hij van haar hield.

Zijn liefde voor haar was onbegrensd. Voordat hij haar had leren kennen had Daniël Leeuw nooit geweten wat liefde was. De gedachten en gevoelens waren simpelweg nooit in hem opgekomen. Totdat hij haar had leren kennen. Zij was anders dan de andere meisjes die hij kende. Zij veroordeelde hem niet, behandelde hem niet als een kind. Zij begreep hem zoals niemand dat ooit had gedaan. Zelfs zijn ouders niet. Zij vond hem schattig.

En nu moest hij haar tonen hoeveel zij voor hem betekende.

Terwijl hij haar gave, zachte huid streelde, bedacht hij hoe hij het zou uitvoeren. Hij wilde haar geen pijn doen, de gedachte dat zij pijn zou lijden was onuitstaanbaar. Ze moest echter wel bij bewustzijn blijven, om zijn ultieme liefdesdaad te voelen. Wat was immers het nut van zijn liefdesdaad als zij het niet kon ervaren?

Daniël Leeuws vader was huisarts. Een beroep dat ook zijn grootvader tot zijn onverwachte dood die plaats had voor Daniëls geboorte, beoefend had. Daniël studeerde medicijnen, hij werd immers geacht de lijn van artsen in de familie voort te zetten. Het viel hem dus niet moeilijk de juiste pijnstillers en drugs te bemachtigen om haar pijnloos en stil, maar wakker, te houden tijdens zijn liefdesvertoon.

Op de derde nacht na haar ontboezeming had Daniël Leeuw zich voldoende voorbereid. Het idee om haar te doden had hem slapeloze nachten bezorgt, maar ze was zo lief voor hem geweest, en dit was de enige manier om die liefde te beantwoorden.

Terwijl zij naast hem zachtjes lag te slapen, keek hij even liefdevol naar het kleine fronsje op haar voorhoofd dat aangaf dat ze droomde. Toen zette hij de naald voorzichtig in één vloeiende beweging in haar rug. De prik maakte haar niet wakker; ze draaide zich slechts om. Hij wachtte enkele minuten tot de medicijnen ingewerkt waren, en kuste haar toen wakker op haar lippen.

Hij zag de angst in haar grote blauwe ogen, bij het zien van zijn scalpel, en sprak haar geruststellend toe, terwijl hij het mes op haar huid zette. Hij zorgde er nauwgezet voor dat ze zo lang als mogelijk bij bewustzijn bleef, terwijl hij haar met tranen van liefde in zijn ogen opensneed. Nooit had hij zoveel van haar gehouden als op dit moment, dat hij haar langzaam stervende lichaam vast in zijn armen hield, en zich diep in haar ingroef.

De politieagent, beneden aan de straat, had al drie keer aangebeld en er werd nog steeds niet opengedaan. Toch waren er mensen thuis: het licht brandde, en boven hoorde hij gestommel. Hij was moe, en was al 13 huizen langsgegaan om te vragen of iemand iets gezien had van de overval waarvan hij een klein half uur terug melding van had gekregen; zonder succes. Toen hij echter plotsklaps een luide, angstaanjagende schreeuw hoorde vanuit de kamer recht boven de deur waaraan hij stond, twijfelde hij geen moment. Hij forceerde de deur en rende met getrokken wapen het huis binnen.

Daniël Leeuw lag in een diepe, gelukzalige slaap tegen het lichaam van zijn geliefde aan. In haar en naast haar tegelijk. Zijn droomloze geluk maakte echter langzaam plaats voor een angstdroom toen hij besefte dat hij haar nu voor het laatst had liefgehad. Een luide, ontembare schreeuw ontsnapte aan zijn keel.

De politieman begreep niets van de onbegrensde liefde van Daniël Leeuw; hij zag slechts het opengereten lichaam, en het mes in Daniëls hand, en leegde zonder een moment te twijfelen zijn wapen op de onfortuinlijke geliefden.