De rotte koets.

Prinsjesdag 2014..

"Alexander, moeten we nou weer met die oude sleurhut?"
-"Sleurhut? De gouden koets is een rijtuig boordevol tradities!"
"Ja, zó boordevol tradities dat hij bijna door z'n wielen zakt."
-"Ach, dat valt toch wel mee?"
"Vorig jaar, toen het zo regende, voelde ik nattigheid langs m'n benen lopen."
-"O Max..maak me gek."
"Van de regen, Alexander!"
*Kuchje*
-"Ik denk niet dat dat zomaar op te lossen is, had me dat maar eerder verteld."
"Ze zijn al dicht. Ik heb Amalia kauwgom tussen de gaten laten stoppen. Hopelijk blijft dat lang genoeg zitten tot we weer op Noordeinde zijn."

Het Wilhelmus klinkt.
De koning en de koningin groeten het vaandel en stappen de koets in.
"Ach, kijk nou. De meiden hebben kussentjes neergelegd."
-"Wat lief. Wat hebben we ze toch goed opgevoed."
PRRRRRRRFFFFFFTTTT.
"Snotverdrie! Scheetkussens! Die streken hebben ze van jou, Alexander! Lach niet zo!"
-"Sorry, is van de zenuwen."

"Poe. Wat een muffe lucht hier. Weet je zeker dat dat geluid alleen van dat scheetkussen kwam?"
-"Hallo Max..die lucht is mijn schuld niet. Komt door het rottingsproces."
"Jouw winden ook."
-"Die koets rot onder ons vandaan terwijl we er inzitten."
"Je moeder heeft niet alleen Huis ten Bosch uitgewoond, maar ook de Gouden koets."
-"Ik zal de hofdame wel vragen of ze straks even wat Brise wil spuiten."
"Laat ze dan ook wat mottenballen onder de zittingen stoppen. Volgens mij hoor ik die beesten eten."

Opgelucht arriveren ze bij de Ridderzaal.
Krakend en piepend rijdt het voertuig weg.
"Heb je je lidmaatschap van de ANWB nog betaald", vraagt Maxima nog even zuur.
De troonrede begint.
De koning verteld dat de rijke rijker worden en de arme armer. Net zoals elk jaar.
De regering heeft er weer woorden ingestopt die niemand begrijpt. Ook de koning niet, maar hij spreekt ze uit alsof-ie weet waar-ie het over heeft. Wat op zich ook knap is. Hij baalt nog een beetje na, omdat zijn vrouw nét nog voorkwam dat hij een scheetkussen op de stoel van de premier kon liggen. Vrouwen! Geen humor.

Na de troonrede drinkt het koningspaar zich wat moed in voordat ze de terugreis aandurven.
Misselijk van het geschommel en de geur van mottenballen, zwaaien ze dapper naar de toeschouwers. Wonder boven wonder komen ze heelhuids aan.
"Alexander. Dit kan zo niet langer! Volgend jaar moet dat ding opgeknapt worden, anders ga je voortaan maar alleen!"
De koning zucht. Zijn vrouw heeft gelijk. Dit kan zo inderdaad niet langer. Had Obama hem vorige keer ook al niet uitgelachen toen hij moest bekennen niet in een kogelvrije limousine rond te rijden, maar in een koets van zijn overgrootmoeder?
"Isn't it time to buy a new one?"
Tja..ga maar es aan een Amerikaan uitleggen wat tradities zijn..

Ja. Zijn vrouw heeft gelijk. Ook hier is een renovatie bittere noodzaak.
Maar hoe gaat-ie dit weer uitleggen aan het volk?
Een charme offensief! Daar trappen ze altijd weer in. De kinderen mee op Koningsdag. Een extra lang fotomoment. En straks als Amalia naar het Lyceum gaat, dan zou hij haar op een opoefiets met roze kratje de oprijlaan af laten fietsen. Ja! Om te laten zien hoe gewoon we zijn. Spatbordjes een beetje losschroeven. Komt goed!
Tevreden kroop de koning naast z'n vrouw en droomde van een gouden koets. Met WiFi.