De ruïnes van mijn bestaan.
Jij trok me met je mee,
blootvoets en kwetsbaar,
door de vergane ruïnes van langvervlogen hoop.
Glas haalde mijn voeten open,bloedrode druppels
opgevangen door het stof der tijd.
Je duwde me voor je uit,
bang en onwetend,
de duisternis van het onbekende voor ons.
Een dekbeeldige grens hield me tegen,
jij duwde door.
Ik schreeuwde,
reikend naar je hand,
ik kon dit niet alleen.
Naar beneden glijdend langs de kant,
zakte ik op de grond.
Ik verborg mijn hoofd,
tussen mijn knieën,
tranen drupten zacht op de grond.
Jouw hand raakte teder mijn wang
"we doen dit samen,
je bent niet alleen."
freakyages, vrouw, 30 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende