De Spaanse politie

Nog met het slaap in mijn ogen schoot ik mijn "bed" uit, het klonk namelijk alsof Riley de bus even aan het verbouwen was. Ik trok snel mijn jurk van de dag ervoor aan, die nog naast me lag en sprintte de bus uit. Ik schrok me wezenloos - Riley werd hardhandig tegen mijn bus aangewerkt door twee heren van de Spaanse policía. Als ik ergens zenuwachtig van word, dan is het buitenlandse politie. Niet dat ik iets te verbergen heb, niets zelfs, maar ik heb heel ouderwets nog gewoon flink ontzag voor deze mensen en heb een aangeboren irrationele angst voor ze. Nederlandse politie niet hoor, dat zijn ook niet meer dan parkeerwachten met een politie-button. Maar Franse, Zwitserse, Duitse of Spaanse politieagenten.. Brr.

Ik liep naar ze toe, maar ik werd op afstand gehouden door één van de agenten. Hij brabbelde wat in het Spaans, dat ik uiteraard voor geen meter versta. De wildste gedachten gingen door mijn hoofd - was Riley een voortvluchtige? Had hij iemand in Australië vermoord en was hij daarom aan het 'rondreizen' in Europa? Straks was hij een van de meest gezochte criminelen in Amerika en had hij zijn Australische accent geveinsd. Goed, ook ik keek in die tijd teveel soapseries.

Wat bleek is dat de politie hem had wakker gemaakt omdat we blijkbaar sliepen op een parkeerplaats waar dat niet toegestaan was. Hij had moeten uitstappen en zich moeten legitimeren, maar hij had zijn paspoort nergens kunnen vinden. Blijkbaar ben ik er straal doorheen geslapen, maar hij had de hele bus doorzocht, zijn kleding meerdere malen uitgeschud, maar al dat hij vond - niet zijn paspoort. Omdat hij geen Spaans sprak en de agenten amper Engels, was het een beetje op een misverstand uitgedraaid waarin de politieagenten dachten dat hij een illegaal was. Daarbij vonden ze het ook een beetje raar dat hij een bus met een Nederlands kenteken had, maar Riley had niet even het geniale idee gekregen mij wakker te maken. Ik probeerde met wat handen- en voetenwerk de agenten uit te leggen dat het mijn bus was, maar dat snapten ze niet. Ik haalde mijn papieren uit de auto en liet ze zien. Pas toen lieten ze Riley los en lieten ze ons -wederom met handen en voeten- uitleggen dat de bus van mij was, en Riley blijkbaar zijn paspoort verloren was.

Toen ze dat een beetje doorhadden, moesten we achter hen aanrijden naar een politiebureau om aangifte te doen. Ik vond dat nogal raar, want Riley zei zelf al dat hij hem verloren was, en niet dat hij gestolen was. Toch aangifte gedaan, en hij kon Spanje niet uit voor hij zijn noodpaspoort had via de Australische ambassade, en de aanvraag zou 2 dagen duren. En waar zat die ambassade.... In Barcelona! Ik was blij verrast, want als we dat ding nu konden aanvragen, konden we hem op weg naar Frankrijk zo oppikken, dan hoefden we alleen maar heel langzaam naar Barcelona te rijden. Ik had namelijk écht geen zin om nog twee dagen in Cartanega te zitten, en totaal niet op te schieten met de reis. Ik had flink de stront in over Spanje op dat moment, en ik wilde zo snel mogelijk weg. Maar nee, dat kon allemaal niet. Hij mocht in principe Cartanega niet verlaten zonder paspoort. Eh.. Maar hoe halen we hem dan op in Barcelona?? Kwam die eikel van een balie-lul met het idee dat ík even heen en weer zou rijden naar Barcelona. En dus terug te komen naar Cartanega om Riley zijn paspoort te geven, om vervolgens door te rijden naar... Barcelona!?

Riley stelde voor dat hij alleen achter zou blijven en het zelf wel uit zou zoeken, want hij vond het lullig voor me dat ik niet gewoon verder kon reizen zo. Ik was inderdaad chagrijnig als een baviaan van wie z'n banaan is afgepakt, maar ik was niet boos op Riley, ik vond de manier waarop we werden behandeld gewoon irritant. Toen Riley even buiten de ambassade ging roken, praatte ik met goede hoop nog één keer in op de norse man achter de balie, die opeens een stuk zachtaardiger werd toen ik hem 50 euro in zijn handen vouwde. Beetje jammer, ik had nooit het plan gehad om geld te gebruiken om dit soort dingen gedaan te krijgen, maar ik was zo ontzettend gefrustreerd over de gang van zaken. Opeens was het wel mogelijk dat hij gewoon met mij meereed naar Barcelona en kon hij een soort nooddocument krijgen om van de plek van aangifte naar de plek van de ambassade te rijden. Voorwaarden waren wél dat we de korste weg namen, en dat hij binnen 24 uur zich meldde bij de ambassade in Barcelona. Prima, dat was makkelijk te doen, en ik kon dan tenminste verder met mijn reis. Ik had nooit gedacht dat het meenemen van een lifter zoveel om armen kon hebben... Maar ik had het hem beloofd, en wat ik beloof, doe ik ook.

Ik vertelde Riley het goede nieuws en hij was ontzettend blij en vroeg me hoe het gelukt was. Ik zei dat ik maar gewoon een beetje met mijn voorgevel tegen de balie had staan drukken, dat in combinatie met een paar groot opgezette ogen. Toen ik het zei, bedacht ik me dat ik die 50 euro misschien ook prima had kunnen besparen. Het was inmiddels 4 uur 's middags en ondertussen kon ik Cartanega wel uitkotsen. We stapten in de auto en gingen rijden. Ik wilde in één ruk naar Barcelona rijden, want dat zou maar ongeveer 6 uur zijn en dan waren we daar op tijd om nog een hotelletje te vinden, want na al dat gezeik had ik zin in een gewoon bed en een douche, en als het kon ook nog lekker eten dat ik niet zelfde hoefde klaar te maken. Het maakte de rit er niet veel gezelliger op, maar ook al was ik niet boos op Riley, ik was enorm geïrriteerd en elk klein dingetje dat verkeerd ging resulteerde in een vloekende vrouw achter het stuur. Om Riley te ontzien zette ik de radio maar kneiterhard aan, en knalde mijn voet flink op het gaspedaal.

Zo waren we rond 9 uur in Barcelona, de eerste stad die ik graag wilde zien tijdens mijn reis. Ik had niet verwacht er op deze manier terecht te komen, met een Australische vent zonder paspoort en een humeur van een gemiddelde grapefruit. Ik had zo graag blij aan willen komen daar, maar zelfs het langs de Sagrada Familia rijden toverde geen lach op mijn gezicht. Het was al te laat om nog naar de ambassade te gaan, dus we zouden twee dagen in Barcelona zitten. We reden naar een adres dat Riley had gevonden in de Lonely Planet die hij mee had genomen, waar een stuk in stond over Barcelona. Ik had hem gezegd dat ik heel graag een hotel wilde, en dat ik dan ook het liefst mijn eigen kamer had, totaal niet vanwege hem, maar meer omdat ik geen zin had om geveinsd vriendelijk te doen, wat ik altijd doe als ik met iemand ben die ik niet heel goed ken. Dat snapte hij volledig, maar hij vroeg of hij dan misschien wel in mijn bus op de parkeerplaats mocht slapen. Ik vroeg hem of hij wel helemaal lekker was, met wat er de nacht ervoor was gebeurd, en toen besefte ik pas dat hij natuurlijk zonder geld zat.

Het duurde even voor ik hem zover had om te accepteren dat ik zijn kamer zou betalen, maar toen ik die twee kamers stond te betalen, bedacht ik me opeens dat hij dan ook zijn noodpaspoort helemaal niet kon betalen. Ik wilde het hem eigenlijk meteen vragen, maar ik besloot om mijn mond te houden, want blijkbaar had hij een plan om het te betalen, anders had hij vast eerder wel iets gezegd. We checkten in en het waren echt hele mooie kamers, veel wit, een beetje blauw en ik had een geweldig mooi balkon. In een hoek. Direct tegen het balkon van mijn buurman aan. Riley. Nouja, wat maakt het uit. Ik had tenminste mijn eigen kamer. Ik ben gaan douchen en heb wat roomservice besteld, en bestelde ook maar wat te eten voor Riley, die een half uur later, na het langsbrengen van de roomservice, op mijn deur klopte. Hij voelde zich enorm bezwaard om de kamer aan te nemen, en nu ook nog eens het eten dat ik besteld had en vroeg of ik het echt wel kon missen en niet deed uit medelijden.

Ik liet hem binnen op mijn kamer en vertelde hem dat ik een noodpotje aan geld had meegenomen, en dat ik dit wel een noodsituatie vond. "Maar we hadden ook gewoon in de auto of op een camping kunnen slapen, toch?" Dat had gekund ja, maar ik wilde Barcelona meemaken zoals ik het me ongeveer had voorgesteld en was toch al van plan om in elke grote stad waar ik doorheen reed en moest overnachten, een hotel te nemen. Die ene extra kamer en wat eten voor hem maakte weinig uit, en, wat hij niet wist is dat ik dat geld écht niet zou gaan missen. Misschien werd het toch eens tijd hem daarvan op de hoogte te stellen, want nu voelde hij zich enorm schuldig en dat merkte ik aan zijn doen en laten. Toch heb ik die avond mijn mond nog maar gehouden. We dronken samen een wijntje op mijn balkon en praatten nog wat over Cartanega, de rare politieagenten en wat we zouden gaan doen in Barcelona zodra we dat paspoort hadden aangevraagd.

Hij was een beetje verbaasd, want hij dacht dat ik in mijn eentje Barcelona in wilde, en zijn plan was om voor die twee dagen werk te gaan zoeken in een keuken of iets dergelijks, zodat hij geld bij elkaar kon sparen voor zijn paspoort. Dat vond ik nou helemaal sneu, maar ik wilde hem ook niet zomaar aanbieden het te betalen, niet omdat ik dat te simpel voor hem zou vinden, maar omdat ik bang was dat hij zich enorm ongemakkelijk zou gaan voelen. Maar ik vond Riley een ontzettend lieve en spantane jongen, en ik wist dat ook hij graag Barcelona zou zien, en niet twee dagen in een spoelkeuken staan om daarna door te rijden naar Frankrijk. Ik besloot een beetje een verhaal op te hangen dat ik het echt heel jammer zou vinden als hij ging werken, omdat ik het eigenlijk een beetje eng vond om in mijn eentje door het grote Barcelona te lopen, en de bezienswaardigheden niet te kunnen delen met iemand. Complete bullshit, ik vind het heerlijk om in mijn eentje te kunnen doen en laten wat ik wil en in je eentje leer je snel nieuwe mensen kennen, en eng vond ik het al helemáál niet, maar zo kon ik misschien wat alfa-man in Riley omhoog halen. Hij zei dat hij dolgraag mee zou gaan, maar hij echt het paspoort moest kunnen betalen.

Ik merkte op dat we dat paspoort morgen gingen aanvragen en het betalen zeer waarschijnlijk bij de aanvraag moest geschieden. Ik vroeg hem hoe hij dacht dat te gaan doen. Hij keek me met twee zeer schuldbewuste ogen aan, en legde uit dat hij daarom de hotelkamer eigenlijk echt niet aan wilde nemen, en het eten al helemaal te gek vond. Hij had mij namelijk willen vragen om hem het geld te lenen voor zijn paspoort, dan doorwerken en het me terugbetalen zo gauw we weer op pad gingen. Ik moest een beetje lachen omdat ik dit al aan voelde komen, en ik zei dat dat geen enkel probleem was. Toen stelde ik voor dat hij in ruil voor het feit dat ik hem het geld wilde lenen, niet zou gaan werken en met mij mee zou gaan, op mijn kosten. Hij keek een beetje moeilijk en snapte het niet direct, maar daarna verscheen er een grote grijns op zijn gezicht en knikte hij.

"Ja, ik zou heel graag met je meegaan."