Paspoort ophalen

De volgende ochtend werd ik wakker met een ongelofelijke kater. We hadden een beetje veel wijn gedronken, en ik had Riley mijn kamer uit moeten werken omdat hij steeds half in slaap dommelde terwijl we op mijn bed een rare Spaanse film hadden gekeken en we -met veel plezier- zelf de tekst gingen vertalen terwijl we beide geen woord Spaans spraken. Zo wordt een maffiafilm opeens een stuk lolliger.

Ik stond op en voelde mijn hoofd nog tollen en de weëeige pijn achter mijn ogen zorgde ervoor dat ik meteen weer ging zitten. Shit. We hadden een hele dag sight-seeing gepland de avond ervoor, en hadden in zijn reisgid gezocht naar dingen die we niet wilden missen. Maar zoals het er nu voor stond, zou ik de badkamer nog niet eens halen zonder mijn maaginhoud te legen over het lichtblauwe hoteltapijt. Ik belde met de receptie of ze me wilden doorverbinden met de kamer van Riley. Het duurde even voor hij opnam, maar toen hij dat eenmaal deed, klonk hij fris en opgewekt. "Goeiemorgen Luckey! Lekker geslapen?" Ergens had ik de flauwe hoop dat hij ook een kater had en dat we onze plannen een beetje konden aanpassen aan een brak-schema. Helaas. "We hebben nog maar drie kwartier om te ontbijten zag ik net op het pamflet, ben je al klaar?" Euh, nee, ik was niet klaar. Het enige dat ik op dat moment echt wilde was een pijnstiller, een glas sinaasappelsap en een paar extra uren slaap. "Ga jij maar ontbijten, ik voel me niet zo lekker. Ik ga lekker rustig aan douchen." Riley vroeg bezorgd of ik ziek was, en ik had het lef niet helemaal om te zeggen dat ik teveel wijn had gedronken. "Nee, ziek niet. Ik heb gewoon wat opstartproblemen. Met een uurtje zal het wel beter gaan."

Ik hing op en ging rechtop zitten, en hoopte met alle vezels in mijn lijf dat het over zou waaien. Ik belde de receptie nog een keer om te vragen om paracetamol. Die zouden ze komen brengen, en ik zei dat ze het wel op het nachtkastje konden neerleggen, dan zou ik gaan douchen. Toen ik de douche in stapte voelde ik dat mijn benen er totaal geen zin in hadden en het liefst zou ik meteen weer in bed gaan liggen. Maar ik had maar een krap uur, want we moesten ook om 11 uur uitchecken. De lauwe waterstraal deed me wel goed, maar mijn maag had nog steeds af en toe de neiging zichzelf leeg te gooien. En toen ik met mijn ogen dicht bukte om mijn shampoofles te pakken, gebeurde dat ook. Weer een nieuwe belevenis - overgeven terwijl je aan het douchen bent. De warmte van de douche zorgde ervoor dat binnen twee seconden de hele douchecabine naar kots rook. Ik maakte snel mijn voeten schoon en vouwde een handdoek om me heen. Toen ik mijn kamer in liep op zoek naar de paracetamol, struikelde ik over mijn BH, die ik onderweg naar de douche op de grond had gegooid. Ik kon mijn evenwicht bewaren, maar mijn handdoek vloog van me af en op dat moment hoorde ik dat housekeeping hun sleutel in mijn deur stak. Ik wist niet hoe snel ik de handdoek moest oppakken en mezelf ermee moest bedekken. Doordat ik zo snel bukte en dat ding weer om me heen vouwde, raakte ik licht in mijn hoofd en kwamen de overgeefneigingen weer. Fijn hoor. Heb ik dit?

De vrouw die de kamer in kwam keek me aan en zei iets in het Spaans, ik lachte maar een beetje schaapachtig en bedankte haar. Ze had me twee pillen gebracht en ik dacht dat dat gewoon klaar zou zijn zo. Vergeet het maar, ik moest een heel formulier invullen met mijn verzekerdennummer en alles, alsof ik net behandeld was voor een gebroken enkel. Ik mocht de pillen niet eens innemen voordat ik alles had ingevuld. Na dat hele gedoe kon ik eindelijk eventjes op bed gaan liggen. Ik moest mijn koffer en alles nog inpakken, maar ik besloot dat dat ook wel kon in 10 minuten, als ik me maar iets beter voelde. Nog geen 5 minuten nadat ik was gaan liggen, stond Riley op de deur te rammen. "Luckey? Is alles oke? Ik heb mijn koffer al ingepakt en ik dacht dat we zo konden vertrekken, die kerk waar je heen wilt schijnt rond het middaguur nog redelijk rustig te zijn, en dan kunnen we daarvoor snel nog dat paspoort ophalen. Luckey?" Zucht.

Ik had me mijn roadtrip zó anders voorgesteld. Ik vond het echt niet erg, maar ik wilde juist zo graag in mijn eentje weg, gaan en staan waar ík wilde, zonder verantwoording af te hoeven leggen aan vervelende ouders die bergklimtochten wilden maken, zonder vrienden die allemaal iets anders willen doen waardoor je uiteindelijk maar bier gaat drinken, zonder een bemoeizuchtig vriendje die elke mooie Spaanse man met dodelijke blikken op afstand houdt. Riley was geen van allen, maar toch werkte hij me deze ochtend op mijn zenuwen. Als ik alleen was geweest, had ik de kamer een extra dag geboekt en was ik lekker tot 4 uur in de middag gaan slapen. Als hij er niet was geweest, was ik verdomme niet eens in een hotel in Barcelona geeïndigd, dan had ik niet naar de ambassade gehoeven, en dan had ik ook niet zoveel wijn gedronken. Misschien was ik zonder hem wel een spannende Spanjaard genaamd Javier ontmoet en had ik een stomende nacht in mijn VW beleefd. Nou ja, bedacht ik me, straks in Italië ben ik van Riley af en kan ik mijn avontuur écht beginnen.

Ik zei tegen Riley dat ik nog een kwartier nodig had en hij zei dat hij alvast bij de auto ging wachten. Blijkbaar had meneer haast. Ik rukte mezelf weer uit bed, trok snel ondergoed en een schone jurk aan, gooide mijn spulletjes in mijn rugzak en checkte uit. Ik liep naar buiten en het felle zonlicht deed direct pijn aan mijn ogen, waardoor ik naar mijn zonnebril graaide in mijn tas. Toen ik de bus in stapte zat Riley ongeduldig naast me. Ik wensde hem een goedemorgen en veinsde een glimlach alsof ik net bij de tandarts vandaan kwam. Op naar de Australische ambassade.

Eenmaal daar aangekomen wilde ik geld aan Riley geven en hem de rest laten afhandelen, hij had er immers niets aan als ik mee naar binnen ging, maar hij wilde het graag en drong er nogal op aan ook. Ik zuchtte en haalde de sleutels uit het contact. Toen we naar binnen liepen besefte ik me opeens dat hij natuurlijk nog steeds mijn lifter was, en hij misschien doodsbang was dat ik hem achter zou laten. Nou ja, al had ik dat gedaan, zat hij wel mooi meteen goed bij de ambassade. Ik grinnikte door mijn eigen gedachten en Riley vroeg wat er zo leuk was. "Niks, loop nou maar. Ik kom achter je aan."

Binnen bij de ambassade was het gelukkig allemaal zo gepiept. Na een kwartiertje stonden we weer buiten. Het noodpaspoort was wel maar twee weken geldig, en hij had eerst willen werken in Italië, dan doorreizen naar Griekenland, en daar had hij minstens twee weken willen blijven om daarna terug te gaan naar huis. Dat feest ging dus niet door, en ik zag de teleurstelling op zijn gezicht. Ik vond het zo enorm lullig voor hem, hij wilde zo graag naar Griekenland toe. Ik had al een plannetje in mijn hoofd, maar ik zei nog niets omdat ik niet wist of het zou gaan lukken.

Zijn dag was eigenlijk best wel verpest, en de mijne was het al doordat ik nog steeds een kater had, en na een beetje morren kwam eruit dat we eigenlijk allebei gewoon niet in de stemming waren om de hele dag door het drukke Barcelona te gaan lopen. Zeker nu ik wist dat hij zo snel mogelijk in Italië wilde terecht komen. Hij had al gezegd dat hij me ook hier mocht droppen, dan ging hij werk zoeken in Barcelona. Daar had ik ook aan gedacht, maar Spanje betaalt niet geweldig en hij wilde ook graag Italië zien. Maar Barcelona heeft wel een vliegveld dat direct op Griekenland vliegt, dat was er niet in het dorp in Italië waar hij heen wilde. Toch had hij zich erbij neergelegd en had besloten om dan in dat Italiaanse dorp maar te werken tot hij een ticket terug naar huis kon betalen, Griekenland schoot er gewoon bij in. Beide chagrijnig reden we Barcelona uit.

Daar ging mijn idee. Daar ging mijn dag cultuur snuiven, daar ging de La Sagrada Familia... En nu zat ik met een moreel dilemma, want ik wist dat Riley een klotevakantie tegemoet ging in Italië.