de vervallen schoonheid

het is niet de netheid die schoon maakt,
het is de sfeer die doet leven

vandaag was een rare dag,
was in belgie,
fotos maken van verwilderde gebouwen en lokaties
erg leuk om te doen, soms ook spannend, en soms ook niet...


eerst zouden we naar een kasteel gaan, maar dat konden we niet vinden...
daarna zijn we gaan rijden richting luik
maar onderweg kwamen we wat oude hangaars tegen van een vliegveld buiten dienst,
bijzonder om te zien, met heel veel sfeer en verrassingen.

oude hangaars en nieuwere, sommige leeg en verlaten andere gebruikt als opslag plaats.
erg mooi die vervallen en ingeslagen ramen, de brnad resten van vernieling en de chaos van verwering.

een beetje op dat vliegveld rond gereden, en toen maar verder naar luik gegaan,
en de weg was versierd met ramen en dames, een paar kilometer on afgebroken raam prostituees
werkelijk een vreemd gezicht rond 2 uur smiddags...

in luik was het vreemd,
we gingen voor een vervallen ziekenhuis en kwamen terecht bij een onderzoeks instituut met laberatorium kamers en college zaal, alles aan puin en vol grafity en bewoond ??
geen tegen op de muur geen raam meer heel, plafondplaten hingen met bekabeling in de rondte en de stank van verrotting en uitwerpselen, schimmels en vocht,
op een gegeven moment kwamen we een kamer tegen, daar lagen matrassen en t leek dat er werkelijk mensen sliepen daar. ook op dat moment.

we zijn toen weer weg gegaan, en vonden nog wat spuiten en andere minder plasante voorwerpen.

daarna naar chartreuse, een oud hospitaal dat bezet was door de amerikanen in de tweede wereld oorlog.
vervallen en oud, prachtig verwilderd, bomen die uit de muren groeide en daken waar je doorheen kon kijken, maar geen ingang en toegang voor ons, want we konden van buiten af niet veilig door de muur en bij de poort was bewaking.
de vraag die ons restte was, waarom een monument als dit laten vervallen, een prachtig stuk historie en erfgoed, totaal verwilderd, niet gesloopt maar niet gebruikt of bijgehouden, slechts laten vervallen tot niets noemens waardig voor de maatschappij zelfs geen zoals in nederland met grond en erf, project ontwikkelaars bord.
niks.

van daar uit naar een fabriek
dat was grappig want we kwamen er niet, maar we kwamen wel bij een straat, rue de cure, moest er om lachen

we gingen maar terug naar holland.

en nog geen tien minuten in de auto reden we langs een fabriek, en verdomd het was dat wat we zochten, we stopte en gingen kijken, rond om lopen en hopen op een ingang, maar nee, geen ingang slechts waarschuwings borden in het frans over los lopende honden en politie.
we gingen terug naar het begin punt nog een keer kijken voor de zekerheid.
en niks, we draaide om en liepen weg,

een auto toeterde, we keken op en de man zwaaide, we zwaaide terug, we wilde weer verder maar de man riep in het frans iets, en mijn frans is niet echt super...

hij maakte gebaren en praatte druk, maar voor geld konden we naar binnen,
naja we waren een eind gereden voor dit dus dan maar betalen, niet dan ?
en zo gingen de deuren open.

een prachtig stuk verwilderde mijn/fabriek, puin en planten vermengend tussen de betonnen skeletten
rare geluiden die de wind maakte in de torens van de mijn en vreemd opborrelend water en van alles dat je zintuigen prikkelden

we liepen gretig rond niet wetende wat we eerst zouden moeten bekijken, het was een enorm complex.
eerst een toeren in, van buiten zag het er erg imposant uit en we moesten naar boven,
maar dat was van korte duur,
de trappen waren smal eng en versleten, treden mistte en staal leek verbogen en laspunten los gelaten.
de ene tree zakte in waar een ander zo sterk leek als of het gister geplaatst was.
en de wind, die waaide stevig in de toren waardoor de treden en de trap nog enger leken.

na enkele verdiepingen zijn we gekeerd, dan maar niet naar de top, want was dat het wel waard ?

beneden of eigelijk ergens tussen de begane grond en de torens in was een binnenplaats en soort van ontvangst ruimte en kantoor gedeelte,
daar kwamen we de eerste andere mensen tegen, wij wisten niet dat zij er waren dus we schrokken een beetje, maar ach hollanders, wat doe je er aan zij waren naar binnen gesneakt via een weg die wij niet konden vinden.

kort babbeltje en we gingen verder,

van buiten leek het soms wel een soort kasteel, van binnen was het een verzameling van ellende roest en tegelwerk dan wel niet kapot op de grond of aan de muur, papieren van de jaren '50 en 60 die de vloer bedenkten samen met het glas van de daken en ramen , deuren die kraakten en uitgezet hout bladerende verf en vloeren die je niet kon vertrouwen.
maar het viel op dat meeste wat we zagen niet meer was dan kleed ruimtes, on eindig veel doorgerotte kluisjes en douche ruimtes.

en nog een toren, een lift toren voor de mijn werkers en naar ik denk de treintjes.
het hele gevaarte van de lift schacht was een bonk roest, met rare kleine trappetjes die helemaal naar de top gingen van de lift toren.
boven aan leek het wel een martelkamer,
een stoel die leek op een electrische stoel en over al zoals in ieder vertrek, glas stof en ellende.

we liepen nog wat rond in het volgens mij derde gebouw met douche en kleed ruimtes toen we een tweetal zagen lopen in de diepte van de binnen plaats
een vreemd duo zelfs van zo hoog in die douche toren.

we zwaaide en dat was het.

de bovenste douche/kleed kamer had een glazen dak dat natuurlijk flink gehavend was maar wat uitkeek op de lift toren, dit maakte een mooi beeld, en gaf een vreemde surrealistische sfeer.
we verwonderde ons nog even over het uitzicht, over luik de maas en de ardennen.

beneden liepen we het tweetal tegen het lijf,
een man, ergens in de 40 en een meid, niet ouder dan 22 ?
hij was een fotograaf en zij duidelijk een model, hij riep ons, in alle talen van de EU denk ik,
en toen kwamen we er achter dat hij een vlaaming was en zij een hollandsche uit de polder.
we maakte een praatje en al snel ging het gesprek richting een weg die we eerder bereden hadden,
een iets wat misselijk gevoel kreeg ik van de man, de meid, leek meer en meer te verdrinken in haar trieste aura en even leek het als of ze niet eens aanwezig was, nee ze was er niet, slechts een lichaam, meer was er niet.
triest beeld en hoewel de man niet echt eng was, ik kreeg neigingen die ik vaker heb, zeker toen ik een nagel zag liggen, iets van 20 CM gehard staal gepunt met een kop er op.
maar ondertussen bleven we praten, hij liet nog foto's zien, met haar goed keuren, en eerlijk waren ze niet on aardig, een prachtig lijf en mooie setting, maar net iets te gefocust op de meid in mijn beleving
net te porno en niet erotisch doch niet on aardig.
het medelijden en de wrange smaak die ik had bij het aanzicht van dat meisje dat steeds jonger werd in mijn ogen werd me te veel en ik ging weer fotos maken,
zij gingen ook weer foto's maken, we wensten elkaar suc6, en even leek het of ik haar ogen in een fractie op zag leven,

het was een triest iets om mee te maken.
maar liever zo dan een detroux ?
ik weet het niet, weet wel dat zij minder krijgt voor het werk dan hij...
naja zij en haar relaas bleef een tijd onderwerp in mijn hoofd en van gesprek op de terug weg,
de lol was er van af na de ontmoeting en liefst gingen we meteen weg,
gelukkig kwam gomes langs om de deur die hij geopend had weer achter ons te sluiten,
en zo gingen we weer terug naar het noorden.

een dag van vervallen schoonheid,
in zoveel vormen, de triestheid van verval gelijk de schoonheid van de tijd en leven.