# De zon met zijn schaduw
Leeggeschreven pennen
door de blaadjes die volgeschreven werden
Een volledig gereinigd hoofd
door alle besproken gedachten en emoties
Een vol gewoekerde tuin
door elk positief zaadje dat ik plantte
Momenten stilte en energie
omdat de rust is weergekeerd
~~~
Was het maar zo'n feest, mocht ik de waarheid daar maar in vinden.
Lange tijd klom ik op, vloog ik naar boven, bewandelde ik het vrolijke
pad en beklom ik de trap richting de zonnestralen. Ervaarde ik de
positiviteit, was ik de leukheid zelve en had ik graag mensen om me
heen en zij mij.
Nu ben ik weer eventjes aan het dalen. Zie ik de zon vechten om tot
me door te dringen, maar het lukt me niet in zijn warmte te stappen.
Het lukt me niet de vitamientjes en de energie ervan op te vangen.
Ik ben leeg, totaal gesloopt en mentaal minder enthausiast om alles.
Het doet me pijn dat de dalen er moeten zijn om de pieken te kunnen
ervaren. Wat had ik dít stukje graag over willen slaan.
Ik ben het zo verschrikkelijk zat om telkens terug geroepen te worden,
door het verleden, door mijn lichaam, door de drukte in mn kop.
Even een stapje terug, even in de schaduw vertoeven om te slapen.
Daarna probeer ik elk zonnestraaltje weer op te pakken, door enkel
te lopen en te voelen waar hij schijnt.
Het schrijft zo eenvoudig en dat is het waarschijnlijk ook.
Alleen kan ik niet vinden welke kant ik op moet en waardoor ik vast sta.
door de blaadjes die volgeschreven werden
Een volledig gereinigd hoofd
door alle besproken gedachten en emoties
Een vol gewoekerde tuin
door elk positief zaadje dat ik plantte
Momenten stilte en energie
omdat de rust is weergekeerd
~~~
Was het maar zo'n feest, mocht ik de waarheid daar maar in vinden.
Lange tijd klom ik op, vloog ik naar boven, bewandelde ik het vrolijke
pad en beklom ik de trap richting de zonnestralen. Ervaarde ik de
positiviteit, was ik de leukheid zelve en had ik graag mensen om me
heen en zij mij.
Nu ben ik weer eventjes aan het dalen. Zie ik de zon vechten om tot
me door te dringen, maar het lukt me niet in zijn warmte te stappen.
Het lukt me niet de vitamientjes en de energie ervan op te vangen.
Ik ben leeg, totaal gesloopt en mentaal minder enthausiast om alles.
Het doet me pijn dat de dalen er moeten zijn om de pieken te kunnen
ervaren. Wat had ik dít stukje graag over willen slaan.
Ik ben het zo verschrikkelijk zat om telkens terug geroepen te worden,
door het verleden, door mijn lichaam, door de drukte in mn kop.
Even een stapje terug, even in de schaduw vertoeven om te slapen.
Daarna probeer ik elk zonnestraaltje weer op te pakken, door enkel
te lopen en te voelen waar hij schijnt.
Het schrijft zo eenvoudig en dat is het waarschijnlijk ook.
Alleen kan ik niet vinden welke kant ik op moet en waardoor ik vast sta.
25 okt 2011
- meld ongepast verhaal
-
Librana
vrijdag 28 oktober 2011 13:49
Het is goed dat je schrijft.. en het
is niet makkelijk, dus neem jezelf
niets kwalijk.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 09 sep 2012 Het onbekende is vermoeiend ( 2 )
- O 07 sep 2012 Ze snapt het werkelijk niet ( 11 )
- O 06 sep 2012 Verkeerde vragen ( 3 )
- O 04 sep 2012 Het donker overdondert mij ( 5 )
- O 01 sep 2012 Mamma in actie (?) ( 13 )
- O 01 sep 2012 Oude hoop # ( 4 )
- O 31 aug 2012 Yes man
- O 31 aug 2012 Chronische krachttraining ( 2 )
- O 30 aug 2012 Eenzaamheid en angsten# ( 1 )
- O 30 aug 2012 De bibbers ( 10 )
- O 23 aug 2012 Signalen vanaf mijn kant ( 3 )
- O 22 aug 2012 Moed ( 7 )
- O 21 aug 2012 Het is tijd voor mij ( 2 )
- O 20 aug 2012 Gekregen woorden zijn fijn ( 4 )
- O 20 aug 2012 Het is stil in huis, als jij niet thuis bent ( 9 )