Het donker overdondert mij
Zijn kamer is een domein waar ik alleen kom met licht. Helaas kan ik er niet omheen want daar stroomt water en daar poets ik mijn tanden. Als hij er is, pak ik mijn tandenborstel en poets ik elders. Ik kom er gewoon niet graag, maar dat lijkt me niet lastig te begrijpen.
Staand in zijn kamer overdondert het donker mij.
Het was donker, erg donker. In het donker begint het me te duizelen, valt de zwaarte mij aan, zie ik wezens die er vast niet wezen maar ik mezelf niet van kan overtuigen omdat het zo ontzettend donker is. Ik word angstig, moet me vasthouden om niet om te vallen door de wiebelige beentjes. Ik kijk om me heen en nog één keer schichtig zijn kamer in. Donker en vlekken dat is wat ik zie.
Niet veel later, eigenlijk bij het van schrik terugdraaien van mijn hoofd, zie ik mijn kinderlichaampje op de stoel zitten bij hem op schoot. Zijn kamer is nu anders dan in de vroegere jaren, maar het beeld laat me niet los. Mijn blote armpjes en beentjes, mijn haar wild door elkaar omdat er 'gestoeid' wordt. Zijn handen om mijn polsen geklemd en als hij mij overtuigd had, hield ik de stoelleuning vast zodat hij mij kon sturen. Kon ik op dat moment maar huilen, kon ik maar kind zijn en laten weten dat het zeer deed, dat ik het niet wilde. Kon ik maar schreeuwen en hulp roepen. Was ik maar sterker. Fysiek en mentaal. Had ik maar de kracht om het te eindigen. Mijn blote armpjes en beentjes, mijn blote buikje en ruggetje, mijn blote billen, mijn blote vrouwelijkheid wat toen nog helemaal niet belangrijk zou horen te zijn.
Het beeld staat er weer en het doet zeer, het raakt me. Het maakt me lichtelijk boos maar geeft me ook een brok. Hoge emoties zijn weggeduwd. Ik voel en ja ik weet dat het er mag zijn, maar toelaten kan ik niet. Ik moet leven in het nu en het nu is dat ik morgen weer op moet draven en mijn taken moet voltooien.
Staand in zijn kamer overdondert het donker mij, omdat ik niet begrijp hoe mijn ouders dit niet wilden zien.
Staand in zijn kamer overdondert het donker mij.
Staand in zijn kamer overdondert het donker mij.
Het was donker, erg donker. In het donker begint het me te duizelen, valt de zwaarte mij aan, zie ik wezens die er vast niet wezen maar ik mezelf niet van kan overtuigen omdat het zo ontzettend donker is. Ik word angstig, moet me vasthouden om niet om te vallen door de wiebelige beentjes. Ik kijk om me heen en nog één keer schichtig zijn kamer in. Donker en vlekken dat is wat ik zie.
Niet veel later, eigenlijk bij het van schrik terugdraaien van mijn hoofd, zie ik mijn kinderlichaampje op de stoel zitten bij hem op schoot. Zijn kamer is nu anders dan in de vroegere jaren, maar het beeld laat me niet los. Mijn blote armpjes en beentjes, mijn haar wild door elkaar omdat er 'gestoeid' wordt. Zijn handen om mijn polsen geklemd en als hij mij overtuigd had, hield ik de stoelleuning vast zodat hij mij kon sturen. Kon ik op dat moment maar huilen, kon ik maar kind zijn en laten weten dat het zeer deed, dat ik het niet wilde. Kon ik maar schreeuwen en hulp roepen. Was ik maar sterker. Fysiek en mentaal. Had ik maar de kracht om het te eindigen. Mijn blote armpjes en beentjes, mijn blote buikje en ruggetje, mijn blote billen, mijn blote vrouwelijkheid wat toen nog helemaal niet belangrijk zou horen te zijn.
Het beeld staat er weer en het doet zeer, het raakt me. Het maakt me lichtelijk boos maar geeft me ook een brok. Hoge emoties zijn weggeduwd. Ik voel en ja ik weet dat het er mag zijn, maar toelaten kan ik niet. Ik moet leven in het nu en het nu is dat ik morgen weer op moet draven en mijn taken moet voltooien.
Staand in zijn kamer overdondert het donker mij, omdat ik niet begrijp hoe mijn ouders dit niet wilden zien.
Staand in zijn kamer overdondert het donker mij.
04 sep 2012
- meld ongepast verhaal
-
swellink
dinsdag 04 september 2012 21:58
............................... tranen bij het lezen van dit verhaal.....
dikke virtuele knuffel voor jou
-
Tiramisu. (opgeheven op 27-1-2013)
dinsdag 04 september 2012 21:59
Liefs
Leven in het nu betekent soms ook dat wat toen was maar nog geen plek heeft gekregen toelaten. -
kruidje
dinsdag 04 september 2012 22:33
-
Yuria
woensdag 05 september 2012 07:12
Dikke knuffel
-
EvilAngel
woensdag 05 september 2012 08:21
Pfff..
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
- O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
- O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
- O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
- O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
- O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
- O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
- O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
- O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
- O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
- O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
- O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
- O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )