De zwaar onregelmatige maddog update

Op het moment is het half 3 in de nacht en is het chaos in mijn hoofd. Dat leek mij nou een uitstekend moment om terug te keren naar de site die mij 8 jaar geleden zo ontzettend veel steun heeft gegeven. Ik hoop niet dat het patroon van mijn laatste verhalen doorgaat, want dat zou betekenen dat ik hier over 4 maanden weer kom om te schrijven over een relatiebreuk en het verliezen van al mijn spaargeld.

Ik zal eerlijk toegeven, ik heb al heel lang niet meer aan deze website gedacht. Maar ik heb sinds een maand een vriendin waar ik zielsveel van hou, en waarvan ik ook weet dat ze van mij houdt. Jaren geleden schreef ik precies hetzelfde, maar toen wist ik nog niet hoe slecht mijn relatie met die meid was. Nu ik heb ervaren hoe het ook kan zijn vraag ik me soms af hoe ik niet inzag dat de relatie die ik had giftig was, maar achteraf is dat makkelijk zeggen natuurlijk. Anyway, ik dwaal weer af zoals een paar mensen nog wel van me gewend zijn(Want ik was blij verrast toen ik zag dat een aantal van mijn favo schrijvers nog altijd actief zijn). Mijn vriendin, die ik hier Anna noem ivm privacy, stuurde mij gisteren haar "Levensvisieboek". Een boek waarin ze schreef over haar verleden, heden en toekomst. En hoewel ik alles wat erin stond al wist, moest ik toch bijna huilen. Anna heeft namelijk niet bepaald een makkelijk leven gehad, en ik respecteer haar enorm. Ze heeft een behoorlijk nare, dodelijke, ziekte en heeft daar bovenop ook nog eens van alles meegemaakt. Maar toch is ze hier nu en ze is een belachelijk sterke vrouw die alles kan waar ze haar hoofd naar zet. Ze heeft behoorlijk muzikaal talent en is ook nog eens mega knap. We zijn een maand officieel samen, en ik geloof soms nog steeds niet dat het echt is. Maar terug naar dat boekje. Door dat boekje wilde ik zelf ook lezen wat ik vroeger schreef, dus kwam ik hier. En toen ik hier alles las merkte ik dat ik ook weer iets op papier wilde zetten, dus dat doe ik hier.

De afgelopen jaren ben ik diep gezonken. Heel diep.
Een aantal jaren geleden vertelde ik mijn ouders dat ik regelmatig aan zelfmoord dacht en me eigenlijk depressief voelde. Mijn vader zei dat ik dat maar moest doen. Mijn moeder geloofde het niet. Het was het begin van het einde voor mij.
Ik kreeg een gok- en drankprobleem. Leende
maximaal en heb nu een schuld van 18K. In mijn echte leven weet maar 1 persoon dat, namelijk Anna. Ik heb nooit 100% eerlijk durven zijn bij mensen, maar bij haar gaat het vanzelf. Ze weet alles over me en wil nog steeds bij me zijn. Ik weet zelf ook niet waarom, maar ik weet wel dat ik er alles voor over heb om haar niet kwijt te raken. Dus ben ik als een gek aan het werken, aflossen en sparen om haar later alles te kunnen geven. Mijn studie heeft er ook onder geleden. Ik heb me 3x ingeschreven maar ben nooit meer dan 1 maand echt actief aanwezig geweest, simpelweg omdat ik mentaal nergens toe in staat was.

Maar de laatste maanden kwam ik eindelijk uit de put. Ik ben aan mezelf gaan werken, kwam opnieuw in contact met Anna(Wij waren in de kleuterklas super goede vrienden. Helaas moest ze van school en raakten we het contact kwijt, want ik heb nog veel aan haar gedacht), alles ging mentaal goed en ik ben er klaar voor om komend jaar dan eindelijk de pabo af te ronden. De band met mijn ouders is nog steeds slecht, maar ik ben klaar voor de toekomst en hoop dat ook zo te houden. En wie weet vind ik af en toe de motivatie om hier een update te plaatsen, om mijn gedachten op orde te houden. Of niet, en zien jullie mij over een aantal maanden of jaren pas weer. De tijd zal het leren. Tot dan.

~Maddog