Het labyrint van lijden.

Het labyrint van lijden.. Het houd me bezig de laatste tijd. Fijn aan de ene kant, want ik denk niet continu aan Eline, maar aan de andere kant ook weer niet.. Want het labyrint is terug te koppelen aan Eline.(voor een ieder die nu denkt waar heeft die jongen het nou weer over: lees mijn vorige verhaal. Daar staat het in) Ik zal een stukje citeren uit het boek.

Voor ik hier kwam, dacht ik heel lang dat ik uit het labyrint kon ontsnappen door te doen alsof het niet bestond, door ergens in een uithoek van die eindeloze doolhof een kleine, onafhankelijke wereld te creëren en te doen alsof ik niet verdwaald was maar thuis. Maar dat bezorgde me alleen maar een eenzaam leven met...

Ik kap het daar af omdat het niet meer relevant is voor wat ik wil schrijven. Momenteel leef ik in die onafhankelijke wereld. Als je het niet kan zien, is het er ook niet, toch? Als ik doe alsof het labyrint niet bestaat, muren bouw in dat labyrint waardoor ik het niet zie, dan bestaat het niet en is het mijn huis. Dan hoort het zo te zijn. Maar terwijl ik in mijn huis opgesloten zit met die muren om me heen, lopen anderen door dat doolhof heen naar de uitgang, steeds verder bij mij vandaan. Want iedereen loopt door dit labyrint. Jij, je vriendin, je moeder... Terwijl ik opgesloten zit tussen 4 muren in mijn zogenaamde huis, waar ik het zogenaamd goed heb, loopt de rest te zoeken naar de uitgang. Maar als ik midden in een pad een muur zet, blokkeer ik dan ook niet een beetje de uitgang voor een ander? misschien wel. Als diegene mijn route koos. Dan ziet diegene nu een muur. Diegene zal zich om draaien, en op zoek gaan naar een andere weg. Want dit was duidelijk niet de goede, hij loopt namelijk dood. Misschien doet diegene het niet. Diegene kan er bij neer gaan zitten, gaan huilen, in ieder geval niet meer zo vrolijk zijn omdat hij de uitgang maar niet kan vinden en ook voor altijd opgesloten zitten in het labyrint. Alleen. Maar dat is lang niet alles. Het labyrint zit vol vallen en narigheid. Een 3 meter hoge muur waar je in je eentje niet op komt, een diepe kuil waar het zelfde voor geld, misschien wat krokodillen in een slotgracht.. Natuurlijk symbolisch, maar je begrijpt wat ik bedoel.

Omdat het labyrint je leven is, heeft het naar mijn idee ook te maken met de zin van het leven. De uitgang vinden. Alleen zul je de uitgang nooit vinden. Je zult er op een gegeven moment niet meer tegen kunnen. Of gewoon niet meer verder kunnen. Stel nou dat die muur van mij de enige uitgang is voor een ander, die ik nu blokkeer. Diegene zal blijven lijden. Ik kan diegene uit zijn lijden verlossen, op 2 manieren. Ik kan die muren af breken, diegene langs laten gaan en de muren weer op bouwen... Of ik kan met diegene verder reizen. Nu we samen zijn, kan ik diegene de muur op helpen, en diegene mij daarna, ik kan diegene uit de kuil halen, noem het maar op. Ik moet zorgen dat diegene niet opgeeft. Uiteindelijk is er maar één persoon die bij je zal blijven door dik en dun: die ene, 'ware'(zover je daarin gelooft, maar dat laat ik buiten kijk anders word dit verhaal helemaal zo lang) liefde. Die andere mensen kunnen je helpen, of als je ze op de muur geholpen hebt achterlaten. Hun probleem is er immers niet meer. Ze hebben je niet meer nodig. Maar een liefde of een écht goede vriend(in) heeft je wel nog altijd nodig. Voor liefde en vriendschap. Want zonder die 2 bestaat lijden nog steeds. De zin van het leven is die mensen te vinden, en te blijven zoeken als je ze niet meteen vind. Blijven proberen, tot je de juiste vind. Maar bovenal, anderen en jezelf laten geloven in het volgende, ongeacht hoe erg de tegenslagen of die hindernis is. Misschien kom je er zelf over heen, misschien moet je slechts die muur afbreken voor die ene persoon om samen verder te gaan.

Als volwassenen met zo'n pesterige, stomme glimlach op hun gezicht beweren: 'Tieners denken dat ze onoverwinnelijk zijn,' dan hebben ze geen idee hoezeer ze gelijk hebben. We hoeven nooit hopeloos te zijn, omdat we nooit onherstelbaar kapot kunnen gaan. We denken dat we onoverwinnelijk zijn omdat we dat zíjn. We kunnen niet geboren worden, en we kunnen niet doodgaan. Net als alle energie kunnen we alleen van vorm, van afmeting en van verschijning veranderen. Dat vergeten ze als ze oud worden. Maar dat deel van ons dat groter is dan de som van onze delen kan niet beginnen of eindigen, en daarom kan het niet mislukken.'

Onthoud dat goed, en blijf doorgaan. Op zoek naar de uitgang van het labyrint. Want uiteindelijk vinden we hem allemaal. Maar onthoud ook, dat snel & zonder omwegen niet de beste manier is.(spoiler alert voor alles tussen deze haakjes, lees anders alleen nog even het vetgedrukte hieronder: Het meisje pleegt uiteindelijk zelfmoord. Ze schrijft daarvoor nog in een boek, naast die quote 'hoe kom ik uit dit verdomde labyrint', met daarnaast een pijl, 'Snel & zonder omwegen'. Ze rijd zonder uit te wijken frontaal op een politiewagen. Dat was haar uitgang. Niet de beste.)

De quotes komen uit het boek 'Het grote misschien', van John Green. In het Engels 'Looking for Alaska'