Mijn leven+ beetje filosofie

Schrijven.. Wat deed ik dat toch altijd graag. Lekker filosoferen, of gewoon lekker schrijven over wat er zoal gebeurde in mijn leventje hier. En, ik doe het nog steeds graag. En ook gebeurd er genoeg in mijn leven om een boek mee te vullen. Toch lukt het me niet. Schrijf ik over mijn leven, dan heb ik ongelooflijke behoefte de letters te verwijderen. Mijn eeuwige verhalen over Eline beginnen mensen ook te vervelen denk ik zo. Ik bedoel, als ik aan haar denk voel ik me natuurlijk heel prettig enzo.. (Alhoewel, de laatste tijd krijg ik het gevoel in tranen uit te barsten als ik aan haar denk.. Is het om mezelf? Ik zou het niet weten. Ik denk het eigenlijk wel. Gisteren had ik mijn eerste gesprek met haar.. of soort van. Ik besloot schijt te hebben aan mezelf en gewoon in haar buurt te gaan zitten, ook al bezorgde me dat een ernstig verkleinde maag. Ze vroeg me hulp bij een vraag. Over Griekse mythologie, dus dat was wel fijn aangezien dat een van mijn interesses is. Toch raakte ik erg in de paniek omdat ik haar aan moest kijken, ze op een erg kleine afstand zat, ze aandachtig naar me luisterde en ik een antwoord moest geven op een vraag, al wist ik het antwoord gewoon. Ik raakte in paniek en gaf het verkeerde antwoord. Of naja, wel het goede antwoord, maar de verkeerde god en het einde van een andere versie. Ik haalde 3 versies van het verhaal door elkaar. Lekker bezig Dennis.) Maar dat gevoel ken ik alleen. Die gedachtes ken ik alleen. Maar dan kom ik bij het volgende onderwerp.

Als ik probeer te schrijven over mijn gevoelens en gedachtes, dan heb ik ook een probleem. Ik weet niet meer wat ik voel. Op school ben ik behoorlijk vrolijk. Leuke mensen om me heen, gaat tot nu toe lekker, eigenlijk heb ik niks te klagen daar. Maar als ik thuis kom dan stort ik in en ben net een wrak. Van binnen. Van buiten ben ik nog altijd hetzelfde. Ik weet het niet. Want tegelijkertijd ben ik super vrolijk. Er is een soort oorlog in mij. En over het algemeen gaat die strijd precies gelijk op. Fijn.

Voor school moet ik nu een boek lezen.. En over het algemeen is het een heel raar boek. Maar er komen veel laatste zinnen van mensen in voor. Van beroemde mensen, de laatste zin voor ze dood vielen. En eentje word vaker genoemd. Ik kan me niet herinneren wie het gezegd heb, hij is niet heel beken hier dat weet ik wel, maar de zin luid 'Hoe kom ik uit dit verdomde labyrint!?' Deze zin spreekt mij nogal aan. Want het gaat niet om een echt labyrint, maar het labyrint van het leven. Wat is het labyrint dan precies? Dat weet niemand echt. Net zo min als iemand weet hoe je er weer uit komt. In het boek besluiten ze dat het staat voor ellende. Het labyrint is ellende. En het punt waar je er mee om kan gaan is het einde van dat labyrint. Niet perse de dood, maar een goed leven. Maar een labyrint zit vol valstrikken. Wegen die de goede lijken, maar het niet zijn, of wegen die verkeerd lijken maar je uiteindelijk naar de uitgang leiden. Dat is wat het leven moeilijk maakt. En of iemand de uitgang ooit vind? Ik weet het niet.