Deel VI reisverslag Oostenrijk/Italië

Dag 6 - 14 juli

Vandaag begon de huttentocht. Ik kwam in de ochtend beneden aan. De meesten zaten al beneden. Even later kwam Diane naar beneden en ze sprak met Tjerk. Ik hoorde het gesprek niet maar ik merkte aan het schuddende hoofd van Tjerk dat Diane niet waarschijnlijk niet mee kon met de Huttentocht. Ik liep naar haar toe en vroeg wat er aan de hand was. Inderdaad, haar knie was te opgezwollen en ze kon niet mee. Ze huilde omdat ze baalde dat ze niet mee kon. Kutknie!. Vervolgens liep ze naar boven. Het bleek dat Nico ook niet mee kon komen, omdat hij last had van zijn hoofd. Hij had de vorige dag namelijk zonder pet gelopen en had last van de zon gekregen. Twee achterblijvers dus.

Na het ontbijt verzamelden wij ons en moesten eerst de bus pakken om vervolgens de taxi naar onze bestamming te brengen vlak bij de grens van Italië. De taxi stopte bij het Taurenhaus waar wij ons eerst nuttigden aan wat eten en drinken. Vervolgens gingen wij ons insmeren want de zon scheen volop. Het begin van de weg was behoorlijk prettig. De weg was breed en plat en we konden volop genieten van de zon en de waanzinnig mooie omgeving om ons heen, dat bestond uit groene weiden, blauwe riviertjes, bomen en gigantische mooie bergen om ons heen. Ik liep samen met Ine te klessebessen over alles en nog wat genietend van alles om ons heen. Voor ons liepen Leo en Joop en ze deden mij denken aan Mini en Maxi..


Verderop moesten wij toch gaan klimmen. De weg was smal en er moest behoorlijk geklommen worden. De zon in combinatie met de zware rugzakken maakten de toch niet gemakkelijk. Leo zat er uiteindelijk er helemaal doorheen en het leek dat hij niet verder kon. Ik bracht zijn zware rugzak naar de rest van de groep die een stuk verder boven waren. Het pad was erg smal en naast de weg was de afgrond naar beneden. Ik had wel moeite met de hoogte maar ik kon het aan. Hoewel ik het op sommige stukken het best Spaans benauwd kreeg. Gelukkig waren Petra en Sander achter me om ook een oogje in het zeil te houden. Verder boven moesten wij via de rotsen naar boven lopen en uiteindelijk kwamen wij bij de grens van Italië in de eeuwige sneeuw op de top van de berg. Dit was een moment om even uit te rusten en wat foto's te nemen.

Vanaf de top van de berg moesten wij nog een stuk dalen om aan te komen in de berghut. We kwamen daar aan het eind van de dag. Hoewel het daar boven wel een stuk kouder was, deed de zon ons aangenaam goed en namen wat te drinken en we genoten van het uitzicht.

In de hut maakten wij onze slaapplaatsen gereed. We gingen met zijn allen boven op zolder slapen. Hopenlijk ging er niemand snurken....

Die avond hebben wij lekker gegeten en gedronken er waren ook andere Oostenrijkse groepen aan de eettafels en 1 van die gasten had een accordeon bij zich. Tijdens, tussen en na het eten werd er vrolijk op de accordeon gespeeld en de eigenaar bleek ook een accordeon te hebben ze hebben goed samengespeeld. Er werd vrolijk op los gezongen, met veel Oostenrijkse, soms een Italliaanse en soms een Nederlands liedje. Het was bovenal heel gezellig. Na het uitgebreid eten was het toch bedttijd want we moesten de volgende dag weer vroeg op. Eenmaal boven bleek dat een Oostenrijkse man ook op zolder bij ons ging slapen. Toen iedereen boven was en iedereen in zijn nest lag, begon het gesnurk..
Sjesses! Wie zit hier toch zo te snurken? DAT IS MIJN BUURMAN!, antwoordde Johan keihard. Hahahaha, wat hebben we gelachen. Affijn, we probeerden toch ondanks het gezaag te slapen. Ik lag tussen Joop en Sander. Joop bleek niet echt te snurken maar hij maakte het geluid van Darth Vader....Kkhh! pfffff! Kkhhh!! Eindelijk sliep ik in, maar werd wel meer dan vijf keer wakker van of gesnurk of van iemand die zat te vloeken, omdat die niet van het gensnurk slapen kon. Ik had die nacht een vreemde droom, die ik tot vandaag nog steeds heb onthouden. Ik zag een grote klok en ik hoorde een stem, die zei Je kan alles aan, want je hebt de tijd bij je.

Dag 7 - 15 juli

We stonden op en ik had niet veel nachtrust gehad. De weg die we wandelden was nogal lastig, met veel rotsen, smalle paden en een diepe afgrond en ik had daar de grootste moeite mee. Tjerk, merkte dat op en besloot mij extra aandacht te geven en mij te coachen met mijn techniek hoe je over zulk soort terrein kan bewegen. Om eerlijk te zijn, merkte ik dat ik eigenlijk banger was dan dat ik zelf dacht. Ik zweette als een gek, meer dan de anderen. Tjerk loodste mij door die momenten heen en ik merkte dat de angst geleidelijk af nam en ik kreeg meer controle over mijn bewegingen. Echter had de angst veel energie van mij weggenomen. Hoewel er een aantal rustmomenten waren, was ik er totaal doorheen.

Toch vond ik nieuwe energie toen wij gingen dalen. Ik liep voor aan de groep en daalde met een redelijke snelheid. Vervolgens ging ik weer langzaam door de moeheid en vervolgens weer snel. Aan het eind toen wij terug waren bij de Taurenhaus, was de taxi al snel gearriveerd.


Toen wij weer terug waren in het Edelweisshaus, had ik Tjerk bedankt voor het coachen, want het had echt geholpen. Die avond hebben we weer lekker gegeten, maar ondanks dat we best wel moe waren, gingen wij uit in een lokale discotheek. We hebben gedronken en gedanst en het was best gezellig. Toch bleef niet iedereen tot in de kleine uurtjes, ik ook niet. Zo rond half 1 ging ik terug naar de hut. Het regende pijpenstelen toen ik naar boven liep en was zeiknat toen ik in mijn kamer was. Ik vond het genoeg voor die dag en ging slapen.

Dag 8 en 9 - 16 en 17 juli
Dag 8 was onze laatste dag. Die dag was het weer af en toe zon en af en toe regen. Die dag besloten we met de kabelbaan naar boven een restauranthut toe te gaan. Toen wij boven waren, begon het al te regenen. We gingen snel naar binnen en namen verse apfelstrüdel, die zojuist was gemaakt. Ik en een paar anderen namen een dubbele uitsmijter. We gingen met een aantal ook nog een stukje wandelen maar het begon gelijk daarna weer te hozen en het onweerde ook flink. Niet echt een prettige plek op een hoge plek in de bergen als het onweert. We gingen weer vlug naar binnen en we wachten tot het was opgeklaard. Toen dat moment was bereikt gingen we weer terug naar beneden. We besloten naar een terras te gaan vlak bij onze hut waar wij ook uiteindelijk gingen eten. Tjerk zou later tijdens het eten ook komen en wij hadden een cadeautje voor hem. Een fles ströh rum met een kaartje waarop was geschreven Bedankt voor deze onvergetelijke, grensverleggende en inspirerende week. met onze namen eronder. Er zat ook een hoedje bij met inhoud van ons allemaal.


Tjerk was een beetje geroerd door ons gebaar en hij gaf een hele mooie speech waarin hij eindigde met de hoop dat wij met meer energie terugkeren van deze vakantie als met dat wij gekomen waren. Dat was bij mij zeker het geval. Die avond gingen wij met de bus terug en hoewel we de meeste tijd probeerden te slapen was het tussendoor ook wel gezellig.

- einde reisverslag -

NB Hoewel ik zo gedetailleerd mogelijk het reisverslag heb gemaakt, zijn het toch ook vooral de kleine momenten geweest, die de vakantie tot een onvergeten ervaring maakten. Ik heb afgezien, ben in in die week 5 kilo afgevallen en heb mijn grenzen verlegd. Ik weet niet of ik zo'n vakantie gelijk weer zou doen, maar ik ben heel blij dat deze vakantie heb mogen meemaken.