Wat kan een mens toch door vele fases gaan in 1 leven en wat is het toch heerlijk als je ook kunt genieten van de fase waar je middenin zit! Je hebt van die dagen dat verstand en gevoel opeens heel harmonieus samen gaan en in evenwicht zijn...oftewel de zogenaamde 'AHA-momenten'. Kort geleden schreef ik op mn hyves nog blogs over het onderwerp geduld (oftewel ongeduld), want opeens was mijn jarenlange opgespaarde geduld 'zomaar' omgeslagen in ongeduld... Ongeduldig om het feit graag weer iemand te willen ontmoeten om samen leuke dingen mee te ondernemen, om fijn mee te kunnen praten, om heerlijk mee te kunnen lachen, om samen mee te kunnen huilen, knuffelen enz...kortom om lief en leed mee te delen en samen te kunnen genieten van dit leven... En toch heeft dit ongeduld gelukkig weer plaats kunnen maken voor geduld...en waarom? Omdat ik me (eindelijk) realiseer hoe blij ik eigenlijk ben met deze fase in mijn leven, maar vooral hoe blij ik eigenlijk ben met MEZELF!!!...
Het was natuurlijk wennen om na 24 jaar je leven samen met iemand te hebben gedeeld (wat ook nog eens je eerste liefde was) opeens je leven te moeten delen met jezelf...oftewel...WEER SINGLE TE ZIJN! 24(!) jaar...jeetje...méér dan de helft van je leven...pfffffffff...eigenlijk niet meer dan logisch dat je dan je draai (weer) moet vinden en de tijd nodig hebt om aan deze nieuwe fase te kunnen wennen... En waarom zou dit niet een geweldige fase in je leven kunnen zijn... Waarom meteen in de toekomst kijken; bang om de rest van je leven 'alleen' te moeten blijven, bang om niet meer aantrekkelijk genoeg te zijn en niet goed genoeg te zijn, bang om niet leuk genoeg te zijn...kortom bang om op jezelf te vertrouwen en met jezelf verder te leven...
Hé(!)...met jezelf verder te leven...dat klinkt alsof je alle voorgaande jaren niet met jezelf hebt geleefd...hmm...in zekere zin...INDERDAAD!!! Er wel zijn, maar eigenlijk ook niet... Jezelf op de achtergrond geplaatst te hebben, in de schaduw, ergens in een onbelangrijk, vergeten, stoffig hoekje...Jezelf te hebben weggecijferd en niet belangrijk genoeg te hebben gevonden om op de voorgrond te treden... Of...het te druk te hebben gehad met het anderen naar de zin te maken, voor je gezin te zorgen, voor je familie, je vrienden, collega's enz klaar te staan, zorgen voor iedereen en iedereen maar energie gevend...kortom...iedereen was belangrijk VOOR MIJ......behalve IKZELF......IK / Belinda / Belinni / Linda / Lin / Linni / mammie / dochter / echtgenote / vriendin / collega / buurvrouw...ja zelfs de vriendelijke vrouw op straat en in de winkel...
En dan opeens moet je verder met jezelf, ben je op jezelf aangewezen, moet je verder met 'IK' (!)....en komt 'IK' langzaam uit het stoffige, lang vergeten hoekje te voorschijn...heel voorzichtig en onwennig vanuit de achtergrond, vanuit dat eeuwige vertrouwde schaduwplekje naar voren...langzaam naar de voorgrond, ja zelfs voorzichtig in het licht waar ieder ander wel altijd heeft mogen staan van 'IK'... En wat is dat dan onwennig en zelfs raar en vreemd om 'IK' vol in het licht te zien staan, misschien zelfs voor het eerst eigenlijk eens ECHT te zien... En wat wordt 'IK' dan grondig en kritisch door 'IK' bekeken en (af)keurend bekeken... En dan slaat de twijfel en de onzekerheid toe....want is 'IK' nog wel goed genoeg na al die jaren, voldoet 'IK' nog wel aan de normen en waarden van nu, voldoet 'IK' nog wel genoeg voor het andere geslacht(?).....Is 'IK' nog wel aantrekkelijk genoeg, leuk genoeg, mooi genoeg, lief genoeg, perfect genoeg... Is 'Ik' nog wel goed genoeg...voor wie eigenlijk? Voor een ander? Waarom is dit eigenlijk zo belangrijk voor 'IK'... Waarom is het zo eng om alleen met 'IK' samen te zijn?!? Waarom zou 'IK' eigenlijk niet goed genoeg zijn? Niet aantrekkelijk genoeg, leuk genoeg, mooi genoeg, lief genoeg, perfect genoeg...gewoon voor 'IK'...voor MEZELF???
En dan komt opeens het grote besef dat het eigenlijk heerlijk is om tijd voor mezelf te hebben...heerlijk om gewoon rekening te hoeven houden met mezelf...heerlijk om niet alles te hoeven overleggen, behalve met mezelf...heerlijk om niet alles te hoeven verantwoorden, behalve met mezelf...heerlijk om gewoon van mezelf te houden en genoeg aan mezelf te hebben...heerlijk om te genieten van dit heerlijke gevoel en heerlijk om dit uit te stralen...heerlijk om te genieten van de aandacht die ik opeens lijk te krijgen (of wat ik eerder nooit zag of toeliet), heerlijk om gezien te worden...heerlijk om MIJN dromen te gaan volgen...heerlijk om te flirten...heerlijk om te kunnen genieten van deze fase in mijn leven...heerlijk dat 'IK' nu gewoon genoeg is en het niet persé 'WIJ' hoeft te zijn... Gewoon heerlijk om MEZELF te zijn...IK / Belinda / Belinni / Linda / Linni.......JUST ME!!!!
WAT HEERLIJK OM VRIJ-GEZELLIG TE ZIJN!!!!
(En wat heerlijk dat ik open kan staan, mijn liefde kan voelen én delen en dankbaar kan zijn voor dit inzicht en dit leven!!!)