Die shit is fockt op

2,5 jaar van mijn leven heb ik jou gegeven.
Ik dacht echt dat je de ware was. Ik zag ons al oud op bed liggen met de kleinkinderen die op bed sprongen wanneer ze bleven logeren.
Ik zag ons al samen naar het altaar lopen en ons voor eeuwig aan elkaar verbinden.
We wisten zelfs al hoe onze kinderen zouden gaat heten, al was dat voorlopig nog niet aan de orde.

De laatste tijd, sinds de zomer, ging het kut tussen ons.
Maar we wilden niet opgeven, bleven vechten.
Ervan overtuigd dat het allemaal wel goed zou komen.
Jij haalde telkens weer waanzinnige kutstreken uit.
Telkens weer zei ik er wat van, eerst lief en steeds iets minder subtiel.
Heb zo vaak op je lopen schelden.

En ik weet het je bent echt geen slechte gozer.
Ik ben niet voor niets van je gaan houden.
Ik was gek op je, stapelknettergek.
Al snapte niet veel mensen waarom.
Ik zag het mooie in jou en heb je altijd gewaardeerd.

Die streken van jou kwamen steeds vaker voor, eerst 1 keer per maand later 2 keer per week.
Elke keer als ik je erop aansprak of gewoon boos op je werd snapte je niet wat je verkeerd gedaan had.
Volgens jou reageerde ik mijn frustraties van thuis en werk op jou af.
Ik dacht dat je gelijk had en vroeg je het aan te geven als ik onterecht pissig op je was.
Maar dat deed je niet.
In plaats van handelen bleef je maar zeuren en slachtoffer spelen.
Je kreeg het zelfs voor elkaar dat ik mijn exuses aan jou maakte wanneer jij ieets fout had gedaan.
Je wist me elke keer weer te manipuleren.
Ook mijn eigen stomme fout, ik liet het toe.

Ik heb je de laatste maanden aangegeven dat je me aan het kwijtraken was.
Jij deed niks, echt niks, met die informatie.
Je nam me voor lief.
Je had geen tijd voor me, tot het moment dat ik erom ging zeuren. Dan opeens kon het wel.
Jij deed dingen fout, maar ik was ook geen heilige zoals jij altijd zei.

Ik zal het gaan missen.
Al die keren dat we nutteloos op bed lagen gewoon lekker tegen elkaar aan.
Al die films die we hebben gekeken, waar jij halverwege in slaap viel.
Jij met je M&M's.
De manier waarop je me toch weer zover kreeg om dingen te doen waar ik geen zin in had.
De concerten waar we samen naartoe gingen.
Wie gaat er nu mee naar een stel engerds die een bak teringherrie maken?
Wie heb ik nu om in mijn armen te sluiten?
Tegen wie moet ik nu aankruipen?

Ik vraag me af of ik zonder je kan, maar ik moet het proberen. Ik ga er kapot aan als ik doorga met jou.
En het doet me pijn, echt heel veel.
Ik zal denk ik altijd van je zal blijven houden.

Het spijt me.

Kusje