die stilte

Lieve Mees,
Ik zou nog zoveel willen zeggen
maar woorden schieten te kort
zelfs 1000 woorden kunnen niet zeggen
wat ik nu voel
de tranen glijden over mijn wang
richting mijn hart, waar jij nu zit
maar zelfs 1000 tranen zeggen niet genoeg
lang niet
de stilte vandaag
meer kan je niet vragen
die stilte zei zoveel meer
een allesbeschrijvende kalmte
je proefde het in de lucht
hoorde het aan de tranen
en rook het aan de ogen
die stilte
die stilte was onze liefde
onze liefde voor jou

Rust zacht, lieve Mees



Vandaag was de herdenking op school. Nog nooit heb ik zoiets moois meegemaakt. De hele school kwam bijeen in de aula. Het zat bomvol. Op het podium zaten de vrienden van Mees' broer en Mees' klasgenootjes. Ze zaten daar prachtig. Ze steunden elkaar, en wachtten in spanning. Ze wisten dat er straks veel moeilijke momenten zouden komen. Het verdriet was van de gezichten af te lezen.

Toen de ouders en broer van Mees binnen kwamen, werd het helemaal stil. Ongelooflijk. Een zaal van meer dan 900 mensen, waar je een speld kan horen vallen. Niet te verwoorden hoe mooi dat is. Er werd muziek gemaakt, en teksten gelezen. Daarna gingen we ballonnen oplaten.

Met de hele school gingen we naar buiten. En zelfs de toch van aula naar schoolplein was in doodse stilte. Niemand zei iets. Überhaupt werd er niet om stilte gevraagd. Het gebeurde gewoon. Er waren geen woorden meer nodig. De familie en klas stond op een balkon met ballonnen. De rest van de school stond beneden met ballonnen. De moeder van Mees zei: 'Nou, daar ga je dan Mees.'' En ze liet haar ballon gaan. Iedereen volgde haar gebaar, en de kleurige ballonnen vlogen de lucht in. In stilte keek iedereen de ballonnen na, tot ze bijna uit zicht waren.

Ik heb zoveel respect voor Mees' familie. De vader zei nog iets. Ze bleven allemaal ontzettend kalm. Ze steunde elkaar. Je zag hoeveel ze van elkaar houden. Dit grote verlies, zal ze niet uit het leven slaan. Ze zullen samen doorgaan. Voor henzelf, maar ook voor Mees...