ik hoop dat je dit leest, lul

donderdag vertelde ik hem dat ik weinig meer voor hem voelde. Hij vind het goed op, ondanks dat hij niet begreep waar die wisseling van mijn gevoel vandaan kwam. Tja, dat weet ik ook niet. Toch was ik blij en trots op mezelf dat ik er voor uit was gekomen. Het luchte op, hoewel er nu wel een keuze voor mijn neus stond: Ga ik door met hem, om hem gelukkig te maken en mezelf ongelukkig? Of kies ik voor mezelf, en maak ik het uit? Mijn psychologe heeft mij overtuigd om voor mezelf te kiezen.

De dagen daarop waren raar en vreemd. Het was niet zoals voorheen. We praatte meer met elkaar, maar gingen anders met elkaar om. Als vrienden, niet als geliefden. Toch was onze band niet erg verslechterd. We praatten over gevoel en gedachten. Vooral over die van mij, omdat die veranderd waren. Voor mijn gevoel had ik alles niet beter kunnen verwoorden. Voor mij was alles duidelijk. Voor hem niet

Vanochtend kwam de ruzie over msn. Hij wilde het face to face doen, maar omdat zijn broertje jarig was, wilde hij niet naar mij komen. Dus ik zou vanavond naar hem toe gaan. Dat vond ik verschrikkelijk. Ik zou me schamen tegenover zijn ouders. Ongemakkelijk tegenover zijn broertjes staan. En helemaal ongemakkelijk tegenover hem. Wat valt er nog te bespreken? Alles is duidelijk? Het hoeft niet meer! Het is klaar, afgerond. Als jij nog iets wil, ben je van harte welkom. Maar ik wilde dat pokke-end naar hem toe fietsen voor 5 minuten ongemakkelijkheid. Toch spraken we af dat ik zou komen. Ja, ik koos niet voor mezelf.

Hij zei dat hij op instorten staat. Dat hij wel kan janken. En toen zei ik dat ik bang was. Ik werd bang omdat ik niet wilde dat de geschiedenis zich herhaalde. De vorige keer dat ik in zo'n situatie zat, wilde hij me vermoorden, zichzelf vermoorden, en heel veel gedoe eromheen. Ik werd bang, want zoiets wilde ik niet weer. Dat begreep hij niet. Hij zei dat hij nooit zoiets zou doen. En dat weet ik, en toch was ik bang. Niet gek toch? Ik heb daar traumatische ervaringen aan overgehouden! Maar nogsteeds begreep hij het niet.

Hij zei dat hij wel meer van mij niet snapte. Dat hij mij helemaal niet snapt. En ik vroeg wat hij niet snapte, ik had tenslotte wel alles al 10x goed uitgelegd! Hij zei: 'wat denk je zelf?' Waarop ik antwoordde:
ik denk dat ik gevoelens heb, en een keuzesituatie heb, waarin ik voor het eerst voor mezelf kies, en niet een ander. Een keuze van mij, die mij sterker en zwakker maakt. Waar mijn moeder trots op is. Voor mezelf kiezen maakt onzeker. Ik denk dat ik gevoelens heb, waar ik aan toe geef. En die jij neit wil accepteren, wat ik begrijp. Maar ik ben ook maar een mens.

Toen begon hij over het feit dat hij mijn gevoelens niet snapte, en waar die vandaan kwamen. Maar dat we het daar vanavond wel over zouden hebben. Wat wilde hij bereiken? Mijn gevoelens snappen? Al spreken we 1000 avonden af, die gevoelens zullen we nooit begrijpen. Duidelijker dan dit zal het nooit worden, dus wat wil die nou nog??

maar niemand heeft ineens onverklaarbare gevoelens! Dat bestaat gewoon niet. Je kunt niet ineens zeggen: "dit is mijn gevoel nu, ik weet niet waarom, maar vanaf nu leef ik ernaar". Dat kán gewoon niet! En het is niet eerlijk, vooral naar mij.. Na alles wat wij hadden.. Je stoornis en alles, het was nooit een probleem voor mij, ik heb het altijd geaccepteerd.. je geholpen.. ben er voor je geweest en dan ineens dit.. Het is gewoon niet eerlijk van je

Dit was de druppel. Hij gaf mij de schuld van alles. Van mijn gevoel. Gevoelens die ik niet in de hand heb, zijn allemaal opeens mijn schuld. Ik brak, en de tranen stroomde over mijn wangen. Dit wilde ik niet. Ik legde hem uit dat ik heel vaak onverklaarbare gevoelens heb, en dat dat misschien wel bij mijn stoornis hoort. Dat ik het ook niet weet, en dat ik vooral niet schuldig daarvoor ben!

Hij kwam weer terug op onze afspraak voor vanavond. Hij weigerde een conclusie te trekken (voor mij was die conclusie al 4 dagen geleden duidelijk) over msn, en zou me vanavond wel spreken. Waarop ik dit zei:
dus ik ga vanavond een pokke end fietsen, jou een knnuffel geven en zeggen dat het van mij niet meer hoeft, ongemakkelijk tegenover je ouders en broertjes staan, om vervolgens weer een pokke end naar huis te fietsen
Hij: 'ja, dat ben je aan mij verplicht'

Ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil! Met of zonder relatie. Ik ben vrij, en niets verplicht aan iemand. Zeker niet aan jou. Ik zei het niet, maar dacht het wel...
Ik ging naar mijn psychologe, en vertelde het hele verhaal. Tijdens het gesprek werd mij heel duidelijk dat ik vanavond niet naar hem toe wilde. Ik had er niets te zoeken. Ik was hem niets verschuldigd, en alles was al besproken. De conclusie was toch al getrokken.
Ik belde hem op, en zei het. Zijn laatste woorden waren: 'rot op!' En hij hing op...

Even later kreeg ik een sms'je dat hij het daarnet had uitgemaakt.
HIJ had het uitgemaakt?? WTF!! ik ben degene met overgeslagen gevoelens. Ik ben degene die niet verder wilde. Ik heb het uitgemaakt! Hij is degene die mij wilde houden en voor altijd bij we wilde blijven. Maar de rollen werden plotseling omgedraaid:S

Ik heb ontzettend veel pech met het opbreken van relaties. Dat is me nu wel duidelijk. Ik vind hem nogsteeds heel aardig enzo, maar ik wil alleen een beetje begrip. Begrip dat ik niet mijn gevoelens kan sturen, en begrip dat ik het ook een rotsituatie vind. Dat ik er alleen voorsta in een moeilijke keuze, en dat ik voor het eerst in mijn leven voor mezelf heb gekozen.

LUL! IK WIL GEWOON WAT BEGRIP! IK HOOP DAT JE DIT LEEST, EN BESEFT DAT JE ME SUICIDAAL HEBT GEMAAKT. JE BENT EEN BEGRIPLOZE ZAK. JE WEET DAT ELK KLEIN DINGETJE MIJ SUICIDAAL MAAKT, EN DIT MAAKT ALLES ERGER. IK WIL BEGRIP!! GEWOON EEN BEETJE BEGRIP! MAAR DAT IS ZEKER TE VEEL GEVRAAGD....

sanniej, vrouw, 115 jaar

• Lieff woensdag 01 juli 2009 19:32
  Het is niet zijn schuld dat jij hier suïcidaal van wordt, dat ten eerste. Vervolgens vind ik het wel een beetje lullig dat je niet naar hem toe wilt gaan, als je om hem gaf had je zelf wel ingezien dat dat aardig zou zijn geweest. Je kan hem niet kwalijk nemen dat hij zo reageert, hij is boos en in de war, dan doe je wel eens gekke dingen.
  
  Voorts is het wel goed dat je voor jezelf hebt gekozen, anders had je jezelf en hem onnodig pijn gedaan.
• Isa=) woensdag 01 juli 2009 19:36
  Jezus, ik weet even niet wat ik moet zeggen.
  Hij leek me vet lief als je verhalen las,
  Maar, tja, het lijkt nu wel een eikel.
  Liefs!
• Lezer woensdag 01 juli 2009 19:37
  Laat hem maar in zijn waarde dat hij het uitgemaakt heeft. Het is juist goed dat je voor jezelf hebt gekozen. En dat weet jij ook, als hij dat anders ziet is het zijn fout.
  Maar doe bij jezelf geen verkeerde dingen.
  Snap dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar hoop dat er nog ergens een stukje moed is, om geen suicidale dingen te doen.
  
  Veel sterkte,
  :knuffel:
• blabla (opgeheven op 23-7-2011) woensdag 01 juli 2009 19:42
  Wat Lieff zegt.. Je bent zelf verantwoordelijk voor jouw leven.. Dus als jij ergens suicidaal van wordt, dan kan je daar niet iemand anders de schuld van geven..
  
  Als ik dit zo lees is hij gek op jou, en dan dump jij hem, en dan vind jij ook nog dat hij begrip voor jou moet opbrengen? Alsof hij geen gevoel heeft..
  
  Als je begrip wilt, dan zul je dat bij je vrienden moeten zoeken.. Het is niet eerlijk om begrip van hem te verwachten als je hem gedumpt hebt.. (Daarbij wil ik overigens niet zeggen dat hij alles netjes doet, maar jij ook zeker niet)
• LilOu woensdag 01 juli 2009 19:50
  Ik vind het goed dat je voor jezelf hebt gekozen, laat dat voorop staan.
  verder wil ik net als de mensen die voor mij reageerden, zeggen dat het feit dat jij suicidaal wordt, niet zijn schuld is. Hij kan weliswaar een belangrijk factor zijn voor het gevoel dat je ontwikkelt, maar het bewuste gevoel dat jij hebt, is niet zijn schuld.
  
  Daarbij wilde ik nog even vermelden dat je van hem niet het begrip kunt verwachten dat je het zomaar uitmaakt. Maar jij kunt hem niet uitleggen waarom bepaalde gevoelens ontstaan of vergaan en dat kan hij wel begrijpen.
  Niet alle gevoelens van mensen hebben een reden.
  Neem het voorbeeld 'verliefdheid'. Dat overkomt je, net zoals het niet meer verliefd zijn je overkomt. Dit kan een reden hebben, maar is niet noodzakelijk! en dat zou hij wel kunnen begrijpen.
  Verder is hij natuurlijk boos/verdrietig/teleurgesteld/in de war dus is het ook moeilijk voor hem om het op te brengen begript te tonen. Maar wat hij niet mag doen is jou opeens overal de schuld van geven.
  
  En wat betreft het feit dat hij zegt dat hij het uitgemaakt heeft; dat zou ik dan maar gewoon voor lief nemen. natuurlijk is dat niet leuk, maar kennelijk is dat zijn manier om zich af te reageren als het ware, en je zegt hem nog steeds aardig te vinden enzo, ga dan niet ruzie zoeken om zoiets.
  
  Sterkte, en meis, ik hoop dat je suicidale gevoelens snel weg gaan!
• Isa=) woensdag 01 juli 2009 20:06
  Sorry van mijn reactie,
  Maar ik ben het echt wel met alle mensen die hier reageren eens,
  Alleen kan ik het dan niet zo goed verwoorden.
• Ladybirdie woensdag 01 juli 2009 20:27
  ^
  Ik vind het ook goed dat je voor jezelf heb gekozen. Bij hem blijven omdat het 'moet' worden jullie allebei ongelukkig van.
  
  Misschien is het een goed idee om naar hem morgen een mail te sturen met dat je daarin uitlegt dat je ook soms rare gevoelens hebt en dat je gewoon soms niet weet wat je daarmee moet. Dat ligt aan de stoornis, zei je al in je verhaal. Zeg dan dat jij je door dit gesprek met hem ook niet lekker voelt, en dat je gewoon graag als goede vrienden uit elkaar wilt gaan. Zeg ook dat je het ook moeilijk vond om het uit te maken.
  
  Misschien heb je hier iets aan, misschien niet xD..
  x
• Martijntje (opgeheven op 19-11-2009) woensdag 01 juli 2009 20:30
  Jaja, de "lul" heeft het gelezen! Ik wil er even op reageren en heb daarom een account aangemaakt.
  
  Als je het hebt over wie de relatie gestopt heeft, dan ben jij dat inderdaad. Ik ben alleen degene die na ons telefoongesprek besloot: "nu is het klaar, ik stap eruit, ik maak het uit." Vandaar mijn smsje waarin ik je dat vertelde. Overigens met pijn in het hart, dat wel. Maar als je bedoelt dat jij degene bent die beëindigd heeft wat wij ooit hadden, dan klopt dat. En als je ook daadwerkelijk degene wilt zijn die het uitgemaakt heeft, dan mag dat. Ik wíl helemaal niet verantwoordelijk zijn voor onze breuk!
  
  Ik sloot ons telefoongesprek af met: "rot op joh". Ook dat kan ik niet ontkennen. In mijn verdediging, je moet het wel in context zien. Jij had mij net verteld dat je niet naar mij toe wilde komen (terwijl ik sinds het minder ging wel 2 keer dat 'pokke-end' naar jou toe heb gefietst...), terwijl ik graag nog 1 keer de kans had gehad te kijken hoe we hier uit konden komen.. Als dan had gebleken dat het écht over was, hadden we in ieder geval op een normale manier uit elkaar kunnen gaan en had ik er ook best begrip voor op kunnen brengen. Die kans heb je ons ontnomen. Nadat je zei dat het voor jou "over was, goed was zo" en ik vroeg of ik er dan niet toe deed, of mijn gevoelens jou dan niks meer deden, heb jij gezegd "dat je voor jezelf had gekozen." Kortom, ik deed er dus inderdaad niet meer toe. Vervolgens heb ik gezegd dat ik "dacht dat ik zou op gaan hangen", waarop jij zei: "fijne verjaardag nog!"
  
  ...
  
  FIJNE VERJAARDAG NOG? Nadat ik al de hele dag af en aan instort, snotterend op de bank zit, mijn ouders mij wanhopig proberen te troosten en de verjaardag door deze breuk volledig in het water is gevallen sluit jij af met: "fijne verjaardag nog"?! Ik vind dat ik met mijn reactie nog mild ben geweest.
  
  Ik ben blij en dankbaar voor de (meeste) reacties die ik hier lees. Ja het klopt dat ik weinig begrip kan opbrengen. Ik ben stapel op je, altijd geweest. En jij niet meer op mij, en dat doet verschrikkelijk veel pijn. Je gevoelens zijn nou eenmaal veranderd zeg je. Daar kan en wil ik best begrip voor opbrengen, heb ik ook gedaan, maar vandaag werd voor mij duidelijk dat jij echt van mij af wilde. Dan blijft er weinig begrip over. Jij zegt dat het komt door je stoornis, maar daar ben je zelf ook niet van overtuigd. En als het écht door je stoornis zou komen, had je ons de tijd moeten geven. Dan had je moeten beseffen dat je gevoelens je bedriegen, dat het zomaar weer anders kan zijn, als je maar voor onze relatie had geknokt! In plaats van dat, besloot je (op advies van je psycholoog) tóch aan deze gevoelens toe te geven, voor jezelf te kiezen, en dus moest ik uit het plaatje verdwijnen.
  
  En nu zijn we hier beland, beiden vol onbegrip en verdriet. Jij snapt je gevoelens niet en wilt begrip van mij. En ik snap niet waarom ik je niet meer kon bereiken, er niet meer voor je kon zijn..
  
  Ja lieverd, ik héb begrip voor je. Juist daarom heb ik besloten er uit te stappen, jou de ruimte te geven die je nodig zegt te hebben. Ik denk dat je in het leven niets beters kunt doen dan er onvoorwaardelijk voor iemand zijn. En als dat betekent dat je jezelf moet opofferen uit liefde voor de ander, dan doe ik dat. En dat is wat ik heb gedaan. Ik heb geaccepteerd dat jij niet meer van me houdt, beter af bent zonder mij, uit liefde voor jou. Ongeacht de pijn die dat mij doet. Waarom? Omdat ik van je hou, voor altijd.
  
  Kus, Jouw Martijn
• Cath. woensdag 01 juli 2009 20:47
  Wat is er na zijn reactie nog te zeggen? Niets door mij, in ieder geval. Heel veel sterkte.
  

• O 05 jul 2009 dit account   ( 10 )
• O 01 jul 2009 ik hoop dat je dit leest, lul   ( 9 )
• O 01 jul 2009 uit   ( 5 )
• O 26 jun 2009 XD emoticon   ( 1 )
• O 25 jun 2009 eenheidsworsten
• O 25 jun 2009 help   ( 2 )
• O 25 jun 2009 mooi moment   ( 2 )
• O 24 jun 2009 lijstje ;)   ( 7 )
• O 24 jun 2009 wat heb jij geleerd vandaag?   ( 7 )
• O 24 jun 2009 burgemeester ID   ( 30 )
• O 24 jun 2009 hebben!   ( 3 )
• O 24 jun 2009 Sanne = vaatdoek   ( 3 )
• O 23 jun 2009 uit de oude doos   ( 2 )
• O 23 jun 2009 kut leerwerk   ( 2 )
• O 23 jun 2009 zal ik het doen?   ( 4 )