** Digestie is binnen!

En ik heb een 7.2! Al dat gestress voor niets. Samen met mijn twee deelcijfers heb ik dan uiteindelijk een 7.7 voor het volledige vak. Niet eens in de buurt van een onvoldoende. Gisteren nam het nog niet hebben van mijn cijfer me zodanig in beslag dat ik niets meer heb gedaan. Ik heb zoete zooi gegeten, mijn cijferlijst steeds opnieuw geladen en een luisterboek geluisterd. Toen het cijfer er eindelijk was kon ik van opluchting ook niet veel meer uitvoeren.

Ik schat mezelf elke keer te laag in. Ik heb negens wanneer ik denk zevens te hebben en zevens wanneer ik denk vieren te hebben. Op de een of andere manier heb ik een heel ander verwachtingspatroon van hoe het wordt nagekeken dan realiteit is. Misschien moet ik eens naar een inzage gaan.

Dus. Niet gerend, niet veel aan school gedaan gisteren. Maar dat halen we vandaag gewoon in. Om zeven uur heb ik Floyd uit zijn allerdiepste slaap gewekt (Roán was alláng wakker en een poging aan het doen een sok te slopen) en zijn we met z'n drieën op pad gegaan.

15 kilometer. Dat is op dit moment de afstand waar ik mij het beste bij voel. Het is lang genoeg om er écht even uit te zijn en lekker naar een boekje te kunnen luisteren en niet zo lang dat het saai wordt en ik echt doorzettingsvermogen heb. Ik ben er helemaal tevreden mee.

Ik heb geprobeerd aan het begin van het rondje door lekker veel losloopstukken te rennen zodat ze hun eerste berg energie alvast kwijt konden. Dat lukte. Lekker veel andere honden. Floyd heeft zijn gekke 10 minuten gehad (héééél hard heen en weer met absurd scherpe bochten) en Roán heeft tientallen koprollen gemaakt.

Lopen ging verder lekker. Geen pijntjes, niet al te buiten adem, een beetje traag. Maar voor nu is het helemaal prima om rustig te rennen. Gewoon rennen omdat het leuk en lekker is. Ik merk dat mijn spieren toch de oefening wel herkennen en snel weer gewoon in vorm raken.