Dit leven
Deze kant van mijn leven ben ik zo zat.
En om dat los te kunnen laten moet ik praten en schrijven.
Althans, dat is een idee om dat te moeten.
Het moeten en het leven lijken soms zo vervelend.
Zijn irritant en moordend.
Ik ben op weg
sta op een kruispunt
Word het links of rechts
of misschien beide
door een touwtje te knopen
in het midden
zodat ik altijd weer terug kan
Moet ik nog terug
of kan ik door
via beide kanten?
Weet niet welke het wordt
of het wat wordt
Probeer het in ieder geval
en hoop dat ik dat alleen kan
alleen mag doen
zonder toestemming van thuis
geen weet van thuis
want dan.. dan kap ik er mee
echt.
Dit is wat ik niet meer wil.
Het sloopt me en eet me op
van binnen uit.
Het niet meer willen zeggen dat het niet best gaat, werkt niet. Voor even lijkt het te kloppen, geloven de mensen het om je heen. Werkt je masker en kan je gaan zoals je wilt. Maar.. ook op die manier is je energie te snel op, betrapt men je op je niet-eigen-ik en vragen ze naar de moeilijkheden. Zij die echt willen luisteren, die er echt zijn en je aan de hand nemen zijn belangrijk. Maar ook doodeng. Negentien telt mijn leeftijd, zou dit dan het moment zijn dat ik moet loslaten van thuis? Alles en alleen om mezelf te laten leven en niet meer geleefd te worden door de situatie die te benauwend is...?
Waarom mag ik niet nog even wat tijd hebben, wat vaderlijke knuffels ontvangen, wat ochtenden uitmeuren in mijn bed op mijn veilige kamertje en gewoon onbezorgd genieten van dat wat allemaal voor me gedaan wordt...?
Mijn jeugd is me veel en veel te snel afgenomen. Evenals het kunnen uitspreken en verwoorden van gevoelens, het laten rollen van tranen en het mogen zijn wie je bent. De waarheid leven.
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende