Doei, klaar, over.. (?)
Het is sinds drie weken uit met mn vriendje, maar ik vind dat het niet helemaal eerlijk en fijn is verlopen.
Dat heb ik in een brief aan hem gezet die ik niet ga versturen, omdat ik daar niks mee op zou schieten. Ik wil hem toch met jullie wel delen.
Ik voel me belazerd, bij het afval gezet, gewoon weggegooid zodat je van mij geen last meer hebt.. We hadden toch iets heel moois, we communiceerden toch altijd heel goed, we waren toch eerlijk tegen elkaar?
Het begon al met de manier waarop het uitging. Het ging goed tussen ons, we deden verliefd tegen elkaar, dat kon ik aan alles merken hoe je deed.. We waren gek op elkaar. Toen kwam jij ermee dat je ermee zat dat je weinig tijd had, dat je teveel op en neer aan het rennen was tussen al je activiteiten. Dat vond ik moeilijk, maar ik kon erin komen, ik kon begrijpen dat je daardoor twijfelde. We hebben lang gepraat maar jij zei dat je merkte dat je me toch echt niet kwijt wilde, je wilde met me doorgaan. Daar was ik verschrikkelijk blij om.
Na een paar weken vroeg ik aan je of nu echt al je twijfels weg waren, het bleek van niet. Je stelde voor jezelf een optimum van drie dagen. Na drie dagen kwam je bij me en je zei het gelijk, je zei gelijk dat je niet verder wilde. Maar toen vroeg ik om extra uitleg en toen kwam je er opeens mee dat je niet meer van me hield, dat je verliefdheid al een maand lang weg was. Een MAAND, hoe kan dat nou, hoe kun je niet meer verliefd zijn als je jezelf nog wel hartstikke verliefd gedraagt, op sommige momenten deed je de laatste periode zelfs nog veel liever dan je altijd al deed.. Hoe erg houd je jezelf en mij dan voor de gek? Eigenlijk heb ik soms ook ergens het vermoeden dat je het jezelf toen je aan het nadenken was gewoon hebt ingepraat, om het voor jou makkelijker te maken. Ik ken je, en ik weet dat jij jezelf helemaal ergens in kan laten geloven.. Dat kan dan natuurlijk ook andersom zijn, dat je jezelf hebt laten geloven dat je verliefd op me was omdat je mij niet wilde kwetsen, maar op de enige manier heb ik het idee dat dat niet zo was. Volgens jou is dat wel zo, misschien moet ik je ook wel gewoon geloven maar daar heb ik het wel moeilijk mee.. Dat je gedachten zo opeens omslaan, dat je toen ik je de laatste keer dat ik je zag voor het uitging nog tegen me zei dat je te afhankelijk van me werd, dat je juist niet zonder me kon. En dan opeens dat..
En toen was het uit, ik was machteloos, ik wilde en wil niet zonder je, maar ik moet.. Want dat heb jij besloten en zo gaat het in de liefde. Shit liefde. Je zei dat je “in contact” wilde blijven, dus we hadden wat contact. Toen zei je een week later dat ik teveel contact zocht, dat deed ik misschien ook wel, dus daar gaf ik je gelijk in. We sproken af dat jij me in Rome zou smsen, en dat ik je na Rome zou bellen. Ik kreeg een smsje van je, een zo oppervlakkig smsje dat ik me afvroeg of ik je ooit eerder had gesproken. Je eindigt een smsje naar iemand waarmee je zoveel hebt gedeeld toch niet met “ltr”.. Ik smste je terug, een heel normaal smsje, ik vroeg hoe het met je ging en dergelijke, ik heb er geen antwoord op gehad.. Toen kwam je verjaardag, ik vond het niet meer dan logisch dat ik je even feliciteerde, het was een heel gewoon smsje waar ik echt wel iets van bedankt op terug had verwacht. Daar was al de tweede teleurstelling, de tweede keer dat ik me genegeerd voelde.
Toen ging ik opeens na Rome onverwacht naar Texel, terwijl we hadden afgesproken te bellen, dat ging nu niet meer zo handig, dus ik smste je dat, dat jij mij kon bellen, of dat ik je anders donderdag wel belde, dat ik wel van jou hoorde wat het handigst was.. Je zou het al bijna verwachten, ook hierop: geen antwoord.. Ik kwam woensdag thuis en wilde je bijna op gaan bellen om je met een tirade te verassen, maar ik sprak D. en die wist het gelukkig uit mn hoofd te praten, wat zou ik ermee opschieten? Niet veel waarschijnlijk. Toen heb ik je gesmst dat ik het jammer vond dat je zo deed, dat ik zo ook niet weet waar ik aan toe bent als jij niet meer communiceert.. Wederom geen antwoord. En hier zit ik nu, ik wordt totaal genegeerd door de jongen van wie ik hou, de jongens waarvan ik dacht dat hij ook van mij hield, maar zo als je je nu gedraagd lijkt het niet of je ooit echt iets om me hebt gegeven. Ik ben zo boos op je, elke avond in bed ben ik in mn hoofd aan het schreeuwen tegen je.
Misschien ben ik ook wel gewoon boos op de situatie, op de machteloosheid. Maar ik voel me ook gewoon in de steek gelaten door je, ik ben niet alleen mn liefde kwijt, maar ook mn grootste maat, degene waar ik de meeste lol mee kon hebben.
Ik voel me nu een of andere breezerslut die boos wordt over godverdomme smsjes, maar dat is het niet, het is het feit dat alle goede communicatie die we hadden opeens weg is. Ik durfde altijd naar jou toe te gaan als ik ergens mee zat, maar nu durf ik gewoon de telefoon niet meer te pakken om je op te bellen en uit te leggen hoe ik me voel. Ik wil niet achter je aanlopen, ik wil gewoon dat je je godverdomme sociaal gedraagt, ik wil gewoon dat je me menselijk behandeld. NU is het bij wijze van spreke; Hoi marijn, het is uit, doei. En verder verdwijnen zonder iets te zeggen.
Ik wil met je praten ik wil je snappen ik wil gewoon dat je niet zo doet als je nu doet .
Dat heb ik in een brief aan hem gezet die ik niet ga versturen, omdat ik daar niks mee op zou schieten. Ik wil hem toch met jullie wel delen.
Ik voel me belazerd, bij het afval gezet, gewoon weggegooid zodat je van mij geen last meer hebt.. We hadden toch iets heel moois, we communiceerden toch altijd heel goed, we waren toch eerlijk tegen elkaar?
Het begon al met de manier waarop het uitging. Het ging goed tussen ons, we deden verliefd tegen elkaar, dat kon ik aan alles merken hoe je deed.. We waren gek op elkaar. Toen kwam jij ermee dat je ermee zat dat je weinig tijd had, dat je teveel op en neer aan het rennen was tussen al je activiteiten. Dat vond ik moeilijk, maar ik kon erin komen, ik kon begrijpen dat je daardoor twijfelde. We hebben lang gepraat maar jij zei dat je merkte dat je me toch echt niet kwijt wilde, je wilde met me doorgaan. Daar was ik verschrikkelijk blij om.
Na een paar weken vroeg ik aan je of nu echt al je twijfels weg waren, het bleek van niet. Je stelde voor jezelf een optimum van drie dagen. Na drie dagen kwam je bij me en je zei het gelijk, je zei gelijk dat je niet verder wilde. Maar toen vroeg ik om extra uitleg en toen kwam je er opeens mee dat je niet meer van me hield, dat je verliefdheid al een maand lang weg was. Een MAAND, hoe kan dat nou, hoe kun je niet meer verliefd zijn als je jezelf nog wel hartstikke verliefd gedraagt, op sommige momenten deed je de laatste periode zelfs nog veel liever dan je altijd al deed.. Hoe erg houd je jezelf en mij dan voor de gek? Eigenlijk heb ik soms ook ergens het vermoeden dat je het jezelf toen je aan het nadenken was gewoon hebt ingepraat, om het voor jou makkelijker te maken. Ik ken je, en ik weet dat jij jezelf helemaal ergens in kan laten geloven.. Dat kan dan natuurlijk ook andersom zijn, dat je jezelf hebt laten geloven dat je verliefd op me was omdat je mij niet wilde kwetsen, maar op de enige manier heb ik het idee dat dat niet zo was. Volgens jou is dat wel zo, misschien moet ik je ook wel gewoon geloven maar daar heb ik het wel moeilijk mee.. Dat je gedachten zo opeens omslaan, dat je toen ik je de laatste keer dat ik je zag voor het uitging nog tegen me zei dat je te afhankelijk van me werd, dat je juist niet zonder me kon. En dan opeens dat..
En toen was het uit, ik was machteloos, ik wilde en wil niet zonder je, maar ik moet.. Want dat heb jij besloten en zo gaat het in de liefde. Shit liefde. Je zei dat je “in contact” wilde blijven, dus we hadden wat contact. Toen zei je een week later dat ik teveel contact zocht, dat deed ik misschien ook wel, dus daar gaf ik je gelijk in. We sproken af dat jij me in Rome zou smsen, en dat ik je na Rome zou bellen. Ik kreeg een smsje van je, een zo oppervlakkig smsje dat ik me afvroeg of ik je ooit eerder had gesproken. Je eindigt een smsje naar iemand waarmee je zoveel hebt gedeeld toch niet met “ltr”.. Ik smste je terug, een heel normaal smsje, ik vroeg hoe het met je ging en dergelijke, ik heb er geen antwoord op gehad.. Toen kwam je verjaardag, ik vond het niet meer dan logisch dat ik je even feliciteerde, het was een heel gewoon smsje waar ik echt wel iets van bedankt op terug had verwacht. Daar was al de tweede teleurstelling, de tweede keer dat ik me genegeerd voelde.
Toen ging ik opeens na Rome onverwacht naar Texel, terwijl we hadden afgesproken te bellen, dat ging nu niet meer zo handig, dus ik smste je dat, dat jij mij kon bellen, of dat ik je anders donderdag wel belde, dat ik wel van jou hoorde wat het handigst was.. Je zou het al bijna verwachten, ook hierop: geen antwoord.. Ik kwam woensdag thuis en wilde je bijna op gaan bellen om je met een tirade te verassen, maar ik sprak D. en die wist het gelukkig uit mn hoofd te praten, wat zou ik ermee opschieten? Niet veel waarschijnlijk. Toen heb ik je gesmst dat ik het jammer vond dat je zo deed, dat ik zo ook niet weet waar ik aan toe bent als jij niet meer communiceert.. Wederom geen antwoord. En hier zit ik nu, ik wordt totaal genegeerd door de jongen van wie ik hou, de jongens waarvan ik dacht dat hij ook van mij hield, maar zo als je je nu gedraagd lijkt het niet of je ooit echt iets om me hebt gegeven. Ik ben zo boos op je, elke avond in bed ben ik in mn hoofd aan het schreeuwen tegen je.
Misschien ben ik ook wel gewoon boos op de situatie, op de machteloosheid. Maar ik voel me ook gewoon in de steek gelaten door je, ik ben niet alleen mn liefde kwijt, maar ook mn grootste maat, degene waar ik de meeste lol mee kon hebben.
Ik voel me nu een of andere breezerslut die boos wordt over godverdomme smsjes, maar dat is het niet, het is het feit dat alle goede communicatie die we hadden opeens weg is. Ik durfde altijd naar jou toe te gaan als ik ergens mee zat, maar nu durf ik gewoon de telefoon niet meer te pakken om je op te bellen en uit te leggen hoe ik me voel. Ik wil niet achter je aanlopen, ik wil gewoon dat je je godverdomme sociaal gedraagt, ik wil gewoon dat je me menselijk behandeld. NU is het bij wijze van spreke; Hoi marijn, het is uit, doei. En verder verdwijnen zonder iets te zeggen.
Ik wil met je praten ik wil je snappen ik wil gewoon dat je niet zo doet als je nu doet .
19 mei 2007
- meld ongepast verhaal
-
doerakiej
zaterdag 19 mei 2007 23:27
kut he?
mijn vriend heeft het ook 3 weken geleden uitgemaakt
en we zouden afgelopen week op vakantie gaan een week
en van de zomer ook
maar door hem gaat het dus niet door
maar ja ik ben er nu wel achter gekomen dat wij een broer zus relatie hadden
het voegde niet erg veel toe,,
op een gegeven moment gaat het kutgevoel weg,,
bij sommige eerder dan bij anderen
maar geloof mij god heeft voor iedereen de ware in petto
komt allemaal goed
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 feb 2008 Gedachten
- O 29 jan 2008 Stoned - Dido ( 1 )
- O 28 aug 2007 anderhalf uur..
- O 08 jul 2007 Waarom moeten zij nou vrienden zijn? ( 1 )
- O 05 jul 2007 Geluk
- O 14 jun 2007 een jaloerse felicitatie ( 4 )
- O 05 jun 2007 Lekker schoolziek
- O 22 mei 2007 Mijn poes, de verschrikkelijke
- O 21 mei 2007 Poepschool
- O 20 mei 2007 leren wat ik wil leren ( 1 )
- O 19 mei 2007 Doei, klaar, over.. (?) ( 1 )
- O 19 mei 2007 Eerste berichtje ( 2 )