Waarom moeten zij nou vrienden zijn?

Voel ik me nou alleen of ben ik blij om vrij te zijn? Ik mis de geborgenheid, ‘snachts bij elkaar liggen, eerst seks hebben en dan nog uren praten en lachen. Lekker bij elkaar dingen vertellen die je niemand anders verteld. Dan langzaam wordt de pauze tussen de zinnen steeds groter en val je langzaam in slaap, fijn bij elkaar. Dat mis ik en dat wil ik terug. Het nare is dat je dat niet met zomaar iemand kan hebben, daar moet je iemand voor vinden, je soulmate, iemand aan wie je je fysiek en mentaal over durft te geven.
Misschien is er wel zo iemand naast mn ex, naast mn recente ex. Twee kleine probleempjes: hij is ook een ex, en ik deed er 2 jaar over om erover heen te komen, hij is bevriend met mn recente ex. Twee problemen die het helemaal in de weg staan. Maar ons contact, ons contact wat we weer hebben spreekt boekdelen… Kusjes die meer richting mond dan wang gaan, subtiele aanrakingen, elkaar plagen in gesprekken, ogen gericht op elkaar in gezelschappen.
Maar het kan toch gewoon niet, ookal zouden we willen, het kan toch niet. Ik kan het toch niet maken.. Als ik T. met een van mijn beste vriendinnen zou zien gaan zou ik zo woest en gekwetst zijn, ik zou beide niet meer aan durven kijken. En nu overweeg ik om het zelf te doen…
Shitzooi, ik heb gewoon even liefde en geborgenheid nodig. Dinsdag gaan we film kijken maar het mag gewoon niet, we mogen niks doen, we kunnen het niet maken. Waarom blijven er in mn hoofd “verantwoordingen” ook al is het uit? Eigenlijk weet ik het antwoord wel, ik heb respect voor mn ex, voor T. En dat wil ik houden, want we hadden het fijn, het is kut afgelopen maar het is goed nu. We zijn klaar met elkaar, maar ik toon nog steeds respect voor hem, en ga niks met zijn vrienden doen.. Waarom moeten zij nou vrienden zijn…