Dominantie uit het verleden

Er is een tijd geweest dat ik zinnen spaarde. Eigenlijk nog steeds. Ik stop ze in een mandje omdat ik er iets mee wil. Omdat het me raakt, omdat het me goed doet of omdat ik er over na wil denken. Het mandje wordt voller en voller, maar echt schrijven ho maar. Vaak lukt het niet, omdat ik me er de tijd niet voor gun of omdat ik vind dat het toch niet mooi word. Ergens is gisteravond/vannacht en vandaag het knopje omgezet. Nee ik kan niet in eens beter schrijven, mooiere zinnen produceren en me anders voor doen dan wat er in mij zit. Daarom wil ik meer schrijven en daarvan leren. 'Al schrijvend leert men' O ja, zeker.

--

Dominantie uit het verleden
geeft een garantie voor niet
ontwikkelen in de toekomst


Eigenlijk maakt deze zin me boos. Het maakt me intens woest. Ik zou willen schreeuwen, op de hoogste berg willen klimmen en uitschreeuwen dat zulke zinnen niet gemaakt mogen worden. Dat mensen niet gekleineerd(want zo zie ik het niet verder ontwikkelen) mogen worden door het verleden waar je (soms) niet eens zelf iets aan kunt doen. Tegelijkertijd komt er verdriet naar boven. Voel ik me klein en wil ik me het liefst in een hoekje opvouwen om niet gezien te worden. Ja. Er zit een grote kern van waarheid in. Het verleden is een vervelend iets; het blijft altijd bij je. Wat je ook doet, waar je ook gaat; je neemt jezelf en je verhaal altijd mee.
Het is de kunst om de(ze) dominantie onderdanig te maken. Om zélf de leiding te nemen in het heden en boven de mogelijke gevolgen van een donker, duister en zwart verleden te gaan staan. Helaas is het voor velen te zwaar. Een opdracht die ze niet (zelfstandig) kunnen voltooien. Leven is geen leven, maar geleefd worden. Er is niet genoeg wil, kracht of doorzettingsvermogen aanwezig om te zien wat voor parel ze kunnen zijn als zíj het zijn in het heden in plaats van hun verhaal dat ze leidt.
Ik ben op weg om deze zin te veranderen. Naar mijn zin te maken. Aan te passen zodat het heden leefbaar is en ik de lessen uit het niet meer dominante verleden mee kan nemen in het nu. Sterker te worden en enkel gegroeid te zijn wanneer ik omkijk naar dat wat zwarte bladzijden genoemd mogen worden. Ik ontwikkel en zal dat blijven doen.



De garantie van het willen ontwikkelen
is de weg naar een sterk gewenste toekomst