Ik ben mijn hele leven bang geweest om te falen. Zelfs zo erg dat ik al beren op de weg zag bij de suggestie, dat ik iets voor iemand moest gaan doen. De angst zo groot dat ik niet eens durfde te beginnen en snel wegrende voor ik überhaupt een fout kon maken.
Doordat ik weg bleef rennen voor alles wat ik eng vond, ontstond er een heel groot ander probleem. Ik ging leven in de realiteit dat ik ging geloven dat ik niet alleen faalde, maar dat ik als mens faalde. Ik mocht niet bestaan, want ik was het niet waard om te ademen en te leven.
Ik haalde geen succes meer en mijn zelfvertrouwen zonk als een anker van een schip de zee in naar de bodem.
Ik zat vast!De donkere wolken die zich hadden gevuld met de negatieve energie kwamen elke dag iets verder naar beneden. Het werd donker . Niet alleen ik trok mij terug, maar ook anderen in mijn omgeving. Ik kon niet meer communiceren en ik verdween steeds verder in mijn eigen zwarte wereld.
Op automatische piloot leefde ik uiteindelijk
10 jaar voor ik hulp kreeg die bij mij paste. Ik werd gediagnostiseerd met Borderline.
Hoewel ik nog steeds in de donkere wolk verbleef, was er altijd een hand op mijn schouder. Die ene hand liet mij nadenken, werd soms boos, maar liet mij altijd uitpraten en uithuilen.
Het duurde maar even en ik begon heel hard te huilen. Beetje bij beetje werden mijn wolken lichter en na
2,5 jaar intensieve therapie, kon ik eindelijk de ander zien, maar wat ik niet had verwacht is dat het niet een persoon was, maar een hele groep. Een groep mensen met een uitgestrekte hand , de handen die mij
2,5 jaar hebben gedragen. Zodat ik nu mijzelf kan openen om anderen te dragen.
Elke keer als ik hier over na denk, dan word ik er emotioneel van. Zonder deze handen was ik er niet meer geweest en dat wetende ben ik elke dag extra dankbaar dat ik wakker mag worden en weet ik zelf al heb ik een slechte week, ik kom er wel weer bovenop.
Het leven is zo waardevol en ik ben blij dat ik het weer mag zien